Συλλέκτες ψυχών..
Με λένε… Έχω ξεχάσει πώς με λένε. Αν με φώναζαν δηλαδή ποτέ με κάποιο όνομα.
Είμαι ένας από τους σχεδόν τριακόσιους, που ζούμε στοιβαγμένοι στο κτήμα μιας ηλικιωμένης γυναίκας.
Όταν ήμουν στους δρόμους είχα ακούσει ιστορίες. Κολαστήριο το έλεγαν οι υπόλοιποι αδέσποτοι που είχαν περάσει απ’ έξω και άκουγαν τις φωνές των αδερφών μας.
Τότε δεν τους πίστεψα. Έλεγα, πως πάλι κάποιοι κακόβουλοι τα έβαλαν με μια καλόκαρδη γυναικούλα, που μάζεψε από τους δρόμους τα τετράποδα και έταξε τη ζωή της στη φροντίδα τους.
Τώρα που είμαι εδώ μέσα και ζω τη φρίκη καθημερινά, καταλαβαίνω πως δεν έπρεπε να αμφισβητήσω τα λόγια τους.
Άραγε, πού να ‘ναι οι φίλοι μου οι αδέσποτοι; Τους σκέφτομαι διαρκώς εδώ φυλακισμένος, χωρίς φαγητό, χωρίς ζέστη, χωρίς ιατρική φροντίδα, σε ένα χώρο με τόσους πρώην αδέσποτους, που είτε τσακωνόμαστε, είτε αναπαραγόμαστε.
Κάποιος, κάποτε έρχεται απ’ έξω και μας γαυγίζει να κάνουμε υπομονή. Πως υπάρχουν άνθρωποι που μας νοιάζονται. Πως θα στείλουν τροφές, γιατρούς να μας εμβολιάσουν, γιατρέψουν και στειρώσουν. Πως θα ψάξουν μήπως βρουν σπίτια, έστω για μερικούς από μας, γιατί είμαστε και πολλοί.
Αλλά η γυναίκα που μας μάντρωσε, φροντίζει και μας κόβει κάθε ελπίδα. Τους ξένους εθελοντές γιατρούς, δεν τους θέλει. Δεν μας δίνει ούτε για υιοθεσία. Αυτό που θέλει, είναι να πεθάνουμε εδώ μέσα. Θέλει να ελέγχει το θάνατο μας, αυτό θέλει μόνο.
Αρρώστιες μας θερίζουν, όπως τύφος, μόρβα και παράσιτα σαν την ψώρα, τους μύκητες και τα τσιμπούρια μας σαπίζουν ή μας πίνουνε το αίμα, κάθε λεπτό που περνάει.
Τα κουτάβια πεθαίνουν με βασανιστικούς πόνους, ενώ τα μεγαλύτερα λόγω εγκλεισμού έχουμε αποκτήσει επιθετική συμπεριφορά από το πολύ στρες, με αποτέλεσμα να επιβιώνουν μόνο τα δυνατότερα και τα πιο αδύναμα να βασανίζονται μέχρι το θάνατο τους.
Τις περισσότερες φορές κακοποιούμαστε και από το «σωτήρα» μας, για να μην ακουγόμαστε ή να μην είμαστε επιθετικοί.
Κι όμως, εκεί έξω ακόμα, κάποιοι άνθρωποι αρνούνται να καταλάβουν, αν και χρειάζεται μόνο κοινή λογική. Ακόμα και γνήσιοι φιλόζωοι δεν μπορούν να αντιληφθούν τη διαταραγμένη ψυχή αυτής της γυναίκας.
Του ανθρώπου αυτού, που η ψυχανάλυση ονομάζει με τη διεθνή ορολογία Animal hoarder και στα Ελληνικά Συλλέκτη ζώων.
Οι συλλέκτες αγαπητοί μου, είναι συνήθως άνθρωποι κοινωνικά περιθωριοποιημένοι, που έχουν την ανάγκη να συλλέξουν ζώα γιατί είναι εθισμένοι σε αυτό, σαν αλκοολικοί, όπως κάποιοι συλλέγουν σκουπίδια, παλιοσίδερα ή ό,τι άλλο.
Συγκεντρώνουν ζώα με το πρόσχημα της αγάπης, ενώ δεν έχουν τη δυνατότητα να τα φροντίσουν, να τα ταΐσουν και αρνούνται πεισματικά να τα στειρώσουν ή να τα δώσουν για υιοθεσία.
Άνθρωποι όλοι τους ανεξαιρέτως οι συλλέκτες ζώων, που δεν είναι σε θέση, πνευματική ή οικονομική, να φροντίσουν τον ίδιο τους τον εαυτό.
Κι όμως, κάποιοι «λογικοί» φιλόζωοι, δε δέχονται την αλήθεια και ενθαρρύνουν αυτούς τους ανθρώπους επαινώντας τους, για τη «φιλοζωία» τους!
Τους αγιοποιούν, αφήνοντας το μαρτύριό μας να συνεχίζεται.
