Ο Μπέμπης και τα 10 χιλιόμετρα προς την ευτυχία..

γράφει η Δήμητρα Τριανταφύλλου

Καλά μπέμπη δεν τον λες, αλλά η ψυχή του για μένα είναι σαν ενός μεγάλου κουταβιού. Ο τρόμος και ο φόβος του πάρκου και όχι αδίκως γιατί ο αθεόφοβος έχει στείλει πολλούς (με ιδιαίτερη προτίμηση στα αγροτικά και στα μηχανάκια) στο νοσοκομείο Κατερίνης για αντιτετανικό…Πρέπει να είναι ένα από τα πρώην αδέσποτα σκυλιά που έχει ακούσει πολλά μπινελίκια! 


Θα προσπαθήσω να σας διηγηθώ την ιστορία του συντόμως για δύο λόγους: πρώτον για να μάθουν αυτοί που τον αγαπούσαν, που μεταξύ μας είναι λίγοι, πως περνάει και δεύτερον για να μάθουν εκείνοι που κυνηγούσε ότι θα μπορούν να περνάν ήσυχοι πλέον από την περιοχή της Αγίας Τριάδας γιατί δεν έχει σκοπό να γυρίσει πίσω και δεν θα τους κάνει την τιμή να τους κυνηγάει πλέον…

Με τον Μπέμπη γνωριστήκαμε εδώ και αρκετά χρόνια εξ αποστάσεως αρχικά καθώς τον έβλεπα κάθε βράδυ να κοιμάται στην είσοδο μιας οικοδομής στην Αγία Τριάδα. Κάθε βράδυ στο ίδιο σημείο, όπως έμαθα άνηκε στην αγέλη του πάρκου, από την αγέλη αυτή απέμεινε η Μπέλλα και ο Μπέμπης (το όνομα του το πήρε γιατί ήταν ο μικρότερος της παρέας). Αρχικά, είχαμε τυπικές σχέσεις καθώς ο μικρός διαβολάκος που έχω στο διαμέρισμα δεν επιτρέπει να μας πλησιάσει τετράποδο σε απόστασή δύο μέτρων. Μεγάλο θράσος αλλά όσο μπόι του λείπει τόσο τσαμπουκά κουβαλάει. Συναντιόμασταν κάθε πρωί που έβγαζα τον Άρη βόλτα στο πάρκο, σεβόταν τον χώρο μας και δεν μας πλησίαζε αν δεν τον φώναζα.

Σιγά, σιγά άρχισε να με αφήνει να του δίνω λίγο φαγητό (κρυφά πάντα από τον Άρη), είχαμε ραντεβού κάθε μεσημέρι, συγκεκριμένη ώρα στο πάρκο, με περίμενε μαζί με την Μπέλλα να εμφανιστώ από την γωνία και μόλις με έβλεπε έτρεχε σαν τρελός να τον πάρω αγκαλιά. Τότε άρχισαν να αναρωτιέμαι πώς ένα τόσο φιλικό σκυλί μαζί μου, μεταμορφώνεται σε τέρας όταν δεν του άρεσε κάτι. Ένα βλέμμα, μία κουβέντα που μπορεί να μουρμουρίσει κάποιος όταν ήμουν μαζί του, μια πονηρή σκέψη ενός περαστικού έφτανε για να αρχίσει να τον γρυλίζει….Αλήθεια έχεις σκεφτεί ποτέ εσύ πως αντιδράς όταν κάτι ή κάποιος σε ενοχλεί ή δεν τον συμπαθείς; Ανοίγεις το στόμα σου και τον αρχίζεις τα καντήλια! Ένα σκυλί πως θα μπορούσε να σου εκφράσει την αντιπάθεια του και να σε προειδοποιήσει να μην πλησιάσεις τον χώρο του; Η απάντηση είναι απλή: με το γρύλισμα σου λέει άσε με ήσυχο.

