Η ιστορία ενός φιλόζωου που είπε όχι στην ευθανασία και η μάχη που έδωσε για τον τετράποδο φίλο του

Η ιστορία που ακολουθεί εξιστορεί τον αγώνα ενός φιλόζωου να βοηθήσει το αγαπημένο του σκυλάκι να ζήσει όσο το δυνατόν περισσότερο και το ΟΧΙ που είπε στην ευθανασία.

Αγαπώ τα ζώα –ιδιαίτερα τα σκυλιά- μερικές φορές περισσότερο απ` ότι αγαπώ κάποιους ανθρώπους. Η συγκλονιστική «αφήγηση», του άτυχου ζώου ,που μόλις προ ολίγου διάβασα ,με πλήγωσε αφάνταστα αλλά και με εξόργισε όταν έφθασα στην κατάληξη του δράματος. Γιατί; Διότι με περισσή ευκολία ο «κύριος με τα άσπρα» – ένας κτηνίατρος προφανώς- πρότεινε την ε υ θ α ν α σ ί α του ζώου και η «καλή κυρία » την αποδέχθηκε, αβασάνιστα.

Ποιός ανθρώπινος νόμος, ποια θεία επιταγή αγαπητέ μου αναγνώστη , θα έδινε ποτέ το δικαίωμα να θυσιάσουμε ένα ζωάκι - μια ψυχούλα πολύ κοντινή με την ανθρώπινη ψυχή-επειδή έμεινε ανάπηρο από τα πίσω πόδια;

Πάρτε το στην αγκαλιά σας, μεταφέρετε το σ` ένα φιλόξενο χώρο, ξαπλώστε το σ` ένα μαλακό υπόστρωμα, ενυδατώστε το με ενδοφλέβιο έγχυση κατάλληλων υγρών, ταΐστε το (στην αρχή με γάλα και άλλες υδαρείς τροφές ( -με μπιμπερό η κουταλάκι-),και στη συνέχεια δώστε του να φάει κανονικά.Ο σκύλος θ` αρχίσει να γλύφει πρώτα το χέρι σας κι` ύστερα την τροφή του κουνώντας με ευγνωμοσύνη την ουρά του !. 

Σε 5-6 μέρες το ζώο θα «ζωντανέψει»! 

Κι ύστερα ,ύστερα κάντε αυτό που έκανα εγώ στον δικό μου αγαπημένο Καίσαρα, το λατρεμένο μου υπέροχο μαύρο λυκόσκυλό, που στα 9 του χρόνια έμεινε ανάπηρο (παραπληγικό) από τα πίσω πόδια του.΄Ετρεξα, έψαξα, ρώτησα, έφερα τα πάνω κάτω κι έμαθα :Στην Αμερική υπήρχε ένα καροτσάκι, το περιβόητο Κ9 ,το αναπηρικό καροτσάκι για παραπληγικά σκυλιά.Το παρήγγειλα,(στέλνοντας τα μέτρα του κορμού και των άκρων, καθώς και το βάρος του ζώου ) και- ω ! του θαύματος -ήρθε το υπέροχο αυτό βοήθημα για ανάπηρα ζώα ! Και νάτος ο Καίσαρ, όρθιος, ζωηρός, χαρούμενος , να κινείται, να περπατάει, να τρέχει σαν τρελός στο πλακόστρωτο της παραλίας στο Λευκό Πύργο της Θεσσαλονίκης.

Καμαρώστε τον μαζί μου -στη φωτογραφία που παραθέτω-να ατενίζει πανευτυχής τον Θερμαϊκό και- ευκαιρίας δοθείσης-να κάνει κάπου-κάπου και κανένα καμάκι σε καμιά αδέσποτη σκυλίτσα ! Ο Καίσαρ έζησε, περπάτησε, έτρεξε, γαύγισε, χάρηκε τη ζωή! .Δυόμισι ολόκληρα χρόνια έζησε ο λατρεμένος μου σκύλος, κινούμενος με άνεση πάνω στο καροτσάκι που το ωθούσε μόνος του, περπατώντας με τα δυό κατάγερα μπροστινά του πόδια.
«Χάθηκε » ύστερα από μια επώδυνη-αλλά σύντομη ευτυχώς –προσβολή καρκίνου στους τραχηλικούς αδένες.

Ακόμη τον θυμάμαι και κλαίω, 8 ολόκληρα κιλά έχασα μετά τον θάνατό του., αλλά αισθάνομαι πανευτυχής που εφάρμοσα στη πράξη τον όρκο που έδωσα όταν τελείωσα γιατρός «προ παντός ου βλάπτειν».

¨Όχι λοιπόν στην ευθανασία,. Όπως το διαβάζεις αγαπητέ μου αναγνώστη., Χωρίς καμιά εξαίρεση, χωρίς καμιά δικαιολογία. Εδώ θα πρέπει να σας πω ότι αντιπαρήλθα όλες τις συμβουλές και παραινέσεις των γνωστών και φίλων κτηνιάτρων του τύπου «κάντο ευθανασία, θα τυραννιέσαι και συ και το ζώο , χωρίς ελπίδα γιατρειάς,» και το τόλμησα. Όχι λοιπόν στην αφαίρεση της ζωής ενός ανήμπορου ν` αντιδράσει ζώου, με πρόσχημα την λύτρωσή του απ` τα βάσανα.

Τότε γιατί δεν κάνουμε το ίδιο και στα συγγενικά μας πρόσωπα, που πάσχουν από ανίατα και βασανιστικά νοσήματα;.Απλούστατα, γιατί φοβόμαστε τον νόμο, τον ανθρώπινο βέβαια νόμο ,γιατί αν φοβόμασταν το νόμο του θεού, δεν θα σκοτώναμε και τα ανυπεράσπιστα ζωάκια που μας κοιτούνε με λατρεία όταν το χέρι του κτηνιάτρου καρφώνει την δήθεν λυτρωτική του βελόνα στην τρυφερή τους σάρκα . Όχι λοιπόν στην ευθανασία του δυστυχισμένου, του αγαπημένου ,του μοναδικού μας ίσως φίλου, ,που μας κοιτάει στα μάτια και μας κουνάει την ουρά του, την ώρα που εμείς το στέλνουμε στον θάνατο.

Δρ Βλάσης Γωγούσης

facebook