Αν τα γέρικα σκυλιά έπαιρναν σύνταξη, δεν θα βρίσκαμε τόσα πεταμένα στον δρόμο..

Πολλά από τα ζώα που βρίσκουμε παρατημένα με την ομάδα μας, είναι συνήθως υπέργηρα.

Με το που φτάσουν στην τρίτη ηλικία και κάνουν την εμφάνιση τους τα πρώτα προβλήματα υγείας, πολλά ζώα συντροφιάς βιώνουν την εγκατάλειψη. 


 Το τραγικό είναι πως τις περισσότερες φορές οι απαιτήσεις που έχει ένα ηλικιωμένο ζώο είναι ελάχιστες.

Συνήθως τα ηλικιωμένα ζώα είναι σαν τους παππούδες μας. Το μόνο που θέλουν είναι ένα πιάτο φαΐ, ελάχιστη βόλτα και μία ζεστή γωνιά. Επίσης τα προβλήματα υγείας είναι παρόμοια, ειδικά στα σκυλιά. Κάνουν καταρράκτη, δεν ακούν καλά, ξεχνάνε τι ήθελαν να κάνουν, δεν έχουν δόντια.

Σαν να έχεις τον παππού σου με τέσσερα πόδια και ουρά, χωρίς τη σύνταξη. Σίγουρα αν έπαιρναν σύνταξη τα κατοικίδια, δεν θα βρίσκαμε τόσα πεταμένα στον δρόμο.

Αυτό που με προβληματίζει είναι η ευκολία που το κάνει κάποιος.  

Με τι καρδιά πετάς ένα ζώο που το είχες για δεκαπέντε χρόνια; 

Πώς μπορείς και κοιμάσαι τα βράδια γνωρίζοντας ότι καταδίκασες σε βάναυσο τέλος ένα πλάσμα στη δύση της ζωής του;
Πόσο συναισθηματικά νεκρός πρέπει να είσαι;

Πάντα όταν βρίσκουμε παππουδάκια στο δρόμο, εύχομαι ένα πράγμα. Μακάρι αυτός που το έκανε, να πάθει ακριβώς το ίδιο. Να τον παρατήσει η οικογένεια του την ώρα που θα τους χρειάζεται περισσότερο.

Απάνθρωπο; Ίσως.

Αν και κατά την άποψη μου, όσοι αντιμετωπίζουν  τόσο απαξιωτικά τη ζωή, είναι υπάνθρωποι με όλη την σημασία της λέξης. Η ντροπή του ανθρώπινου είδους. Δεν τους υπολογίζω σαν ανθρώπους, μόνο σαν αδίστακτα τέρατα μπορώ να τους δω.

Θυμάμαι ένα παππουδάκι που είχε βρεθεί από μία κοπέλα μέσα στη βροχή. Τον έφεραν στο κυνοκομείο και ο παππούς αρνούνταν πεισματικά να φάει. Είχε μελαγχολήσει και το μόνο που έκανε ήταν να κλαψουρίζει. Ο συγκεκριμένος βέβαια, ήταν τυχερός, γιατί χάθηκε και η οικογένεια του τον έψαχνε.

Την ώρα της επανένωσης, ο παππούς ζωντάνεψε. Εμείς τον είχαμε για ετοιμοθάνατο κι αυτός με το που τον πήρε αγκαλιά ο κηδεμόνας του, μεταμορφώθηκε σε κουτάβι. Μάλιστα τους έκανε και παράπονα, σαν να τους έλεγε «γιατί αργήσατε τόσο;».

Από το κυνοκομείο έχουν περάσει αρκετά ηλικιωμένα ζώα και φυσικά ακόμα και τώρα υπάρχουν αρκετά. Κάποια από αυτά είναι κληρονομιά από το παλιό κυνοκομείο. Δεν βρέθηκαν γέρικα, απλά γέρασαν περιμένοντας μία ζωή τον άνθρωπο τους.

Αυτά τα σκυλιά ποτέ δεν επανεντάχθηκαν και εγκλωβίστηκαν στο λίμπο της ανθρώπινης αναλγησίας, περιμένοντας να υιοθετηθούν.
Κάποια ήταν τυχερά και υιοθετήθηκαν, ακόμα και γέρικα. Ελάχιστα όμως.

Ένας από αυτούς ήταν ο Ρούντυ, γλυκύτατος παππούς, που κάποιος βρωμόγερος τον είχε χτυπήσει στο κεφάλι με μπαστούνι, έπαθε διάσειση και εξαιτίας αυτού δεν βλέπει καθόλου από το ένα μάτι. Ο Ρούντυ όλο το διάστημα που ήταν στο κυνοκομείο, μεγάλωσε πολλά κουτάβια. Ήταν η γκουβερνάντα μας. Τον Ρούντυ τον αγάπησε η Φιλιώ και εδώ και ένα χρόνο ζει μαζί της.


