Άσε με να φάω πλάι σου!

Το μόνο τραγούδι που μου λέει για τα γενέθλιά μου κάθε χρόνο ο σκύλος μου, δεν είναι το κλασσικό, καθώς δεν του αρέσουν τα τετριμμένα και πάντα πρωτοτυπεί.

Έχει φτιάξει μια διασκευή ενός παλιού τραγουδιού του Χατζή, γιατί είναι και φαν της ποιότητας.

«Άσε με να φάω την τούρτα σου κι ό,τι θέλεις συλλογίσου. Δε θα σου μιλήσω, δεν θα σου μιλήσω. Μίλα με τους άλλους γύρω σου, να αποσπούν την προσοχή σου…Σε παρακαλώ, σεεε παρακαλώωωω. Σύνορα ο λιχούδης δεν γνωρίζει, πόσο σ’ αγαπώ, πόσο σ’ αγαπώ!».

Ειδικά όταν πρόκειται για τούρτα σοκολάτα. Θα τεντωθεί, θα πηδήξει όσο πιο ψηλά μπορεί. Θα μηχανευτεί τα πάντα προκειμένου να βυθίσει τις δοντάρες του στο απαγορευμένο γλυκό.

«Δώστε μου να φάω κι ας πεθάνω! Θα πάω χορτάτος! Θα έχω έναν γλυκό θάνατο, έστω! Δώστε μωρέ! Θα βάλω τις φωνές! Θα ουρλιάζω σα να με σκίζετε στα δυο. Θα έρθουν να σας συλλάβουν για κακοποίηση κι όσο θα λείπετε, εγώ θα βρω τον τρόπο να ανέβω στο τραπέζι να την τσακίσω! Αρκεί να μείνει έστω και μια καρέκλα αφύλακτη και η αγαπημένη, θα πέσει στα νύχια μου!»

Φροντίζω πάντα να είμαστε τέσσερα άτομα όταν σβήνω τα κεράκια. Να έχουμε περικυκλώσει το «στόχο», μην την πάθουμε όπως τότε με το γαλακτομπούρεκο. Χτύπησε το κινητό, αφέθηκε αφύλακτο το μισό κομμάτι στο χαμηλό τραπεζάκι του σαλονιού και σε κλάσματα δευτερολέπτου, ο ιπτάμενος σκύλος από τον καναπέ, έκανε το σάλτο μορτάλε, το τσάκωσε κι εγώ έτρεχα πίσω του να τον πιάσω και να του το βγάλω από το στόμα.

Μέσα στο σπιτάκι του αυτός, με τα οπίσθια προς το μέρος μου, γαντζωμένος σα χταπόδι και μπουκωμένος να γρυλίζει,  για να πάψω να τον ενοχλώ.

«Βρε καλέ μου, βρε χρυσέ μου, βγες και φτύστο!».

Τίποτα… Να έχω σηκώσει το σπιτάκι ανάποδα και να το τινάζω προς τα κάτω να βγει κι αυτός εκεί, σαν τον πύθωνα, να χωνεύει αργά το γαλακτομπούρεκο αμάσητο.

Γι’ αυτό πια κι εμείς, περιφρουρούμε καλύτερα κι από ομάδα ράγκμπυ την τούρτα και το έθιμο το πάμε στο γρήγορο.

Στο highspeed τραγουδάμε, στο άψε σβήσε σβήνουμε, στο μάνι -μάνι τρώμε και στο πιτς φυτίλι μαζεύουμε την τούρτα. Όποιος πνιγεί, ας πρόσεχε!

Και μόλις κλείσει η ψυχρή πόρτα του ψυγείου, αρχίζει το καλό.

«Άνοιξε, άνοιξε, άνοιξε να πάρει η ευχή!».

Τη μαγνητίζει με το βλέμμα σαν άλλος Γιούρι Γκέλλερ.

Όταν αυτό δεν πιάσει, αρχίζουν τα γαυγίσματα.

«Πού είναι το τηλέφωνο της Ζωοφιλικής να καταγγείλω πως με βασανίζετε;; Όχι δε θέλω τα σοκολατάκια τα ειδικά φτιαγμένα για σκύλους. Εγώ θέλω το πράγμα το καλό. Εσείς τα τρώτε αυτά τα σοκολατάκια; Όχι!! Και θέλετε να μου πασάρετε εμένα τη δευτεράτζα; Σε τα μας;».

Μετά, ακολουθούν οι παγανιστικοί χοροί μετά αλαλαγμών, μπροστά στο ψυγείο.

«Ω, μεγάλε θεέ Τουρτά-τη! Σε επικαλούμαι γουφγουφγουυυφ! Στείλε ένα αναρριχητικό ροτβάιλερ! Να βγάλει νοκάουτ τους κηδεμόνες μου, να μασήσει την πόρτα του ψυγείου και να πετάξει την τούρτα έξω! Κάνε να πέσει στα μπροστινά μου ποδαράκια σα μάννα εξ ουρανού και θα σου αφιερώσω τα ακτινίδια και τις φράουλες που έχει απάνω! Θα βοηθήσω κι εγώ. Θα χαρακώσω το ψυγείο από πάνω μέχρι κάτω! Κάποια στιγμή θα το ανοίξουν το ρημάδι!».

Αν δεν δουλέψει κι αυτό, περνάει στην επόμενη πίστα, το σίγουρο χαρτί: «Τι σπατάλη ενέργειας, τι κόπος… Αφού θέλει τρόπο… Θα κλαφτώ στον πιο αδύναμο κρίκο! Στη γιαγιά!».

Εκεί, με κλαψουρίσματα και παραπονιάρικα ματάκια, όλο και κάνα κομματάκι τούρτας κατεβαίνει τελικά στον ουρανίσκο του μικρού.

Για να ευχηθεί μετά μεταξύ γλειψίματος και ρεψίματος.

«Άντε, χρόνια πολλά! Να το ξανακάνουμε σύντομα. Και την επόμενη φορά δε θα μου βγει ο τάκος. 

Θα ρίξω κατευθείαν την πονεμένη μπαλάντα του ζήτουλα και ας ελπίσουμε πως δε θα κάνουν κάνα αστείο να φτιάξουνε τούρτα από σοκολάτα για σκύλους για να μη θέλω ούτε να τη φτύσω!».

Τίνα Βάμβουρα

eyedoll.gr