Εμένα που θέλω να φάω, να γιατρευτώ, να βγω από τη φυλακή, θα με ακούσει κάποιος επιτέλους;
Εγώ, ο απελπισμένος σκύλος, θέλω να τους υπενθυμίσω, πως ο δρόμος για την κόλαση είναι στρωμένος από πολλές καλές προθέσεις. Υποφέρουμε εδώ μέσα! Δείτε μας! Δε θέλει και πολύ μυαλό! Μαζί μας υποφέρει και η ίδια η συλλέκτρια, αλλά δεν το καταλαβαίνετε ούτε εσείς, ούτε εκείνη!
Μη μας αφήνετε να βασανιζόμαστε άλλο από «σεβασμό» στα γούστα της. Τα λάθη και κυρίως οι ασθένειες των ανθρώπων, δεν αξίζουν σεβασμού, αλλά βοήθειας!
Η ζωή στο κολαστήριο της «φιλόζωης» είναι τέτοια, που κάθε βράδυ παρακαλάμε να μην ξημερώσει άλλη μέρα για μας!
Μην τη στηρίζετε άλλο. Ούτε αυτήν, ούτε τους ομοίους της! Βοηθήστε να κλείσουν αυτά τα Νταχάου αθώων πλασμάτων, να φύγουμε εδώ, να βρούμε σπίτια να ζήσουμε. Αν και, ακόμα και στο δρόμο, θα είμαστε χιλιάδες φορές καλύτερα. Θα υπάρχει έστω και μια πιθανότητα να σωθούμε! Ενώ εδώ μονάχα θάνατο και πόνο βρίσκουμε.
Διαλύστε τα κρεαματόρια ζώων, προσφέρετε στους άρρωστους αυτούς ανθρώπους τη φροντίδα που χρειάζονται, ενεργοποιείστε τη λογική σας, την ανθρωπιά σας, την Πολιτεία, τους νόμους για τα δικαιώματά μας!
Κάνετε τα πάντα που οφείλουν να γίνουν από όντα με λογική και δύναμη για πρωτοβουλία, προκειμένου να σωθούμε.
Σώστε εμάς και αυτούς τους διαταραγμένους ανθρώπους, που θέλουν να ασκούν έλεγχο σε άβουλα πλάσματα, προκειμένου να τροφοδοτούν με συναισθήματα τη νεκρή ψυχή τους, τη μοναξιά τους, την ανικανότητα για επικοινωνία με τους οικείους, τους συμπολίτες τους, τη ζωή τους την ίδια...
Δεν είναι όλοι οι άνθρωποι φιλόζωοι. Υπάρχουν και οι συλλέκτες ψυχών.
Όταν ήμουν στους δρόμους είχα ακούσει ιστορίες. Κολαστήριο το έλεγαν οι υπόλοιποι αδέσποτοι που είχαν περάσει απ’ έξω και άκουγαν τις φωνές των αδερφών μας.
Τότε δεν τους πίστεψα. Έλεγα, πως πάλι κάποιοι κακόβουλοι τα έβαλαν με μια καλόκαρδη γυναικούλα, που μάζεψε από τους δρόμους τα τετράποδα και έταξε τη ζωή της στη φροντίδα τους.
Τώρα που είμαι εδώ μέσα και ζω τη φρίκη καθημερινά, καταλαβαίνω πως δεν έπρεπε να αμφισβητήσω τα λόγια τους.
Άραγε, πού να ‘ναι οι φίλοι μου οι αδέσποτοι; Τους σκέφτομαι διαρκώς εδώ φυλακισμένος, χωρίς φαγητό, χωρίς ζέστη, χωρίς ιατρική φροντίδα, σε ένα χώρο με τόσους πρώην αδέσποτους, που είτε τσακωνόμαστε, είτε αναπαραγόμαστε.
Κάποιος, κάποτε έρχεται απ’ έξω και μας γαυγίζει να κάνουμε υπομονή. Πως υπάρχουν άνθρωποι που μας νοιάζονται. Πως θα στείλουν τροφές, γιατρούς να μας εμβολιάσουν, γιατρέψουν και στειρώσουν. Πως θα ψάξουν μήπως βρουν σπίτια, έστω για μερικούς από μας, γιατί είμαστε και πολλοί.
Αλλά η γυναίκα που μας μάντρωσε, φροντίζει και μας κόβει κάθε ελπίδα. Τους ξένους εθελοντές γιατρούς, δεν τους θέλει. Δεν μας δίνει ούτε για υιοθεσία. Αυτό που θέλει, είναι να πεθάνουμε εδώ μέσα. Θέλει να ελέγχει το θάνατο μας, αυτό θέλει μόνο.
Αρρώστιες μας θερίζουν, όπως τύφος, μόρβα και παράσιτα σαν την ψώρα, τους μύκητες και τα τσιμπούρια μας σαπίζουν ή μας πίνουνε το αίμα, κάθε λεπτό που περνάει.
