Αυτό το σκυλί..

Βλέπω ένα σκυλί και η καρδιά μου σπάει σε εκατομμύρια μικροσκοπικά κομμάτια που πέφτουν στα πόδια μου σαν δάκρυα....

Το σκυλί αυτό είναι πετσί και κόκκαλο....

Το σκυλί αυτό έχει χτυπηθεί, έχει βασανιστεί, και λιμοκτονεί....

Το σκυλί αυτό έχει υποβληθεί στο κρύο όλο τον χειμώνα και στην αφόρητη ζέστη το καλοκαίρι...

Το σκυλί αυτό ξέρει πολύ καλά από όλους μας το συναίσθημα της πείνας, του πόνου και των βασάνων.

Αυτό το σκυλί έχει ζήσει σε μια αλυσίδα 3 μέτρων για όλη του τη ζωή..

Ποτέ δεν του χαρίστηκε ένα χάδι....ένα άγγιγμα...

Ποτέ δεν άκουσε την φράση «καλό σκυλί.»...

Ποτέ δεν ήταν ελεύθερο να τρέξει ή να παίξει....

Ποτέ δεν ήταν ικανό να δραπετεύσει από αυτόν/αυτούς που το κακοποιούσαν...
Αυτό το σκυλί κακοποιούνταν κάθε μέρα, για όσο χρονικό διάστημα μπορώ να θυμηθώ.

Αυτό το σκυλί έχει ζήσει ολόκληρη τη ζωή του σε μια κατάσταση απερίγραπτου τρόμου… μη γνωρίζοντας πότε θα έρθει το επόμενο χτύπημα...μη ξέροντας πως να αποφύγει την επόμενη ήττα..

Αυτό το σκυλί παρακολουθούσε καθώς η οικογένειά του μάζεψε όλα τα υπάρχοντά της και έφυγε.....χωρίς αυτόν.

Αυτό το σκυλί περίμενε… για εβδομάδες σε μια αλυσίδα…μήπως και επιστρέψουν για αυτόν.

Δεν θα επέστρεφαν όμως ποτέ για αυτόν...

Αυτό το σκυλί που περίμενε… με τις ελπίδες, τα όνειρα, και την αγάπη… απλά, περίμενε…

Αυτό το σκυλί καταλήγει σε ένα καταφύγιο...εκεί δεν του δίνεται πολύς χρόνος ζωής...Αν δεν βρει οικογένεια σύντομα η θανατική ποινή καραδοκεί...

Είναι ξανά περιορισμένος από το να τρέξει και να διασκεδάσει, αφού ζει σε ένα κλουβί...

Είναι πάλι τρομαγμένος για τη ζωή του… όπως θα έπρεπε να είναι… δεν έχει πολύ χρόνο...

Αυτό το σκυλί περιμένει, μέρα με την μέρα, αλλά κανένας δεν σταματά στο κλουβί του. Βλέπει τα παιδιά να τρέχουν στα κλουβιά με τα χαριτωμένα μικρά κουτάβια, και παρακολουθεί έπειτα την έξοδο των κουταβιών με τις νέες οικογένειές τους.

Βλέπει μια οικογένεια να περνά κοντά, για να επισκεφτεί το σκυλί στο επόμενο κλουβί....

Αρχικά, σκέφτεται ότι σταματούν για αυτόν και πηγαίνει να τους χαιρετήσει κουνώντας δειλά την ουρά του..

Καθώς παίζουν με το γειτονικό σκυλί, κάθεται… παρακολουθώντας και περιμένοντας για την σειρά του.

Και έπειτα παρακολουθεί το άλλο σκυλί που φεύγει χαρωπά για το νέο του σπίτι....

Για ημέρες, αυτό το σκυλί σηκώνεται να χαιρετήσει κάθε οικογένεια που περνάει από το κλουβί του.