Ένας άλλος παππούς, Μαλτέζ που βρέθηκε σε κακό χάλι, υιοθετήθηκε από την Αθηνά και την κόρη της, την Αμαριλλίς. Θυμάμαι πως τυχαία ανέφερα την περίπτωσή του στην Αθηνά κι ήρθε την επόμενη κιόλας μέρα στο κυνοκομείο και τον πήρε χωρίς δεύτερη σκέψη.

Ο Άρης, ζει και αυτός σε σπίτι και δεν έχει καμιά σχέση με το ταλαίπωρο πλάσμα που παράτησαν κάποτε.
Αν δείτε αυτά τα ζώα, θα νομίζετε πως πρόκειται για άλλα σκυλιά. Τόση διαφορά έδειξαν, με ελάχιστη φροντίδα και πολλή αγάπη.

Τα πιο άτυχα, είναι όσα αφήνουν την τελευταία τους πνοή μέσα στο κυνοκομείο. Παρατημένα μέχρι το τέλος.

Ακόμα και τώρα δεν μπορώ να το διαχειριστώ ψύχραιμα. Είναι τα σκυλιά που δεν καταφέραμε να τους βρούμε σπίτι κι αυτό μας κάνει να πονάμε ακόμα περισσότερο. Αισθανόμαστε τόσο ελάχιστοι, οπότε συμβαίνει αυτό. Ειδικά εκείνα που τα βρίσκουμε ένα πρωί νεκρά, μου ραγίζουν την καρδιά.
Ούτε στο χειρότερο εχθρό μου θα το ευχόμουν αυτό.

Την περασμένη Κυριακή αποφάσισε να φύγει κι άλλος ένας παππούς. Τον φώναζα Μπο γιατί ήταν σαν δρακουλίνι και μου θύμιζε πολύ τη γιαγιά μου. Είχε ακριβώς την ίδια οδοντοστοιχία.

Ο Μπο ήταν φαφούτης, βρωμερίτσος, φωνακλάς. Μία σταλιά σκυλί, αλλά έστηνε σαματά σαν μαντρόσκυλο. Κάθε μέρα έκανε την βόλτα του στο χώρο αυλισμού και πάντα μας περίμενε όρθιος, απαιτώντας να τον βγάλουμε από το δωμάτιο.

Όχι αυτή τη φορά, που ήταν πεσμένος στην κουβέρτα του και δεν μπορούσε να σηκωθεί. Φεύγοντας τον πήραμε μαζί μας, για να τον πάμε στον κτηνίατρο....Δεν χρειάστηκε τελικά. Πέθανε στην αγκαλιά μου, σε σπίτι, όπως του υποσχέθηκα.

Μπορεί να έχουν πεθάνει πολλά ζώα στα χέρια μου, πάντα όμως νιώθω μία έντονη πικρία για τα υπέργηρα. Για κάποιο ανεξήγητο λόγο, τα εξανθρωπίζω πολύ στο μυαλό μου, όταν είναι ηλικιωμένα. Περισσότερο από το φυσιολογικό.

Αν έχετε περίσσευμα καρδιάς, ανοίξτε την αγκαλιά σας για ένα ηλικιωμένο ζωάκι. Να το υιοθετήσετε έχοντας επίγνωση ότι θα είναι μαζί σας για μικρό χρονικό διάστημα. Μη σας αποτρέψει αυτό.

Να σκέφτεστε μόνο, ότι θα πεθάνει στα χέρια σας και θα φύγει από αυτόν τον κόσμο γνωρίζοντας και την καλή πλευρά των ανθρώπων, έστω και στο τέλος.

Η Νύκτα, ο Μίμης, η Γιαγιά, ο Κυνηγός, η Κροκάν, ο Χοντ, ο Ζαχαρίας  και πολλά άλλα σκυλιά που πέθαναν χωρίς οικογένεια, θα το ήθελαν πολύ.
 
Δείτε ΕΔΩ μερικά ηλικιωμένα ζώα με τις μικρές ιστορίες τους, που άλλα έσβησαν μέσα στο κυνοκομείο και άλλα ελπίζουν ακόμα σε ένα δικό τους σπίτι.

Ίσως και να βρείτε λόγο να δικαιώσετε κάποιο από αυτά.

Ζωή Louper Ευσταθίου - eyedoll.gr 

Διαβάστε επίσης: Ο γέρο-σκύλος