Το αίμα νερό δε γίνεται...

Αγαπημένοι αναγνώστες, είμαι ο Χουάν. Η μαμά με άφησε σήμερα να γράψω το άρθρο, για να με κρατήσει μακριά από το ζύμωμα της βασιλόπιττας.

Την περιφρουρεί και δεν μπορώ να κάνω ένα μπλονζόν μέσα στη ζύμη, ώστε να αναγκαστεί να μου τη δώσει όλη δική μου μετά. Να την κόψω και να τη φάω με κάτι αδέσποτα φιλαράκια.

Μπορεί πλέον να είμαι του σαλονιού, αλλά κάποτε υπήρξα της κλωτσιάς και του δρόμου.

Θέλω στη δική μου πίττα να βάλω μπόλικα φλουριά. Να βρουν οι φίλοι μου όλοι από ένα, για να έχουν τύχη. Τη χρειάζονται, γιατί το 2011 δεν τους πήγε καθόλου καλά.

Ξέρω πως όσο και να προσεύχομαι να βρουν όλοι σπίτι, αυτό είναι αδύνατον.

Τουλάχιστον, ας έχουν όλοι καθημερινά ένα πιάτο φαγητό, λίγο νεράκι, χαπάκια, κανένα εμβόλιο, ένα χάδι, μια τρυφερή κουβέντα και κάποιον να τους τρέξει στο γιατρό, όταν δε θα την παλεύουν άλλο έξω.

Μα πάνω από όλα, θέλω γι’ αυτούς ηρεμία.

Να μην τους κυνηγάνε τα παιδιά με πέτρες, ούτε για να τους βασανίσουνε κόβοντάς τους ουρές ή βάζοντάς τους φωτιά.

Οι ανώμαλοι μεγάλοι, να μην τους ξεπαστρεύουν με φόλες. Οι ψυχασθενείς, να μην τους σακατεύουν με τα οχήματά τους για πλάκα. Να μην κακοποιούνται από ανθρωπόμορφα κτήνη.

Αλλά και τα άλλα που δε ζουν στο δρόμο, αλλά είναι μόνιμα δεμένα σε βαρέλια, χωράφια, λαγκάδια, ταράτσες και αυλές, να βρουν την ελευθερία τους.

Κάλλιο μιας ώρας ζωή στο δρόμο χωρίς τις αλυσίδες που τους πληγώνουν το δέρμα και την ψυχή, παρά μόνιμα δεμένα στις όποιες καιρικές συνθήκες, πεινασμένα, μόνα, άρρωστα, χωρίς χάδι και στοργή.

Θέλω να πάψει η μαμά μου και οι φίλοι της να κλαίνε για τα βάσανα των αδέσποτων ή για τον τραγικό χαμό τους.

Να πάψουν να παρακαλάνε για να βρουν τροφές, χρήματα και στέγη στα αδέλφια μου τα ζώα.

Να μπορούν να βγουν μια μέρα στον δρόμο χωρίς να μαυρίσει η ψυχή τους που δεν γίνεται να μαζέψουν ένα ακόμα απροστάτευτο.

Να μην τις βρίζουν σκυλούδες και γατούδες, τρελές, υστερικές και ανοργασμικές, επειδή επέλεξαν να μην κοιτάνε μόνο την πάρτη τους όταν διασταυρώθηκε το βλέμμα τους με τα αδέσποτα μάτια, τα γεμάτα με το βουβό παρακάλι «Μπορείς εσύ να μη με αγνοήσεις; Σε παρακαλώ…».

Τα κολαστήρια που στοιβάζουν οι μπόγιες τα ζώα, να πάψουν να είναι τόποι μαρτυρίου. Να πάψουν να τα θανατώνουν επειδή βρίσκονται στα αζήτητα.

Να πάψουν τα πειράματα, να μη βλέπω γούνες, τσίρκο, να μη σκοτώνονται τα ζώα για πλάκα και επίδειξη.

Και αν μπορούν και κάποιοι να βγάλουν τα ζώα από τη διατροφή τους, καλό θα ήταν. Πόσο κρέας να φάει ένας άνθρωπος; Έχει κι αυτό βλαβερές επιπτώσεις στον οργανισμό. Τόσες επιλογές υπάρχουν πια!

Αλλά έστω, το κρέας το θέλουν για να τραφούν, η τσάντα η κροκοδειλέ πόσο απαραίτητη είναι; Και πώς μπορείς να κουβαλάς ένα πτώμα μαζί σου; Αν ήταν φτιαγμένη από ανθρώπινα μωρά που πετάνε στα αζήτητα, θα την κρατούσαν με καμάρι;

Θέλω να μην ξαναπεράσω έξω από βιτρίνες μαγαζιών που θα είναι στριμωγμένοι σε γυάλα οι φίλοι μου, σε άθλιες συνθήκες και θα παρακαλάνε να τους αγοράσει κάποιος.

Θέλω αν τους αγοράσουν, μετά να μην τους πετάξουνε στους δρόμους, αφού τους βαρεθούν ή επειδή δεν παρέμειναν χαριτωμένα κουτάβια ή που δεν έχουν την υπευθυνότητα να τα φροντίσουν.

Αλλά πάνω από όλα, θέλω να βρουν ψυχή όλοι οι άνθρωποι και καρδιά για να αγαπήσουν τον πιο αδύναμο κι αυτόν που έχει ανάγκη, χωρίς να μετράνε αν έχει δύο ή τέσσερα πόδια.

Να μην ξανακούσω «Έλα μωρέ, ένας κοπρίτης είναι!».

Με το καλό ο καινούριος χρόνος για όλους σας! Υγεία κι ευτυχία! Και του χρόνου ούτε ένας αδέσποτος, όλοι σπίτια σας!

Με εκτίμηση

Χουάν

το πρώην αδέσποτο αδελφάκι σας, που δεν σας ξεχνά.

Τίνα Βάμβουρα

eyedoll.gr