Καραμήτρο μην τρέχεις

Το αλήστου μνήμης άσμα «Οδηγώ και σε σκέφτομαι κι είναι αυτό επικίνδυνο» ταιριάζει απόλυτα στους συνειδητοποιημένους ενεργούς ζωόφιλους.

Από τη στιγμή που θα ενημερωθείς για διάφορα περιστατικά και καταστάσεις στους δρόμους, η συμπεριφορά σου στο αυτοκίνητο δε θα είναι πια η ίδια.

Καταρχήν, πριν καν μπεις στο αυτοκίνητο, ρίχνεις μια ματιά τριγύρω, μην τυχόν έχει κουρνιάσει γάτα δίπλα σε κάποιο λάστιχο. Προσπαθείς μετά όσο πιο ήσυχα γίνεται, να δεις και να αφουγκραστείς μην έχει χωθεί κάτω από το αμάξωμα, ειδικά τις πολύ κρύες νύχτες του χειμώνα.

Ο περίεργος γείτονας που είναι πανταχού παρών και τα πάντα παρατηρών, σε κοιτάει με σαρκαστικό χαμόγελο και κουνάει το κεφάλι του.

Κάποια στιγμή δε θα αντέξει και θα στο πει με στόμφο: «Ξέρεις, κοντεύει μια δεκαετία που έχεις το σαράβαλο. Τι το ψειρίζεις γύρω-γύρω ακόμα; Ούτε Φεράρι να’ τανε».

Μην του εξηγήσεις τι κάνεις. Αν σε ειρωνευόταν μία που σε νόμιζε ψώνακλα, τώρα θα σου κάνει και πλάκες μιμούμενος τη γάτα κάθε φορά που θα σε πετυχαίνει να μπαίνεις στο αυτοκίνητο.

Κι επειδή το ποιηματάκι λέει «ποτέ δε θα πειράξω τα ζώα τα καημένα» κι όχι «ποτέ δε θα πατήσω τον γείτονα τον ξεφτίλα με το αμάξι», μπορεί και να μπεις στον πειρασμό και να αφήσεις τα τετραποδάκια σου μόνα τους, όσο θα είσαι φυλακή με τον Γαβαλά τον Λάκη, που δεν έχει ντούγκλα το μουστάκι.

Μαγευτική εμπειρία επίσης, είναι για τους πίσω και τους γύρω, η ταχύτητα με την οποία κινείσαι, ειδικά στα στενά.

Ο κλασσικός ο Έλληνας, μπορεί να χαζεύει με τις ώρες γυναικεία οπίσθια, να βγαίνει ολόκληρος σχεδόν από το παράθυρο προκειμένου να τα καμακώσει.

Να καθυστερεί τους πάντες όσο τα οπίσθια αυτά δεν του ανταποκρίνονται, να κάνει μέχρι και καραμπόλα και να φρακάρετε όλοι μαζί για κάνα δίωρο περιμένοντας την τροχαία, αλλά δεν ανέχεται να περιμένει μισό λεπτό να περάσει η γατούλα για να μην την πάρει αμπάριζα.

Για όσους έχω «καθυστερήσει» μισό λεπτό, δε μετανιώνω.

Για κάποιους ντελίβερι και κούριερ με μηχανάκια λυπάμαι, που προκειμένου να τρέξουν γρήγορα, σε κάποιες σφήνες που μου έχουν κάνει, λαχτάρησαν κι αυτοί κι εγώ.

Ήμουν συντονισμένη στα εκάστοτε τετράποδα που ήθελα να αποφύγω και κόντεψα να τους πάρω σβάρνα όταν μου εμφανίστηκαν στα πλάγια, από το πουθενά.

Αλλά τώρα πια έχω πίσω στο τζάμι προειδοποιητικά αυτοκόλλητα.

Πώς έχουν μερικοί τα σηματάκια που γράφουν "Baby on board"; Τα δικά μου γράφουν "Γατόσκυλα στο δρόμο".

Τώρα είνα ιυποχρεωμένοι να σταματάνε κι αυτοί, να ρίχνουν μια ματιά κάτω από τα διπλανά παρκαρισμένα αυτοκίνητα και να μου λένε «πεδίο ελεύθερο, περνάμε». 

Γιατί δεν είναι κακό ξέρετε, να πηγαίνουμε αργά και προσεχτικά στον δρόμο.

Όχι μόνο για τα αδέσποτα ζωάκια, αλλά και για τα παιδάκια που πετιούνται και δεν προλαβαίνεις να αντιδράσεις.

Υπάρχει η λανθασμένη αντίληψη πως τα ζώα έχουν ένστικτο, πως τα αντανακλαστικά τους είναι καλύτερα και θα προλάβουν να γλιτώσουν.

Λάθος. Τα περισσότερα είναι άρρωστα, κουρασμένα, νηστικά. Πόσες αντοχές και πόσες δυνάμεις να έχουν; Κάποια έχουν χάσει και την ακοή τους λόγω ηλικίας ή ασθένειας. Μην είστε σίγουροι πως θα σας ακούσουν και θα προλάβουν να φύγουν από τον δρόμο.

Άλλωστε, δεν υπάρχει κανένας λόγος να τρέχουμε σα δαιμονισμένοι. Ο δρόμος είναι εκεί και δε θα φύγει.

Ειδικά αν έχεις βγει για βόλτα, δεν υπάρχει λόγος να τρέχεις. Αν όμως έχεις βγει για δουλειά, πάλι μην τρέχεις, γιατί αν τρακάρεις, θα αργήσεις ούτως ή άλλως.

Κλείνοντας, θέλω να απευθυνθώ σε όποιον θεωρεί τρελούς όσους οδηγούμε και προσέχουμε μη χτυπήσουμε κάποιο ζωάκι.

Μας θεωρείς τρελούς, γιατί ποτέ δεν έχεις δει, όσα είδαν τα δικά μας μάτια. Ίσως και να μη βλέπεις γενικότερα γύρω σου...

Τι λες ρε Καραμήτρο;

Τίνα Βάμβουρα

eyedoll.gr