Ο Dreamer ονειρεύεται ένα δικό του σπίτι, θα τον βοηθήσουμε να το βρεί;

Το όνομά μου είναι DREAMER. Κάπως ασυνήθιστο για σκύλο, αλλά θα καταλάβετε στη συνέχεια γιατί με ονόμασαν έτσι. Δεν πρέπει να είμαι πάνω από 1 έτους. Χωρίς να θυμάμαι πολλά από τη βρεφική μου ηλικία, από τότε που άρχισα να καταλαβαίνω ποιος είμαι, βρίσκομαι σε μία γειτονιά της Νάουσας. Δεν έχω καταλάβει γιατί είμαι μόνος μου, όταν γύρω μου βλέπω άλλα σκυλάκια της ηλικίας μου να τα κάνουν βόλτα άνθρωποι και να τα παίρνουν σπίτι τους. 

Έτσι κι εγώ, ένα βράδυ που κρύωνα αποφάσισα να κουρνιάσω στον κήπο ενός σπιτιού, για να αισθανθώ –ακόμη και στα ψεύτικα- πώς είναι να ανήκεις κάπου, να ζεις σε ένα σπίτι. Ένας κύριος με είδε και, ενώ αρχικά πήγε να με διώξει, εγώ τον κοίταξα στα μάτια και με λυπήθηκε, με άφησε να μείνω και να κοιμηθώ, μού έδωσε και κάτι να φάω. Όμως, ήξερα μέσα μου ότι στην πραγματικότητα δεν άνηκα εκεί. Δε με θέλανε για μέλος της οικογένειάς τους, απλώς με λυπηθήκανε για μια μέρα. 

Έφυγα από εκεί και κοιμόμουν κάθε βράδυ όπου έβρισκα. Έβρεχε κι εγώ κοιμόμουν κάτω από ένα αυτοκίνητο, ώσπου είδα μια κοπέλα να δίνει φαγητό σε κάτι γατούλες και είπα «λες να με αφήσει κι εμένα να φάω λίγο;». Στην αρχή φοβόμουν να πλησιάσω, γιατί στη γειτονιά αυτή μού πετάνε μήλα από ένα μπαλκόνι πολύ ψηλά, κάποιες φορές με πετυχαίνουν και πονάει το κορμάκι μου, αλλά κάτι μου’λεγε ότι η κοπέλα αυτή δεν είναι σαν αυτούς στο μπαλκόνι και ότι αγαπάει εμάς τα ζώα. Και ήταν έτσι ακριβώς: η κοπέλα με τις γατούλες με αφήνει να κοιμάμαι στο χαλάκι της εξώπορτας, δε μου δείχνει με το δάχτυλο το βρεγμένο δρόμο. Μού δίνει κάθε μέρα φαγάκι και νερό, κι εγώ για να την ανταμείψω όταν μου μιλάει περπατάω και είναι σα να χορεύω –έτσι την ακούω να λέει χαμογελώντας- και όταν εμφανίζονται άλλα σκυλιά γαβγίζω για να προστατέψω το σπίτι της (μόνο τότε ακούγεται η φωνίτσα μου!). Άκουσα να λένε κάποιοι ότι με κακοποίησαν και γι’αυτό είμαι φοβισμένος. Μπορεί… απλώς ήμουν μωρό και δεν το θυμάμαι.
Όμως στη γειτονιά της κοπέλας με τις γατούλες που με προσέχει, δεν είναι όλοι σαν εκείνη: σχεδόν όλοι της φωνάζουν ότι δεν πρέπει να με ταΐζει, ότι εκείνη φταίει που λερώνω το πεζοδρόμιο και είναι όλο απειλές και εκβιασμούς. Η προσωρινή μου μαμά με αγαπάει και είπε ότι θα προσπαθήσει να μου βρει ένα μοναδικό σπίτι (ήδη προσπαθεί χωρίς αποτέλεσμα), πριν να είναι πολύ αργά… δεν κατάλαβα, τι εννοούν «αργά»…;;
Εκείνη μού έδωσε το όνομα DREAMER γιατί πιστεύει πως, όπως κι εκείνη για μένα, έτσι κι εγώ, ονειρεύομαι έναν κόσμο όπου οι άνθρωποι δε θα με διώχνουν, δε θα απαιτούν να μένω νηστικός και στο δρόμο, δε θα μου πετάνε μήλα από ψηλά προκαλώντας μου πόνο. Δε θα με εξευτελίζουν. Αντιθέτως, θα με αγκαλιάσουν και θα μου προσφέρουν το κυριότερο αγαθό που μου έχει λείψει από τότε που έχασα τη μαμά μου: την ΑΓΑΠΗ.

Αν ενδιαφέρεστε για τον DREAMERάκο, είτε για υιοθεσία είτε απλώς για φιλοξενία:
Τηλ. επικοινωνίας: 6937168460 - dimitroula_papadopoulou@hotmail.com
(Για τη μεταφορά του μπορεί να δοθεί λύση)
Το άλμπουμ του εδώ: http://www.facebook.com/media/set/?set=a.2642843073079.2145970.1315657942&type=3