Φιλοζωικός Σύλλογος Ρόδου: ''Εάν δε σέβεστε τα πλάσματα που εγκαταλείπετε, σεβαστείτε έμας"

Η ομάδα του Συλλόγου Φιλοζωικής Ρόδου, σε μια προσπάθεια ευαισθητοποίησης των πολιτών συνέταξε επιστολή με την οποία καλεί εκείνους που εγκαταλείπουν τα ζώα τους να σκεφτούν τι συνέπειες έχουν οι πράξεις τους, τόσο για το ίδιο το ζώο, όσο και για τον ίδιο τον σύλλογο που επωμίζεται το βάρος, τόσο το ψυχολογικό όσο και το οικονομικό, των δικών τους ανεύθυνων πράξεων.


Ακολουθεί η επιστολή από τον ιστότοπο Parapona-Rodou

Αγαπητοί μας συμπολίτες,

Με μεγάλη μας λύπη διαπιστώνουμε τον τελευταίο καιρό ότι πολλοί άνθρωποι εγκαταλείπουν τους υπερήλικες και άρρωστους συντρόφους τους (σκύλους), χωρίς να σκεφτούν.... πως αυτά τα πλάσματα τους ήταν πιστά για πολλά χρόνια.

Τα ζώα αυτά προσέφεραν για χρόνια απλόχερα την αγάπη και την αφοσίωση τους, σε εκείνους που χωρίς κανένα δισταγμό, λες και επρόκειτο για παλιοσίδερα ή αποφόρια, τα παρατάνε στους δρόμους ή τα δένουν έξω από το Κυνοκομείο χωρίς καμιά απολύτως ντροπή. Τη στιγμή που αυτά τους χρειάζονται περισσότερο, όταν υποφέρουν και πονούν, εκείνοι επιλέγουν να τους συμπεριφερθούν με χείριστο τρόπο. Άραγε, οι συμπολίτες μας αυτοί μπορούν να φανταστούν τους εαυτούς τους γερασμένους και ανήμπορους , πεταμένους στο δρόμο από τα παιδιά τους, όταν αυτοί δεν μπορούν πια να προσφέρουν;

Αυτά τα πλάσματα έχουν ακριβώς τις ίδιες ανάγκες με εμάς, πεινούν, πονούν, διψούν, κρυώνουν... Αρκεί, να τα κοιτάξεις μια φορά στα μάτια για να καταλάβεις τι θέλουν να σου πουν.

Για τους ιδιοκτήτες τους που επέλεξαν να τα εγκαταλείψουν, αυτά ήταν απλώς ένα βάρος που θεώρησαν καλό να "ξεφορτωθούν". Για εμάς που έχουμε επιλέξει να τα προστατεύουμε, το να ερχόμαστε καθημερινά αντιμέτωποι με περιστατικά ζώων που έχουν εγκαταλειφθεί στην τύχη τους ώστε να πεθάνουν, μας προξενεί τεράστια ψυχολογική πίεση, που μάλλον αυτοί οι κύριοι αδυνατούν να κατανοήσουν.

Πως να αισθανθείς όταν κάθε μέρα αντικρίζεις και τουλάχιστον ένα αποσκελετωμένο κυνηγόσκυλο στο δρόμο σου, και ξέρεις καλά πως αν δεν το συναντούσες εσύ ο θάνατος για εκείνο θα ήταν μονόδρομος;

Πως να αισθανθείς όταν έρχεσαι αντιμέτωπος με περιστατικά ζώων στο τελευταίο στάδιο του καλαζάρ ή του καρκίνου που δεν γίνεται να θεραπευτούν, και θα πρέπει να είσαι εσύ εκείνος που θα οδηγήσει το ζώο στο κτηνίατρο για ευθανασία...

Αν εσείς κύριοι δε σέβεστε τα ζώα σας, γιατί πιθανόν να τα θεωρείτε κατώτερα του ανθρώπινου είδους, σεβαστείτε τουλάχιστον εμάς και την κατάσταση στην οποία μας φέρνετε με τις επιλογές σας.

Και θα κλείσω με αυτό το ερώτημα: "Πως θα αισθανόσασταν, εάν σας άφηνε κάποιος ένα ετοιμοθάνατο άνθρωπο μπροστά στην πόρτα σας, με το μήνυμα πως θα πρέπει να τον φροντίσετε; Και αν εσείς αποφασίσετε πως έχετε την υποχρέωση να τον φροντίσετε, πως θα νιώθατε εάν σας έλεγαν πως είναι πολύ αργά για εκείνον;".

Σας αφήνω με αυτές τις σκέψεις, με την ελπίδα πως ίσως ευαισθητοποιηθείτε.

Η ομάδα του Συλλόγου Φιλοζωικής Ρόδου.

dogw0rld.blogspot.gr