Ο Ράμπο στα τέσσερα!
Χουάν εδώ. Έχω θέμα. Μπαίνει η άνοιξη κι αρχίσαμε. Αλί, αλί και τρισαλί, δεν την παλεύει η τρελή.
Για τη μάνα μου μιλάω, που γύρισε μες την καλή χαρά φωνάζοντας:
«Τι σου ‘χω;»
«Σοκολατίνα;»
«Καινούριο ζιπουνάκι!»
«Σήκω, πάμε τώρα στο γιατρό να μου κάνει νάρκωση μέχρι το καλοκαίρι, που δε φοράω τέτοιες αηδίες».
«Γιατί καλέ; Το ωραιότερο σου πήρα!»
«Τι σου φταίω ο σκύλος; Τι σου έχω κάνει κι έπαψες να μ’ αγαπάς, που λέει κι ο Μαζώ;»
«Μη λες χαζομάρες. Να δεις τι κούκλος θα ‘σαι!»
«Τι θα με ντύσεις πάλι; Λουκουμάκι στο χαρτί;…Υπέργηρο κουτάβι; …Χαζό σκυλί, χαρά γεμάτο;…Δεν έχουμε πει δε θέλω να μου φοράς ζιπουνάκια χριστιανή μου;»
«Μα θα πουντιάσεις μια σταλιά πλάσμα στις υγρασίες του Μάρτη. Γυμνό θα σε βγάζω βόλτα ή κουρελή;…Έλα, έλα να σε ντύσω πασά μου, να βγάλουμε και φωτογραφίες. Δες το, είχε σε ναυτικό στυλ, αλλά για να μη φωνάζεις για τις ρίγες, σου πήρα στο χακί του πεζικού. Έχει και κουκούλα!».
«Στρατιώτης Σβέικ θα κυκλοφορώ την άνοιξη; Βρε τι έπαθα!»
«Ο καλός στρατιώτης Σβέικ αγόρι μου!».
«Δηλαδή, να με ντύσεις έστω σκέτο σκύλο, δεν το συζητάς…»
«Μα εσύ δεν είσαι σκύλος!»
«Και τι είμαι; Πάπια;».
«Φίλος είσαι! Παιδί είσαι! Αναντικατάστατος είσαι!»
«Ε, το ξέρω, δεν αντιλέγω, αλλά φίλοι-φίλοι….ξέρεις τι λέει παρακάτω….»
«Ντροπή σου βρομόστομε!»
Βρομόστομος εγώ; Που το πολύ-πολύ να έχω μασήσει καμιά σαπιοπαντόφλα στα μικράτα μου;
Μα, δεν ξέρω τι να της πω πια! Δε θέλω βρε χρυσή μου να κρύψω το λιγνό κορμί μου κάτω από ρούχα και ζιπουνάκια παραλλαγής! Δε θέλω να βγούμε για κατούρημα και να γελάνε μαζί μου.
Σαν να τους ακούω: «Κοιτάτε καλέ, χαχαχα! ο Ράμπο στα τέσσερα!».
Ήθελα να ‘ξερα, εκείνοι που τα ράβουν, τι ψυχή θα παραδώσουν.
Αλλά θα το φορέσω. Και να δεις τι έχει να γίνει την ώρα της φωτογράφησης. Θα το πιάσω με τα δόντια μου και θα το κάνω όλο κρόσσια, σαν το σάλι της γιαγιάς. Θα φάω και την κουκούλα, να με τρέχει για πλύση στομάχου. Να δω μετά, το ξανακάνει;
…Αλλά από την άλλη, φοβάμαι…Αν μου σφηνώσει η κουκούλα στον καρύτζαφλο, πώς θα φάω το βράδυ κέικ; Την άκουσα που είπε ότι θα φτιάξει.
Βρε, μπας να κάτσω να πιω κι αυτό το πικρό ποτήρι; Μήπως να σκεφτώ και νέες πόζες να σιγουρέψω τη μερίδα;
Ή μήπως να την εκβιάσω στεγνά πως θα κάτσω να μου το φορέσει μόνο άμα το βράδυ μου δώσει δυο κομμάτια απ΄το γλυκό; Σλουρπ!
Ελπίζω η ξαδέλφη απέναντι να πήρε στο δικό της τον αντιπαθητικό, κάνα χειρότερο. Γεμάτο τούλια και μαργαριτάρια. Να σκάσω μουσούδα εγώ στο μπαλκόνι ως πολεμιστής και να λυσσάξει ο αχώνευτος, που με έφαγε με τη μαγκιά του. Επειδή είναι ένα κιλό βαρύτερος, νομίζει ότι θα τον φοβηθώ. Τη μπαλαρίνα με τα τούλια…Ας γελάσω. Γουφ!
Άντε, σας αφήνω να πάω να υποκύψω και παρακαλάτε μη βάλει Λιλιπούπολη στο σιντί, γιατί δεν την εμπιστεύομαι.
Προχθές χωρίς καν ζιπουνάκι, έβαλε «το βαλς το πριγκιπικό» και με πήρε να χορέψουμε σφιχταγκαλιασμένοι τσικ του τσικ.
Να με δει ο μάπας της ξαδέλφης δηλαδή, να μην του μείνει άντερο!
Άντε γεια, καλή άνοιξη και οικονομία στα ζιπουνάκια. Δεν είναι για χόρταση.
Τίνα Βάμβουρα
0 σχόλια:
Παρακαλούμε χρησιμοποιείτε ελληνικούς χαρακτήρες. Σχόλια άσχετα με το δημοσιευμένο θέμα θα διαγράφονται.