Την πρώτη φορά που φάνηκε να με δέχεται και να με προστατεύει σαν δικό του άνθρωπο ήταν ένα βράδυ του χειμώνα όπου μετά από μια επίσκεψη επέστρεφα σπίτι μου και βρήκα τον Μπέμπη και την Μπέλλα έξω από ένα γυράδικο της γειτονιάς μου. Από το στενό βγήκε ένα τύπος ο οποίος ήταν σουρωμένος και πέταξε προς το μέρος μου ένα γυάλινο μπουκάλι το οποίο έσπασε μπροστά τα πόδια μου. Σε κλάσματα δευτερολέπτου ο Μπέμπης σηκώθηκε, τον έστησε στην γωνία ανεβάζοντας τα μπροστινά του πόδια στο στήθος του ανθρώπου και άρχισε να τον γρυλίζει ασταμάτητα χωρίς να τον δαγκώσει ευτυχώς. Περιττό να σας πω ότι και εγώ και ο άνθρωπος τα είδαμε όλα…καθώς εγώ δεν ήξερα πώς να τον ηρεμήσω και ο άνθρωπος πέρα από την βλακεία που έκανε δεν είδε τι τον βρήκε! Τελικά εκείνος την γλίτωσε φθηνά και εγώ κατάλαβα ότι είχα ιδιαίτερη σημασία για τον Μπέμπη.
 
Να σημειώσουμε ότι ο Μπέμπης είχε επιβεβαρυμμένο ιστορικό και ο λόγος; η βλακεία που κουβάλα στο εγκέφαλο του ένα μεγάλο ποσοστό συμπολιτών μας. Από όσο ξέρω ενώ κοιμόταν ήρεμα ένας αχαρακτήριστος οδηγός με μηχανάκι πέρασε και τον χτύπησε κλωτσιά στο κεφάλι (αποτέλεσμα να μισεί κάθε οδηγό σε μηχανάκι), τον χτύπησαν με ξύλο στο πάρκο υπολογίζω με μαγκούρα (αποτέλεσμα να μισεί κάθε ηλικιωμένο με μαγκούρα). Ένας κάνει την μ@@@@κία…και την πληρώνουν άδικα άνθρωποι που δεν φταίνε και στην συνέχεια τα ζώα που δεν τον έχουν σε τίποτα να τα φολιάσουν. Τα περιστατικά να γίνονται όλο και περισσότερα και άντε να μαλώνεις με τον καθένα που άρπαζε (δεν λέω υπάρχουν και άνθρωπου που δείχνουν κατανόηση αλλά τι να κάνεις με εκείνους που δεν καταλαβαίνουν; Είσαι μια τρελή!) 

Οι καταγγελίες στο δήμο να πηγαίνουν βροχή για το καφέ σκυλί στην Αγία Τριάδα. Η λύση να μεταφερθεί στο κυνοκομείο (εδώ γελάμε για όσους δεν το έχουν επισκεφθεί για να δουν τι εστί κυνοκομείο και τι σημαίνει να ζεις και να πεθαίνεις έγκλειστος, όσο μεγάλη προσπάθεια και αν γίνεται από την πλευρά των εθελοντών) και εφόσον έχει επιτεθεί μπορεί να θεωρηθεί και άκρως επικίνδυνο σκυλί με κατάληξη την ευθανασία (αν και ξέρω στην Κατερίνη δεν θα το επέτρεπαν). Ο φόβος της φόλας καθημερινό άγχος, αλλά ο φόβος του κόσμου για αυτόν είχε ως αποτέλεσμα να καταφέρει να επιβιώσει. Δεν τον πλησίαζαν για να μην τους ορμήσει, αν ήταν ένα άλλο καλόβολο σκυλάκι μπορεί να είχε την κατάληξη της υπόλοιπης αγέλης του πάρκου που έχει εξαφανιστεί. Η αλήθεια είναι ότι δεν τον τάιζες αν δεν σε ήξερε καθώς το χεράκι σου θα έφευγε από την θέση του.