Περιμένει ανυπόμονα για να δείξει ότι είναι ξεχωριστός... Μα κανένας δεν σταματά για αυτόν…

Τελικά, εγκαταλείπει την προσπάθεια....

Μέρα με την μέρα, αυτό το σκυλί περιμένει....Βλέπει να φεύγουν οι φίλοι του ένας- ένας αλλά δεν έρχεται ποτέ η σειρά του...Προσέχει κάθε πρόσωπο που περνά κοντά, αλλά δεν καταλαβαίνει … 

Δεν ξέρει ότι τα μάτια του δεν λάμπουν λόγω των χρόνιων βασανιστηρίων. 

Δεν ξέρει ότι το τρίχωμά του είναι θαμπό από την αδιαφορία, ή ότι μυρίζει επειδή δεν έχει κάνει ποτέ του ένα ζεστό μπάνιο.

Δεν ξέρει ότι ανήκει σε μια φυλή που δεν έχει καμία πιθανότητα. Δεν ξέρει ότι έχει ένα χρώμα που είναι πάρα πολύ κοινό.

Απλά ξέρει ότι θέλει να πάει στο σπίτι και αρχίζει να καταλαβαίνει ότι δεν θα συμβεί ποτέ κάτι τέτοιο...

Και έτσι περιμένει… με τις ελπίδες, τα όνειρα, την αγάπη… Περιμένει… να πεθάνει...

Την ημέρα που ο χρόνος ζωής του έληγε έφθασα για αυτόν...Δεν σήκωσε καν το κεφάλι του..Γιατί να το κάνει...Κανείς δεν με θέλει σκέφτεται...Γιατί δεν με θέλει κανείς?? Είναι σίγουρος ότι δεν ήρθα για αυτόν.Κανένας δεν ήταν ποτέ εκεί για αυτόν...

Κοιτάζω μες στο κλουβί του. Βλέπω ένα σκυλί, και η καρδιά μου σπάει σε εκατομμύρια μικροσκοπικά κομμάτια που πέφτουν στα πόδια μου σαν δάκρυα. Βλέπω μια ψυχή τόσο πληγωμένη που έχει χάσει κάθε ελπίδα....

Αυτήν την ημέρα, είμαι εκεί για κανέναν άλλο λόγο εκτός από το να σώσω τη ζωή του. Ξέρω ότι πρόκειται να τον πάρω από εκεί, αλλά αυτός δεν το ξέρει. Περιμένει να συνεχίσω προς το επόμενο σκυλί, αλλά δεν πηγαίνω πουθενά χωρίς αυτόν...

Ανοίγω την πόρτα, και λέω, «έλα φιλαράκο, πάμε στο σπίτι.» Δεν έχει καμία ιδέα τι σημαίνει αυτό. Είναι αβέβαιος, φοβισμένος και πληγωμένος. Για ημέρες περίμενε κάποιον να έρθει για αυτόν μα κανένας δεν ήρθε ποτέ...Τώρα, περιμένει να πεθάνει…δεν μπορεί να φανταστεί γιατί είμαι εδώ..

Έτσι, σκύβω κάτω. Αγγίζω απαλά το κεφάλι του και του λέω, «Είναι η σειρά σου φιλαράκο.»Η ουρά του αρχίζει να κουνιέται αργά. Με ακολουθεί συνεσταλμένα, με την αβεβαιότητα για το που θα τον οδηγήσω…

Στο δρόμο της θανατικής ποινής ή στο δρόμο της ζωής ? 

Αυτός και εγώ περπατάμε στο μονοπάτι της ζωής...

Και τότε ήταν που πρόσεξα το χαμόγελό του καθώς βγήκαμε έξω στον ήλιο....

Όμως και άλλα σκυλιά περιμένουν να πεθάνουν...Και άλλες πληγωμένες ψυχές περιμένουν και περιμένουν....

Εκτός αν… τα σώσουμε.....

Θα τα σώσουμε ??
 

dogw0rld.blogspot.gr