Και σκύλος και γαύρος!

Σας έλειψα ε; Ο Χουάν είμαι. Ήρθα να σας πω για έναν άλλο πόνο μου.

Η αγαπημένη ομάδα των γονιών μου έχει δύο σημαντικούς αγώνες και αυτή την εβδομάδα. 

Μήπως ενδιαφέρεται κανείς σας να με φιλοξενήσει μέχρι να τελειώσουν;

Αχ, καλοί μου άνθρωποι, δεν φαντάζεστε τι έχω να τραβήξω. Καταρχήν, θα με ντύσει η τρελή με το φορμάκι «Γαυράκι 7».

Άκου γαυράκι! Φοβάμαι μην παρανοήσει  καμιά από τις άμπαλες τις αδεσποτόγατες που μαζεύει και με καταπιεί. Θα προλάβω να τους εξηγήσω πως δεν είμαι γαύρος, αλλά άτυχος σκύλος γαύρου;

Ειλικρινά, δε μπορώ να καταλάβω τι τους πιάνει. Όσες φορές προσπάθησα να δω αγώνα μαζί τους, συγχύστηκα. Πάνω που κουρνιάζω στην αγκαλιά τους και νανουρίζομαι από τα «γλυκά» συνθήματα, σαν να τους χτυπάει ηλεκτρικό ρεύμα, πετάγονται ξαφνικά στον αέρα και απογειώνομαι όπου λάχει, σαν μπαλάκι του τένις.

«Πουλημένο κοράκι!» ουρλιάζουν.

Κι αυτό είναι μόνο η αρχή.

Βόδια, μοσχάρια, μπεκάτσες, αίλουροι, γίδια, θεατρίνοι, Καραβούτες, παλτά, όλα επιστρατεύονται στο στόμα τους κι ανάθεμα αν καταλαβαίνω τι εννοούν.

Δε θέλω να μάθω την ορολογία, θέλω να παλουκωθούν σε μια μεριά να χουχουλιάσω πάνω τους. Πονάει η ψυχή μου να τους βλέπω με πίεση διακόσια, επειδή δε μπήκε το πολυπόθητο γκολ.

Θυμάμαι μια φορά που χάναμε, πήγα να παρηγορήσω τη μανούλα. Έβαλα την κεφάλα μου μπροστά της.

«Μη βλέπεις καλή μου την οθόνη, για να μη στεναχωριέσαι. Δες εμένα που ‘μαι το καμάρι σου.»

«Κάτσε κάτω, πουλάκι μου κι είμαστε σε κρίσιμο σημείο!».

Ούτε χάδια, ούτε αγάπες, ούτε φιλιά, ούτε τίποτα όταν βλέπουνε αγώνα.

Πήγα να καλοπιάσω το μπαμπά, μπας και ηρεμήσει κι ασχοληθεί λίγο μαζί μου. Εντελώς αδύνατον! Ήταν όρθιος, φώναζε και κοπανιότανε στα έπιπλα.

Κοντέψαμε να χάσουμε το τραπεζάκι του σαλονιού μαζί με το μηνίσκο του, γιατί το κοπανούσε με το πόδι συνέχεια. Για το μηνίσκο βέβαια δε με ένοιαξε και τόσο, δικός του είναι, αν δεν τον θέλει, τι να κάνουμε. Αλλά για το τραπεζάκι, με έτσουξε.

Όταν ήμουνα πιπίνι και το μάσαγα με τα δοντάκια μου, γιατί με κράζανε εμένα; Σ’ αυτόν δεν είδα να του γίνεται παρατήρηση απ΄τη μαμά.

Μόνο ένα «Ηρέμησε, χριστιανέ μου, θα αφήσουμε τον αγώνα και θα σε τρέχουμε στα επείγοντα».  

Αδικία, κατάφωρη. Πρέπει να το συζητήσουμε κάποτε.

Τέλος πάντων.

Αποφάσισα λοιπόν, κάποια στιγμή, να μπω στο κλίμα. Ουρλιάζανε αυτοί; Δώστου να γαυγίζω εγώ. Κοπανιόντουσαν αυτοί; Να κι εγώ, πουλάω οπαδιλίκι, να γίνω αρεστός. Αλλά πάνω στον πανικό μια φορά, πατάω το τηλεκοντρόλ και γίνεται το σύστριγγλο.  Ανακοπή κόντεψα να πάθω από τις φωνές που πάτησαν. Το τέλος του κόσμου να ‘χε έρθει, έτσι δε θα κάνανε!

Ευτυχώς εκείνη την ημέρα έγινε η μεγάλη ανατροπή, κερδίσαμε κι ήρθε η καρδιά μου στη θέση της.

Τι ωραία που ήταν. Με πήραν αγκαλιά να πανηγυρίσουμε. Χάδια, φιλιά. Με λέγανε λεβέντη και αγόραρο…Ωραίες στιγμές. Να αξίζει να παρακαλάς ως σκύλος, να μπει το άτιμο το γκολ.

Αυτή τη φορά βέβαια, οι αγώνες θα είναι κρίσιμοι. Προτιμώ να μάθω το αποτέλεσμα μετά, πριν μας βρει όλους το εγκεφαλικό από το ζόρι.

Αν δε μου δώσει κάποιος πολιτικό άσυλο, θα ψάξω να χωθώ μέσα στο σπίτι, μη με βρίσκουνε. 

Θα σκάσω μύτη μόνο αν ακούσω ουρλιαχτά χαράς και γέλια ευτυχίας.

Άντε φίλοι, γαβ σας κι όπως λέει κι η μαμά, πρωτάθλημα ξανά στον Πειραιά!

Τίνα Βάμβουρα

eyedoll.gr