Αφιερωμένο στα παιδιά της αλάνας..

Γράφει η Δήμητρα Βασιλοπούλου


Kαποιοι από μας γεννηθηκαν με ευαισθησιες και με μια ιδιαιτεροτητα που τη λενε Αγαπη για τα ζωα! Αυτή τη στιγμη που γραφω, πιστευω ότι Φιλοζωος …βγαινεις από τη κοιλια της μανας σου…και μονο!

Τη μερα τη σημερινη την αφιερωνω στα παιδια της Αλανας με τις μαργαριτες και τα δεντρα με  τις γαζιες, εκει που μεγαλωσαμε σε μια ακρη της Αθηνας, εκει που μαθαμε ότι το μπλε του ουρανου…γινετε ένα με τις χαρουμενες και ξεγνοιαστες παιδικες φωνες!

Η Μπλοντυ ηταν ένα ημιαιμο καφε σκυλακι…ημιαιμο το λεω τωρα, τοτε ουτε καν ηξερα τι σημαινει η λεξη, δεν την ειχα καν ακουσει όταν  εμφανιστηκε στην περιφημη Αλανα μας!

6 παιδια ηταν η παρεα μας 8 χρονα…και η χαρα απεριγραπτη…γιατι ειχαμε το δικο μας σκυλο…! Μεσα σε μια μερα ειχαμε φτιαξει ξυλινο σπιτακι…και κουβαλησαμε και μια πολυθρονα που ειχαμε βρει πεταμενη στα σκουπιδια! Ηταν η βασιλισσα μας και μεις η αυλικοι της!

Κανενας δεν μας ειπε τι επρεπε να ταιζαμε τη σκυλιτσα…κανενας από μας δεν ηξερε, τη λεξη τσιμπουρι, ψυλλος, Καλαζαρ ερλιχιωση!

Παιδια όπως ειμασταν κλεβαμε από το σπιτι, κουλουρια, τυρια, γαλα, …ηταν τοσο λιγα…αλλα η σκυλιτσα ηταν παντα ευτυχισμενη με αυτά τα λιγα…κουνουσε την ουρα της…μας εδινε φιλια…!Για έναν ολοκληρο χρονο ηταν εκει…μαζι και μεις, η συμμορια της Αλανας , μεγαλωναμε μαζι της…μας πηγαινε μεχρι το σπιτι και ειδικα τα βραδια!

Η Μπλοντυ καποια μερα …γεννησε και η χαρα μας ηταν απεριγραπτη! 9 μικρα κουταβια ειχαν γεμισει  την Αλανα με τις μαργαριτες…και μεις οι 6 μπομπιρες, πηραμε σοβαρα το ρολο μας! Ειμασταν οι γονεις τους! ΔΕΝ ΘΥΜΑΜΑΙ  τα ονομα τους τωρα πια!

Πολλα από αυτά χαθηκαν, αλλα η μπλοντυ ηταν παντα εκει, να μας περιμενει καρτερικα να σχολασουμε 3 ολοκληρα χρονια!

Ένα πρωινο 4 Οκτωβριου ηταν, αλλα για εμας δεν επαιζε ρολο ποια μερα ηταν…η Μπλοντυ δεν υπηρχε!!! Το κορμακι της ηταν εκει…κατω από τις γαζιες…αναμεσα στις μαργαριτες, αψυχο, παγωμενο, τα ματακια της καρφωμενα στο κενο, περιμενε τους μπομπιρες της να τους παει μεχρι το σχολειο!

Καποιοι μεγαλοι φωναζανε και λεγανε…ΠΑΕΙ ΤΟ ΦΟΛΙΑΣΑΝΕ ΤΟ ΣΚΥΛΙ…για μας δεν ειχε σημασια η λεξη ουτε καν τη ξεραμε…!!! ΠΟΤΕ δεν θα ξαναβλεπαμε τη σκυλιτσα με τα αμυγδαλωτα ματια…που μεγαλωσαμε μαζι της…!

Λιγο πιο κει ειδαμε μια μπουλντοζα…η οποια ξεριζωνε τις μαργαριτες και τα δεντρα με τις γαζιες…Η ΑΛΑΝΑ των παιδικων ονειρων…εξαφανιστηκε μαζι με τη Μπλοντυ!

Τωρα πια εκει είναι ένα εμπορικο κεντρο....

Μετα από χρονια μαθαμε ότι 4 Οκτωβριου είναι η παγκοσμια μερα των ζωων…η μερα εκεινη που χαθηκε η Μπλοντυ…και τα ονειρα 6 παιδιων μαζι με την Αλανα τους!
Και οι 6 γιναμε φιλοζωοι…


Υ.Γ. Η ιστορία είναι αληθινή