Τελικά οι άνθρωποι τι έχουν στα στήθια τους;

Ειναι κατι τετοιες μερες που με πιάνει το παράπονο και θελω να κλαιω σαν μωρό γατάκι...
 
Ειναι κατι μερες που ενω εγω χαμογελουσα, καποιοι θελησαν να με κανουν να δακρυσω....


Ειναι κατι μερες που ενω διψουσα για αγαπη και συμπαρασταση, καποιοι με κυνηγησαν με ρόπαλο γελωντας δυνατα....
 
Ειναι κατι μερες που ενω εγω ηθελα χάδι, μου προσφεραν ξυλο....
 
Ειναι τετοιες μερες που ενω νομιζα οτι θα εβρισκα επιτελους το δρομο μου, δυστυχως εκανα λάθος...
 
Οι ανθρωποι δεν ηταν αυτοι που φαινονταν...
 
Με ξεγελασαν....
 
Ηθελαν απλά να παιξουν μαζι μου...
 
Ακουσα για το θανατο 20 τετραποδων φίλων, απο φολες και νομιζα οτι δεν θα το αντεχα....
 
Καποιες σκεψεις μου στοιχειωνουν το μυαλό...
 
Μπορω να τα σβησω ολα αυτα απο τη μνημη μου και να πλάσω με τη φαντασια μου μια αλλη καινουργια εικονα με τα πιο ευχαριστα γεγονοτα μεταξυ ανθρωπων και ζωων?
 
Τελικα οι ανθρωποι τι εχουν στα στηθια τους? 


Δεν εχουν καρδια αλλα πέτρα?
 
Εχουν μπει ποτε στη δικη μας θεση?
 
Αυτα που βλεπω δεν μου αρεσουν.....
 
Οι ιδιοι οι ανθρωποι προσπερνουν ακομη τους συνανθρωπους τους που πονάνε...
 
Δεν ξερω πως θα τα καταφερω...
 
Παλευω με το κενό μου...
 
Δεν προσμένω τιποτα πια....
 
Το κεφαλαιο της ζωης μου κλεινει και ειμαι σιγουρος οτι καποιο αλλο κεφαλαιο θα ανοιξει για καποιο αλλο ζωο συντροφιας...
 
Η μόνη μου ελπίδα η Θεια δικη...
 
Τελος να ευχαριστησω ολους εκεινους τους διποδους που μας αγαπουν και με οποιοδηποτε τροπο συμπάσχουν μαζι μας.....
 
Καλη τυχη σε ολα τα τετραποδα και σε ολα τα καλά διποδα που θυσιαζουν τη προσωπικη τους ζωη για μας τα αδεσποτα ....


Για τις Βελουδινες πατουσες Βαλέριου Βαλέρια [ Α.Η ]