Ο σκύλος αυτοκόλλητο!

Είναι να μη σου λάχει να γίνεις αντικείμενο λατρείας ενός σκύλου.

Θα σε διεκδικεί 24 ώρες το 24ώρο, σθεναρά κι απόλυτα. Αυτοκολλητάκι θα σου γίνει. Θα σε κοιτάει μέσα στα μάτια και θα είναι η σκιά σου, η προέκταση του χεριού σου.

Δεν είμαι σίγουρη για το αν αγαπήθηκα ποτέ τόσο πολύ από άνθρωπο, αλλά ο σκύλος μου δεν με αφήνει ρούπι. Όπου κι αν πάω, ό,τι κι αν κάνω , θέλει να είμαστε μαζί.

Όταν ήταν πολύ μικρούλης , σε μέγεθος ποντικιού, από το φόβο μην τον πατήσω, και γίνει χαλκομανία έτσι που μπλεκότανε στα πόδια μου, τον είχα πάντα αγκαλιά όταν περπατούσα μέσα στο σπίτι. Πώς δεν ξέμαθε να περπατάει, ακόμα απορώ.

Τώρα που πατάει στη γη, όλοι οι άλλοι «πετάμε» από πάνω του, από τις τρικλοποδιές που μας βάζει από την πολλή αγάπη. Θέλει ο Θεός κι ακόμα δεν έχουμε πάει από συντριπτικά κατάγματα, μηνίσκο και χιαστό.

Τρέχει και μπλέκεται συνεχώς στα πόδια μας και χοροπηδάει για αγκαλιές κι αγάπες, όλες τις ώρες, σε όλα τα δωμάτια, ό,τι κι αν κάνουμε.

Μόλις κατέβει από την αγκαλιά, θέλει κι άλλη.

Σου λέει «στην κουζίνα με αγαπούσες, στο διάδρομο με αγαπάς; Όταν βάζεις τα παπούτσια σου με αγαπάς ή με ξέχασες;».

Λένε πως ακόμα και ο βασιλιάς στο μπάνιο πάει μόνος του. Στο δικό μας μπάνιο, κανένας ποτέ δε θα νιώσει μοναξιά, αφού μας συνοδεύουν πάντα δύο περίεργα μάτια.

Σου λέει «τώρα τι θα γίνει; χόρτασες αγκαλιές και δε με θέλεις πια;». Κι αλίμονο σε αυτόν που θα καθίσει αμέριμνος στον «θρόνο» όπως εγώ. Ωραία «καρέκλα» σκέφτεται ο μικρός, ώρα να συνεχίσουμε τις αγάπες και ρίχνεται πάνω μου. Κι από το ξάφνιασμα και τα γέλια που με πιάνουν, κοντεύω να ντεραπάρω με τα βρακιά λυμένα.

Κλείσε την πόρτα θα μου πεις. Έλα! Κι εγώ πώς δεν το σκέφτηκα! Και κάθε φορά που η πόρτα κλείνει, μαθαίνει όλη η γειτονιά πως κάποιος είναι στο μπάνιο και ο μικρός ξύνει την πόρτα λες και τον έκλεισαν σε θάλαμο αερίων και ουρλιάζει ψάχνοντας τρόπο να βγει. Γιατί δεν μπορεί τον αποχωρισμό. Του λείπουμε! Είναι αβάσταχτα τα λεπτά που μας χωρίζει αυτή η κακιά η πόρτα.

Ούτε καν οι επισκέπτες δεν μπορούν να έχουν λίγες στιγμές ιδιωτικές. Πάντα υπάρχει απ’ έξω το διακριτικό ρουθούνισμα και το ξύσιμο στην πόρτα, τύπου «Αργείς; Μπας και θες καμιά βοήθεια;»

Βγαίνεις στο μπαλκόνι να πλύνεις και όταν μπαίνεις μέσα, τρέχει σαν μονοκινητήριο στην Formula 1, πηδάει σαν να έχει ελατήρια στα πόδια και πέφτει στην αγκαλιά σου.

«Πόσο μου έλειψες! Πού ήσουν τόση ώρα;» Λες κι είχε χρόνια να σε δει.

Γυρίζεις από το περίπτερο που είχε πάει για πέντε λεπτά και σε υποδέχεται όπως τους βετεράνους που γύρισαν μετά από μήνες από τον πόλεμο.

«Μέχρι τη γωνία είχα πάει καλέ. Δεν μου την πέσανε ούτε οι Βόρειοι, ούτε οι Νότιοι για να μου πάρουν την εφημερίδα. Πώς κάνεις έτσι;»

Είναι αλήθεια, κάποιες φορές που είμαι ανεβασμένη στη σκάλα και κάνω δουλειές, συγχύζομαι που έρχεται και με κουνάει και δεν με αφήνει να κατέβω, αφού μπαστακώνεται στα σκαλιά σαν αναρριχόμενο που δεν μπορείς να ξεγαντζώσεις. Μετά γελάω, που θα πρέπει να πάρω την πυροσβεστική να έρθει να με κατεβάσει λες και είμαι γάτα.

Εκτός αν τραβήξει κάτι άλλο την προσοχή του και με αφήσει ήσυχη.

Αλλά τις ώρες που γυρίζω από τη δουλειά ή τις υποχρεώσεις, κουρασμένη, απηυδισμένη, νευριασμένη, λυπημένη, μουτρωμένη και τα χίλια κακά της μοίρας μου, ξέρω πως κάποιος με περιμένει με χαρά. Πως θα έρθει με την ουρά να κοντεύει να ξεριζωθεί από το κούνημα.

Θα έχει ήδη καταλάβει πως επέστρεψα και θα στέκεται πίσω από την πόρτα να με υποδεχτεί, με αγκαλιές, φιλιά και τρέλες, λες και λείπω δέκα χρόνια.

Γιατί η αγάπη μας, είναι λίγο πιο μικρή απ’ το σύμπαν, γιατί πρέπει να χωράει κάπου.

Τίνα Βάμβουρα

eyedoll.gr