Δεν είναι ο πόνος μιας στιγμής αλλά ο πόνος μιας ζωής...

''Παιδικές απορίες'' του Γιώργη Ταξιδευτή

Σαν ήμουν μικρό παιδί, ρώτησα μια μέρα τη μάνα μου : μαμά αν κάποτε σου πουν ότι έγινε λάθος στο μαιευτήριο και δεν είμαι παιδί σου, θα με αγαπάς το ίδιο; Εκείνη σταμάτησε να πλέκει, με κοίταξε στην αρχή με απορία, μετά χαμογέλασε, άπλωσε το χέρι της, με χάιδεψε στο κεφάλι και μου απάντησε, γιέ μου δεν είναι ο πόνος μιας στιγμής αλλά ο πόνος μιας ζωής.

Πέρασαν πολλά χρόνια και απέκτησα το πρώτο μου κουτάβι. Το είδα να μεγαλώνει μαζί μου και μοιραστήκαμε, το ίδιο φαγητό, το ίδιο κρεβάτι τις μέρες και τις νύχτες μας. Έγινε η συντροφιά και η παρέα μου. Χοροπήδαγε και έπαιζε και χαιρόμουν. Αρρώσταινε και αρρώσταινα και γω. Και σαν γινόταν καλά, γινόμουν και γω μαζί του.

Και σα μεγάλωσε πολύ και το κοίταξα μια μέρα στα μάτια, κατάλαβα πόσο θα μου λείψει αν το χάσω.

Κάπου εκεί, κατάλαβα και τα λόγια της μάνας μου. Δεν είναι ο πόνος μιας στιγμής αλλά ο πόνος μιας ζωής.

Να το φροντίσεις, να το κανακέψεις, να του πάρεις παιχνίδια, να το ταΐσεις, να μη του λείψει τίποτα, να το δεις γερό και δυνατό να παίζει ευτυχισμένο, να τρέμει η ψυχή σου μη σου πάθει τίποτα και να αγωνιάς σε κάθε ασθένεια.

Και όταν έρθει εκείνη η ώρα που ο κύκλος της ζωής του θα κλείσει, να ξέρεις ότι κανένα άλλο δε θα μπορέσει να το αντικαταστήσει, ποτέ. Γιατί το κάθε πλάσμα είναι μοναδικό και ανεπανάληπτο. Και τα χνάρια του στη ζωή σου, θα μείνουν για πάντα, ανεξίτηλα.

Τι σημασία έχει λοιπόν αν το παιδί μου δεν είναι ανθρώπινο αλλά σκυλίσιο; Δεν το μεγάλωσα με την ίδια αγάπη; Δεν το πρόσεχα όσο θα πρόσεχα ένα παιδί γεννημένο από μένα; Δε γέννησε μέσα μου αισθήματα πρωτόγνωρα; Δεν ανησύχησα και δεν έκλαψα για αυτό; Δεν αισθάνομαι πολλές φορές τύψεις γιατί δεν του πρόσφερα όλα όσα θα ήθελα να του είχα προσφέρει; Ή μήπως εκείνο δεν έδειξε σε κάθε ευκαιρία την αγάπη του; Σε κάθε μου στιγμή, καλή ή κακή. Με πρόδωσε ποτέ; Με κατέκρινε; Με πόνεσε; Με απαρνήθηκε μήπως; Δε με ξύπναγε κάθε πρωί με φιλιά; Δεν ανταποκρίθηκε σε κάθε κάλεσμα μου για παιχνίδι; Δεν έκατσε δίπλα μου ήρεμο να μου κρατάει συντροφιά στη στενοχώρια μου; Και τελικά μήπως δε με αγάπησε περισσότερο από όσο το αγάπησα εγώ;

Πώς να περιγράψεις το τι έζησες μαζί του; Το τι σου πρόσφερε και το τι πήρες από αυτό; Είναι φορές που τα λόγια είναι λίγα. Δεν φτάνουν, δεν επαρκούν και δεν μπορούν να αντικατοπτρίσουν τα συναισθήματα που ένιωσες.

Έτσι λοιπόν θα πρόσθετα και γω με τη σειρά μου, στα λόγια της μάνας μου. Δεν είναι ο πόνος μιας στιγμής αλλά ο πόνος μιας ζωής, για όποιο πλάσμα μεγάλωσες, σε συντρόφεψε και το αγάπησες.

Υιοθέτησε έναν σκύλο και αγάπησε τον ως το παιδί σου. Συμπεριφέρσου του ως παιδί σου. Και να θυμάσαι ότι αυτός θα σε αγαπήσει πολύ περισσότερο.