Κλείνοντας τα μάτια του σκύλου μου..


O Vito πέθανε.
Εδώ είναι η πρώτη φορά που το γράφω με τις ακριβείς λέξεις. Γιατί τα ως τώρα μηνύματα έλεγαν «κάναμε ευθανασία», «τον ξεκουράσαμε». Ο Vito πέθανε. Αυτό είναι το ακριβές μήνυμα, αυτό είναι το ακριβές αποτέλεσμα της ξεκούρασης που του δώσαμε. Ο οργανισμός του δεν κατάφερε να αντιδράσει στα φάρμακα. Το σκυλί χειροτέρευε, δεν υπάρχει λόγος να σας μεταφέρω την εικόνα του.

Ο Vito ήταν ο σκύλος μου και η απόφαση της ευθανασίας έπρεπε να είναι δική μου. Οι άνθρωποί μου όταν τους κοίταζα με αγωνία στα μάτια μου έλεγαν «Εσύ Στέλλα…». Χθες το πρωί τον έβγαλα μια βόλτα στον κήπο δίχως να έχω αποφασίσει πως είναι η τελευταία. Περπάτησε αργά όλον τον κήπο απ’ άκρη σ’ άκρη και ύστερα στάθηκε μπροστά μου με τα πόδια να τρέμουν και σκυφτό το κεφάλι. Εκείνη ήταν και η στιγμή που πήρα την απόφαση. Δεν είχε κουράγιο να ξαναμπούμε στο σπίτι μας. Τον μετέφερα μέσα και τηλεφώνησα στον γιατρό ζητώντας του η διαδικασία να γίνει στο σπίτι μας. Ξαπλωμένος στην απαλή του κουβέρτα δέχτηκε τη λύτρωση. Η μουσούδα του στα δυο μου χέρια και τα χείλη μου στο αυτί του. Σε δευτερόλεπτα το σκυλί μου είχε περάσει απέναντι κι εγώ του έκλεινα τα μάτια. Αν η τρέλα είναι ο λάθος βηματισμός στο λεπτό σκοινί της ακροβασίας μεταξύ λογικής, εγώ χθες κινδύνευσα να τσακιστώ και το ήξερα. «Δεν μπορώ να είμαι δίπλα του όταν θα πεθαίνει», «Μπορώ να είμαι δίπλα του όταν θα πεθαίνει»… ως την τελευταία στιγμή ακροβατούσα και ένιωθα ότι χάνω το μυαλό μου. Ήξερα πολύ καλά τι σημαίνει αγαπώ το σκυλί μου απ’ όλα τα ωραία που ζήσαμε. Αντέχοντας όμως να το κρατώ στο θάνατό του συνειδητοποίησα τι θα πει χρέος, ευθύνη, ενηλικίωση και τελικά φιλία.
 

Η πολιτεία δεν έχει μεριμνήσει για ένα δημοτικό νεκροταφείο σκύλων. Κάποιος που θα βρεθεί στη θέση μου πρέπει μέσα σε όλο αυτό το δύσκολο να ασχοληθεί και με τα διαδικαστικά «Τι θα κάνω το σκυλί μου μετά». Επιλέξαμε ένα νεκροταφείο σκύλων στο Κορωπί. Τα νεκροταφεία μικρών ζώων στην Αττική είναι λίγα, το ίδιο και τα αποτεφρωτήρια. Αρκετοί αναγκάζονται να θάβουν τα σκυλιά τους σε βουνά κινδυνεύοντας να τους πιάσουν. Άλλοι τα αφήνουν στους κάδους. Δεν καταλαβαίνω γιατί η πολιτεία δεν αφιερώνει στα μικρά ζώα μια έκταση απ’ τις τόσες που ανήκουν στο δημόσιο. Έναν τόπο όπου θα είναι αυτονόητα η τελευταία κατοικία τους. Είναι πολύ σκληρό το σκυλί σου ακόμα να ανασαίνει πλάι σου κι εσύ να ψάχνεις λύσεις στο ίντερνετ για το μετά. Αν διαβάζει κανείς στα αρμόδια υπουργεία, έλεος δεν είναι δα και τόσο δύσκολο.
 