Τα κουτάβια πεθαίνουν με βασανιστικούς πόνους, ενώ τα μεγαλύτερα λόγω εγκλεισμού έχουμε αποκτήσει επιθετική συμπεριφορά από το πολύ στρες, με αποτέλεσμα να επιβιώνουν μόνο τα δυνατότερα και τα πιο αδύναμα να βασανίζονται μέχρι το θάνατο τους.
Τις περισσότερες φορές κακοποιούμαστε και από το «σωτήρα» μας, για να μην ακουγόμαστε ή να μην είμαστε επιθετικοί.
Κι όμως, εκεί έξω ακόμα, κάποιοι άνθρωποι αρνούνται να καταλάβουν, αν και χρειάζεται μόνο κοινή λογική. Ακόμα και γνήσιοι φιλόζωοι δεν μπορούν να αντιληφθούν τη διαταραγμένη ψυχή αυτής της γυναίκας.
Του ανθρώπου αυτού, που η ψυχανάλυση ονομάζει με τη διεθνή ορολογία Animal hoarder και στα Ελληνικά Συλλέκτη ζώων.
Οι συλλέκτες αγαπητοί μου, είναι συνήθως άνθρωποι κοινωνικά περιθωριοποιημένοι, που έχουν την ανάγκη να συλλέξουν ζώα γιατί είναι εθισμένοι σε αυτό, σαν αλκοολικοί, όπως κάποιοι συλλέγουν σκουπίδια, παλιοσίδερα ή ό,τι άλλο.
Συγκεντρώνουν ζώα με το πρόσχημα της αγάπης, ενώ δεν έχουν τη δυνατότητα να τα φροντίσουν, να τα ταΐσουν και αρνούνται πεισματικά να τα στειρώσουν ή να τα δώσουν για υιοθεσία.
Άνθρωποι όλοι τους ανεξαιρέτως οι συλλέκτες ζώων, που δεν είναι σε θέση, πνευματική ή οικονομική, να φροντίσουν τον ίδιο τους τον εαυτό.
Κι όμως, κάποιοι «λογικοί» φιλόζωοι, δε δέχονται την αλήθεια και ενθαρρύνουν αυτούς τους ανθρώπους επαινώντας τους, για τη «φιλοζωία» τους!
Τους αγιοποιούν, αφήνοντας το μαρτύριό μας να συνεχίζεται.
Εμένα που θέλω να φάω, να γιατρευτώ, να βγω από τη φυλακή, θα με ακούσει κάποιος επιτέλους;
Εγώ, ο απελπισμένος σκύλος, θέλω να τους υπενθυμίσω, πως ο δρόμος για την κόλαση είναι στρωμένος από πολλές καλές προθέσεις. Υποφέρουμε εδώ μέσα! Δείτε μας! Δε θέλει και πολύ μυαλό! Μαζί μας υποφέρει και η ίδια η συλλέκτρια, αλλά δεν το καταλαβαίνετε ούτε εσείς, ούτε εκείνη!
Μη μας αφήνετε να βασανιζόμαστε άλλο από «σεβασμό» στα γούστα της. Τα λάθη και κυρίως οι ασθένειες των ανθρώπων, δεν αξίζουν σεβασμού, αλλά βοήθειας!
Η ζωή στο κολαστήριο της «φιλόζωης» είναι τέτοια, που κάθε βράδυ παρακαλάμε να μην ξημερώσει άλλη μέρα για μας!
Μην τη στηρίζετε άλλο. Ούτε αυτήν, ούτε τους ομοίους της! Βοηθήστε να κλείσουν αυτά τα Νταχάου αθώων πλασμάτων, να φύγουμε εδώ, να βρούμε σπίτια να ζήσουμε. Αν και, ακόμα και στο δρόμο, θα είμαστε χιλιάδες φορές καλύτερα. Θα υπάρχει έστω και μια πιθανότητα να σωθούμε! Ενώ εδώ μονάχα θάνατο και πόνο βρίσκουμε.
Διαλύστε τα κρεαματόρια ζώων, προσφέρετε στους άρρωστους αυτούς ανθρώπους τη φροντίδα που χρειάζονται, ενεργοποιείστε τη λογική σας, την ανθρωπιά σας, την Πολιτεία, τους νόμους για τα δικαιώματά μας!
Κάνετε τα πάντα που οφείλουν να γίνουν από όντα με λογική και δύναμη για πρωτοβουλία, προκειμένου να σωθούμε.
Σώστε εμάς και αυτούς τους διαταραγμένους ανθρώπους, που θέλουν να ασκούν έλεγχο σε άβουλα πλάσματα, προκειμένου να τροφοδοτούν με συναισθήματα τη νεκρή ψυχή τους, τη μοναξιά τους, την ανικανότητα για επικοινωνία με τους οικείους, τους συμπολίτες τους, τη ζωή τους την ίδια...
Δεν είναι όλοι οι άνθρωποι φιλόζωοι. Υπάρχουν και οι συλλέκτες ψυχών.
Τίνα Βάμβουρα
0 σχόλια:
Παρακαλούμε χρησιμοποιείτε ελληνικούς χαρακτήρες. Σχόλια άσχετα με το δημοσιευμένο θέμα θα διαγράφονται.