Μετά από αυτό μου μπήκε η σκέψη ότι δύσκολά θα μπορώ να κυκλοφορώ μαζί του καθώς στην προσπάθεια του να με προστατεύσει θα μπορούσα να βρω τον μπελά μου μην τυχόν δαγκώσει κάποιον και μου ήρθε η ιδέα για κολάρο και λουρί! Ποιος ο μπέμπης; Που δεν τολμούσες να τον αγγίξεις! Μου το έκανε το χατίρι, φορέσαμε το κολάρο, μάθαμε να περπατάμε με λουρί και να πηγαίνουμε βόλτα στο πάρκο μαζί. Μόλις φορούσε το κολάρο μεταμορφωνόταν σε άλλο ζώο, ηρεμούσε και ήξερε ότι έχει κάποιον που θα τον οδηγεί. Καθώς περνούσε ο καιρός οι συναντήσεις μας ήταν ποιο συχνές, τρείς το μεσημέρι με περίμενε στο ποδηλατάδικο, ερχόταν αγκαλιά να του βάλω το κολάρο με χαρά. Είχε μάθει και σε ποια οικοδομή έμενα και με πήγαινε μέχρι το σπίτι επιστρέφοντας πίσω στην γειτονία του για να με περιμένει μέχρι την επόμενη ημέρα στις τρείς.
 
Επόμενη σκέψη: πρέπει να του βρω ένα σπίτι να φύγει από την γειτονία καθώς μέρα με την μέρα ο κίνδυνος για φόλα και οι απειλές ακόμη ποιο έντονες. Έτσι ξεκινάω αφίσες σε κτηνιατρεία και να ψάχνω για το κατάλληλο σπίτι. Ξεκίνησα μια διαδικασία για υιοθεσία με μία αποτυχημένη προσπάθεια υιοθεσίας που είχε γίνει πριν αρκετό καιρό. Το ποσοστό να βρούμε άνθρωπο να αγαπήσει ένα μεγάλο σχετικά σκυλί, με προϊστορία δαγκώματος ήταν μηδαμινές, στην κυριολεξία. Και όμως υπήρξε ενδιαφέρον, με πήραν πολλά τηλέφωνα, οι υποψήφιοι περνούσαν από ιερά εξέταση αλλά σε καμιά περίπτωση δεν ήθελα να καταλήξει δεμένος σε κάποια μάντρα και αν γρυλίσει να πάρει κάνα ξύλο ο άλλος και να τον κάνει ο μπέμπης με τα κρεμμυδάκια. Και μετά να φταίει φυσικά το σκυλί.
 
Για να πω την αλήθεια πίσω στο μυαλό μου υπήρχε και ένα κτήμα στην παραλία, στο οποίο όμως είχα τρία ακόμη σκυλιά ένα εκ των οποίων καυκάσιο άνω των 60 κιλών, ζωή να έχει με έντονο εγωκεντρισμό και αρχηγικό ένστικτο αλλά το απέρριπτα ΑΜΕΣΩΣ καθώς είχα δεδομένη την σφαγή μεταξύ τους. Εκεί αποφάσισα κάτι που μόνο ένας τρελός θα μπορούσε να κάνει αλλά no matter έχω τρέλα και γουστάρω τα ζώα με προσωπικότητα.
 
Θα τον πάρω εγώ! Δύσκολη απόφαση αλλά άξιζε.
 
