Μια ιστορία για ένα σκύλο και έναν γάτο

 

Ο Μπούλης ήταν ένα ημίαιμο λυκόσκυλο που πριν από κάμποσα χρόνια κάποιοι «φιλόζωοι» τα πέταξαν στην πόρτα ενός φίλου μας γιατρού. Εκείνος, αφού τον περιποιήθηκε, μας τον χάρισε. 

Πέρα από τις αταξίες και το λέρωμα όλης της αυλής, που απαιτούσε καθημερινή φασίνα, ο Μπούλης εξελίχτηκε σε άψογο φύλακα και πολύ πιστό φίλο της οικογένειας. 

Παρόλη την καθημερινή φροντίδα και την επιμελημένη διατροφή του, μια μέρα εμφάνισε εριλιχίωση που του έκανε μεγάλη ζημιά στο συκώτι. Ο κτηνίατρος που τον είχε αναλάβει έκανε ό,τι μπορούσε με φάρμακα και ενέσεις. Η κατάστασή του όμως χειροτέρευε. Κάποια στιγμή μάλιστα ο γιατρός, σε μια ύστατη προσπάθεια με κάποιες δυναμωτικές ενέσεις, μου είπε: "Αυτές οι ενέσεις είναι η τελευταία μας ελπίδα. Είναι Παρασκευή, αν δεν έχει καταφέρει να ανακάμψει μέχρι την Κυριακή, φέρε τον την Δευτέρα να τον 'κοιμήσουμε' ".[...]


Ήταν μόλις Παρασκευή βράδυ, τον είχαμε περιβάλει με όλη μας την αγάπη, αλλά τον έβλεπα τον φουκαρά να "σβήνει". Κάθε φορά που τον άγγιζα κλαψούριζε. Τότε ήταν που έκανε την εμφάνισή του ο Αντώνης. Ήταν ένας αδέσποτος ξανθός γάτος που τον είχαμε ονομάσει έτσι επειδή την άραζε στο διπλανό σπίτι του φίλου μου και γιατρού που τον έλεγαν Αντώνη. Ήρθε δίπλα στον Μπούλη, μυρίστηκαν και χωρίς πολλά πολλά ο γάτος κάθισε πολύ απλά πάνω στο αριστερό πλευρό του σκύλου. Δεν κουνήθηκε παρά μόνο την Κυριακή το πρωί που ήρθε πάλι ο κτηνίατρος για να δει την εξέλιξή του, μια και τη Δευτέρα θα πηγαίναμε για ευθανασία. Περιττό να αναφέρω την έκπληξή του και την βεβαιότητα στον τόνο της φωνής του μόλις αντίκρισε το θέαμα. Μου είπε εμφατικά: "Τη γλίτωσε ο δικός σου...του κράτησε ζεστό το συκώτι για πολλές ώρες και τώρα αρχίζει να ανακάμπτει...δικός σου είναι ο γάτος;".[...]


Από τότε οι δυο τους έγιναν αχώριστοι, σε σημείο να μοιράζονται ακόμη και το ιδιο πιάτο.[...]Μετά την ανάρρωση του σκύλου και τη υιοθεσία του γάτου, η εξοικείωση έγινε ακόμη μεγαλύτερη, σε σημείο που ο γάτος επέλεγε τα συρτάρια μου για το άραγμά του και ο σκύλος τον "σβέρκωνε" (σαν να ήταν κουτάβι) το γάτο μέσα από τα κάγκελα του κήπου κάθε φορά που εκείνος ξεπόρτιζε χωρίς άδεια. Αναρωτήθηκα πολλές φορές πόσο πιο εύκολες θα ήταν οι σχέσεις των ανθρώπων αν πέρα από το ένστικτο λειτουργούσαν καταλυτικά και άλλες συναισθηματικές δυνάμεις, μη ανταγωνιστικές, μη εγωιστικές και μη συμφεροντολογικές.

Πάρης Καρακαλπάκης, "Ένας γάτος για τον σκύλο μου", ΒΗmagazino 5/12/2010,σ.