ΥΓ.: Σας ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου για τα σχόλια και για τα προσωπικά μηνύματα στο email μου. Χθες ο Vito κι εγώ περάσαμε απέναντι αλλά σε χώρια προορισμούς. Είναι για μενα το τέλος μιας εποχής. Τέλος που ήρθε βίαια βρίσκοντας το δέρμα μου εκτεθειμένο και απροετοίμαστο. Αν η ζωή είναι και αυτό, τότε πια ξέρω πως η ζωή δεν είναι μόνο ωραία και δεν με πειράζει που αυτή είναι η πρώτη σκέψη με την οποία εγκαινιάζω αυτή τη νέα όχθη. Γιατί έτσι είναι…

 

Στέλλα Αλαφούζου - protagon.gr

8 σχόλια:

  1. Συλληπητηρια για τον χαμο αυτης της υπεροχης ψυχης που επελεξες και σε επελεξε να ζησετε μαζι σε αυτο το ταξιδι που λεγεται ζωη,Σου ευχομαι δυναμη πανω απο ολα και μην ξεχνας αυτη την φατσα ποτε!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Δεν ξέρω τι θα μπορούσε να απαλύνει τον πόνο σου και τι θα μπορούσε να σε βοηθήσει να συνηθίσεις την απουσία του ... δυστυχώς όμως είναι πάντοτε σκληρή η απουσία .... Εγώ θα σου πω μονάχα αυτό που ψιθύρισα κάποτε σε κάποιον που έχασα και που πολύ μα πάρα πολύ αγαπούσα ... "το ξέρω ... κάποτε θα ξανασυναντηθούμε ΄΄ !!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Πριν λίγες ημέρες έχασα και τον δικό μου φίλο, τον αγαπημένο μου Ντάνυ,ακριβώς μέσα στα χέια μου,δεν επέλεξα ευθανασία,το βλέπαμε ότι ερχόταν το τέλος, 1,5 μήνα πάλεψε με τον καρκίνο.
    Αυτός ο 1,5 μήνας θα μείνει χαραγμένος στην ψυχή μου, με κοιτούσε συνεχώς μέσα στα μάτια κι εγώ τον χάιδευα και του ψιθύριζα.
    Έφυγε και δεν το κατάλαβα, μόνο όταν του φώναξα 2 φορές το όνομα του και δεν γύρισε τα μάτια του ναμε δει, κατάλαβα ότι είχε φύγει. Για πάντα, 11 χρόνια μαζί,χρόνια όμορφα ευτυχισμένα,τι να πρωτοθυμηθείς, ήταν η ζωή μου ολόκληρη.
    Κλαίω και θα κλαίω συνέχεια δεν ξεχνιέται αυτή η ζωή.
    Μου είπαν να πάρω άλλο,δεν ξέρω, ίσως κάποια στιγμή, αλλά δεν θα είναι ο Ντάνυ μου, θα είναι ένα άλλο σκυλί,που θα το αγαπήσω κι αυτό αλλά την θέση του δεν θα την πάρει.
    Να είσαι καλά καλή μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Στις 28 Οκτωβρίου και ύστερα απο τη βραδινή μας βόλτα άρχισε η αντίστροφη μέτρηση για τη Ρούλα μου. Το βλέμμα της θόλωσε, έτρεμε και έκανε εμετό. Όλο το βράδι μείναμε άγρυπνοι, κατάλαβα ότι η Ρούλα μου έφευγε και σκεφτόμουν πως θα βρω το κουράγιο να τηλεφωνήσω το πρωί στον γιατρό για την ευθανασία. Ξάπλωσα δίπλα της, της´ έπιασα το χέρι της και της μιλούσα. Δεν ξέρω αν καταλάβαινε, το βλέμμα της είχε τελείως χαθεί αλλά μετά απο λίγο η Ρούλα μου έφυγε μόνη της.
    Ζήσαμε μαζί 15 υπέροχα χρόνια, την έθαψα κι εγώ στο Κορωπί, όπου ειναι κι ο Vito.
    Ρούλα μου σ´αγαπω για πάντα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Πριν ένα χρόνο σχεδόν χάσαμε το Roberto μας, ένα πανέμορφο γάτο! Μας έφυγε μέσα σε 15 μέρες. Και που δεν τον πήγαμε και τι(;) δεν του κάναμε...Τίποτα. Ήταν περίοδος εορτών Χριστούγεννα-Πρωτοχρονιά. Δεν θυμάμαι να έχω κάνει χειρότερες γιορτές στη ζωή μου! Μετά από 10 χρόνια, μας έφυγε. Το πένθος μεγάλο και βαρύ. Η απώλεια δυσαναπλήρωτη. Δεν θέλω να πάρω ακόμη, άλλο πλάσμα. Πόνεσα πολύ. Ίσως αργότερα...ακόμη πενθώ και δεν ξέρω αν θα μπορέσω να το ξεπεράσω. Καλό ταξίδι σε όλες τις ψυχούλες, που μόνο χαρές μας έδωσαν στη ζωή τους, με αντάλλαγμα λίγα παιχνίδια από ' μας και λίγα χαδάκια. Κουράγιο καλή μου