Εκεί ξεκινάν ένα σωρό ερωτήματα: θα εγκλιματιστεί στην αγέλη των τριών και πως θα τα πάει με τον μεγάλο τον καυκάσιο; θα με ακολούθησει; αν αρπάξει κανέναν; αν μου φύγει; αν τον χάσω και τον ψάχνω; θα μείνει μέσα στο κτήμα; Έχει περίφραξη αλλά για τον μπέμπη παιχνίδι με ένα πήδημα την είχε κάνει. Ένα σκυλί μαθημένο να ζει ελεύθερο στο πάρκο και να κάνει ότι γουστάρει το βάζεις σε ένα κτήμα να το περιορίσεις; Να μην ξέρεις τι είναι προτιμότερο: να ζει ελεύθερος με το ρίσκο να πεθάνει από φόλα και φρικτούς πόνους ή να το περιορίσεις; Πρακτικά ζητήματα όπως με το πώς πως θα γίνει η μεταφορά του. Το ενδεχόμενο να χρησιμοποιηθεί αυτοκίνητο αποκλείστηκε καθώς όχι φίμωτρο δεν του φοράς του Μπέμπη αλλά θα διέλυε και το αυτοκίνητο. Θα τον πάω με τα πόδια! 

Είσαι τρελή ήταν η απάντηση, έτσι ξεκινήσαμε στις 05.04.2013 στις 11 η ώρα με τα πόδια την διαδρομή μας Κατερίνη-Παραλία 8.5 χιλιόμετρα, με την φίλη μου την Ρούλα, μαζί με τον Μπέμπη και την φίλη του την Μπέλλα η οποία επέστρεψε στο πάρκο αμαξάτη πρώτη μούρη.
 
Είχαμε κάνει διαμόρφωση του χώρου εντός του κτήματος με στερεά βάση στην οποία να βάζουμε λουρί δύο μέτρα ώστε να μην μας φύγει, περιττό να σας πω ότι έχει κόψει συρματόσχοινο ρυμούλκησης νταλίκας και 5-6 λουριά! Όχι για να φύγει αλλά για να πάει στο μπαλκόνι να δροσιστεί στα μάρμαρα! Η Δήμητρα να τα έχει παίξει τον πρώτο μήνα γιατί έμενα μόνιμα σε διαμέρισμα στο κέντρο και θα έπρεπε να πηγαίνω 3-4 φορές την ημέρα στην παραλία για να βγάζω τον μπέμπη βόλτα μέσα στο κτήμα. Εντάξει μου έκανε και καλό έχασα γιατί έχασα 3-4 κιλά και ήρθα στα ίσα μου για το καλοκαίρι. Και ναι τα κατάφεραν και με εξέπληξαν! Οι αρκούδες μου χουν βρει κοινό σημείο εμένα. 

Και οι δύο κάνουν πίσω για μένα και το ξέρω. Ο Carlos διπλάσιος του Μπέμπη θα μπορούσε να τον κατασπαράξει την ίδια ημέρα και ο Μπέμπης το ίδιο και να έχω δράματα, και όμως τα σκυλιά καταλαβαίνουν ποιο πολλά από τον άνθρωπο αλλά θέλουν το χρόνο τους. Κάθε ημέρα βγαίνουμε από την φωλιά μας στις 8 το πρωί και μπαίνουμε στις 9 η ώρα το βράδυ. Ο Μπέμπης κάθεται και με περιμένει, ναι αυτό το ζώο κάθεται και με περιμένει μέσα στο χώρο του για να τον βγάλω χωρίς να δοκιμάσει να φύγει και να μαλώσει με τους υπόλοιπους. Τίποτα δεν ήταν εύκολο! Χρειάζεται αφιέρωση του προσωπικού σου χρόνου, υπομονή και αμοιβαίο σεβασμό.

 
ΥΓ: Υπάρχει μια σημαντική διαφορά με τον Μπέμπη από τους υπόλοιπους, γιατί με διάλεξε εκείνος για αφεντικό του, και όχι εγώ εκείνον από κουτάβι. Αυτή είναι η διαφορά. Μην διστάσετε να υιοθετήσετε ένα ενήλικό σκυλί από τον δρόμο ή το κυνοκομείο. Απολαύστε τον στις φωτογραφίες.

ΣΥΜΜΕΤΕΧΩ-ΑΔΕΣΠΟΤΑ ΚΑΤΕΡΙΝΗΣ