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Μου είναι αδύνατον να αρθρώσω λέξη. Τι είναι αυτά που διάβασα; Μα αυτά που συνέβησαν σε μένα στις 17 Νοέμβρη. Το Πιτσιρικάκι μου, ένα υπέροχο Τσιουάουα, μετά από πολύχρονη μάχη με τον καρκίνο και σε ηλικία 16,5 χρονών, ξεψύχισε με το κεφαλάκι του μέσα στις παλάμες μου και τα χείλη μου στο αυτάκι του να του ψυθιρίζω " αγαπημένο μου μωράκι, θέλω να ξέρεις ότι δεν είσαι μόνο σου...είμαι κι εγώ κοντά σου όπως ήμουν πάντα..." Περιτόν να σας πώ ότι η ζωή όλων μας έγινε κόλαση. Εμείς δεν το θάψαμε στο Κορωπί, αλλά φύγαμε στις 5 το πρωΐ και πήγαμε στο σπίτι μας στο Λουτράκι και το θάψαμε στον κήπο, κάτω από τις λεμονιές. Μ΄αυτό τον τρόπο κάθε φορά που πάμε σ΄αυτό το σπίτι πάω και μιλάω με το Πιτσιρικάκι μου και κλαίω. Θα σου πω όμως κάτι, Επειδή είχα μάθει η μικρή να είναι σαν σκιά μου ΠΑΝΤΑ δίπλα μου κι εγώ να απλώνω το χέρι μονίμως και να την χαϊδεύω, χωρίς να το καταλάβω έκανα αυτή τη κίνηση και μου έλειπε. Πήραμε σχεδόν αμέσως ένα άλλο Τσιουάουα, που μας έχει ξετρελάνει και χωρίς να πω ότι αυτό το μωρό αντικατέστησε το Πιτσιρικάκι μου, μπορώ να πω τουλάχιστον ότι όταν απλώνω το χέρι μου δίπλα όταν κάθωμαι, έχω μια γλυκιά ψυχούλα να χαϊδεύω.... Αν θα μπεις στο side μου, (Angella Siokou), θα δεις το Πιστιρίκι μου φοτογραφία κι αν θα δεις πιο κάτω θα δεις το μωράκι μου, (την Τεκίλα όπως την έβγαλε ο γιός μου, γιατί είναι Μεξικάνα, κίτρινη και μεθυστική σαν την Τεκίλα).....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. ποτε δε μπορουσα να φανταστω οτι σε αυτη τη θεση θα ρχομουν και γω για το μικρουλη μου.προχθεσ ομωσ ηρθε η σειρα μου.ο ρικοσ μου μαλτεζακι μολισ 9 χρονων.ειναι η πιο δυσκολη αποφαση που εχω παρει ποτε.πωσ το πασ?με τι κουραγιο?????????????????επρεπε ομωσ.δεν πηγαινε αλλο.ταλαιποριοτανε.ειχε κρισεισ επιληψιασ ..................στην αρχη ηταν μια καθε 15 μερεσ.μετα μια την εβδομαδα.μετα καθε μερα και τουσ 3 τελευταιουσ μηνεσ 3 μηνεσ 3 με 4 την ημερα....δεν ετρωγε.ολοσ κι ολοσ ηταν 4 κιλα.ειχε φτασει 2.800.καναμε αμετρητεσ θεραπειεσ.δεν γινοταν τιποτα.μετα δημιουργηθηκε προβλημα στο συκωτι και την καρδια........δραμα.απο τισ 24 ωρεσ την ημερα ζητημα να ηταν καλα τισ 2......εφυγε ηρεμα στα χερια μασ......θα τον αγαπω και θα τον θυμαμαι παντα αλλα ποτε δε θα παρω αλλο.....δεν θα αντεξω να το ξαναζησω....καλο ταξιδι μωρακι μου σ αγαπαω πολυ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Στην ιδια θεση με εσας ηρθα και εγω την Δευτερα 10 Μαρτιου, ο Elvis μου το γλυκο μου chow chow εφυγε απο κοντα μου στην ηλικια των 13. Ευτυχως μονο για ενα βραδυ ταλαιπωρηθηκε ....τον ψαχνω παντου ...13 χρονια μαζι σε διαμερισμα .... μου λειπει το βλεμμα του , το γαυγισμα του ακομα και οι τριχες του που παντα με εκαναν εξαλλη....Επιστρεφω στο σπιτι και δεν ειναι εκει πισω απο την πορτα .. στο ιδιο σημειο 13 χρονια οπου με περιμενε καθε μερα με την ιδια λατρεια...ειναι δυσκολο ... πολυ ... ξερω οτι μονο ο χρονος μπορει να απαλυνει την απωλεια ...ανακουφιση να αισθανομαι μεσα απο τα ποστς σας οτι δεν ειμαι η μονη ...και μονη στον πονο της απωλειας του καλυτερου φιλου μας .....

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Παρακαλούμε χρησιμοποιείτε ελληνικούς χαρακτήρες. Σχόλια άσχετα με το δημοσιευμένο θέμα θα διαγράφονται.

Copyright © 2013 DogWorld