Και πώς να αποχαιρετήσεις τον σκύλο σου;

Το σπίτι της, η τροφή, τα παιχνίδια της, και όλοι εμείς υποδεχτήκαμε πριν 11,5 χρόνια τη Ρόζα, το ημίαιμο κανελί κουταβάκι με τη λευκή ρίγα στο σβέρκο και τα υπέροχα καφετιά μάτια. Mας έφαγε την αροκάρια, τα κορδόνια, έμαθε τον συναγερμό από το αυτοκίνητο, τον ήχο από το σκαλάκι του ασανσέρ και ήξερε κάθε στιγμή πότε επιστρέφουμε σπίτι. Έκανε παρέα στη μαμά ενώ εμείς λείπαμε σε σχολές, δουλειές, όταν πήγα να μείνω μόνη μου.

Η Ρόζα ήταν υπέροχος χαρακτήρας και πολύ δυνατή. Η μόνη επέμβαση που είχε κάνει ήταν η στείρωση, στα 6 της. Δεν της άρεσε να τη βγάζω φωτογραφίες, να τη σφίγγω και δεν της άρεσαν οι γάτες. Γάβγιζε με μανία όταν χτύπαγε κάποιος το κουδούνι (φύλακας), και είχε αδυναμία στο ψωμί, το γιαούρτι και το κοτόπουλο. Και ποιος θα τολμούσε να της πάρει το γιαούρτι; Της άρεσε να το παίρνει και να το κάνει χαρτοπόλεμο.

Μία φορά μπήκε στη θάλασσα, όταν την πήρα διακοπές στην Καλαμάτα, τον Σεπτέμβρη του 2007. Φυσικά όταν της έλεγα να μπούμε μαζί δεν ήρθε. Μπήκε μόνη της αφού βγήκα εγώ. Εγώ έβαλα τα κλάματα από τη συγκίνηση και δεν μπόρεσα να τη βγάλω φωτογραφία. 

Το Πάσχα του 2013 και με αφορμή ένα λίπωμα στην ουρά της, διαγνώστηκε με καρκίνο στους λεμφαδένες αλλά και πάθηση στην καρδιά. Στον υπέρηχο η κτηνίατρος έβαλε τα κλάματα. Από τότε όλοι σκεφτόμασταν το χειρότερο. Όμως το κορίτσι μου είχε καλή ζωή, έτρωγε, έβγαινε βόλτα, τσακωνόταν με τον Μπάνι, ένα dog de bordeaux 75 κιλά, γάβγιζε σε ένα ροτβάιλερ και έπαιζε με ένα γκόλντεν ριτρίβερ.

Ένα βράδι πριν μερικές εβδομάδες, καθυστέρησα να τη χαιρετίσω και εμφανίστηκε στην πόρτα μου με νυσταγμένο βλέμμα απορίας. Τα πρωινά τρύπωνε στο δωμάτιο και κοιμόταν μαζί μου στα πλακάκια.

Στις 7 Νοέμβρη, ξαφνικά έχασε την όρασή της. Το βλέμμα της άλλαξε. Κοιτούσε πιο σαστισμένα, με μεγαλύτερη ανασφάλεια. Οι κόρες της είχαν μεγαλώσει και είχαν κοκκινίσει γύρω γύρω. Πόσο θλιβερό να τη βλέπεις να χτυπάει πάνω στα έπιπλα. Όμως το περήφανο κορίτσι μου, 2-3 μέρες μετά, είχε μάθει και πήγαινε προσεκτικά. Τη βοηθούσαμε κι εμείς όπως μπορούσαμε. 

Την Κυριακή, 17 Νοέμβρη, η κατάσταση χειροτέρεψε. Τα μάτια της ήταν μισόκλειστα και η κόρη από το ένα είχε μετατοπιστεί. Η ίδια δεν ήταν καλά. Δεν ανταποκρινόταν πολύ. Παγωμάρα στο σπίτι. 

Νομίζω κανείς μας δεν κοιμήθηκε εκείνο το βράδι. Το πρωί την πήγαμε στον γιατρό. Λάθος. Οι γονείς  μου την πήγαν. Δεν άντεξα. Πριν φύγει την αγκάλιασα όσο μπορούσα. Έγλειψε τα δάκρυά μου. Της είπα να είναι δυνατή και ότι θα την αγαπώ για πάντα. Της ζήτησα συγνώμη που δεν μπορώ να πάω μαζί της. Δε νομίζω να με άκουσε. Την πήρα στα χέρια μου και καθίσαμε στην καρέκλα. Ήθελα να τη σφίξω μήπως και της χαρίσω λίγη ζωή ακόμη. Στο ασανσέρ τη φίλησα ξανά και ξανά. Αγάπη μου, αντίο. Να είσαι δυνατή. Σε αγαπώ. Ήταν η τελευταία φορά που την αγκάλιασα, που τη μύρισα. Οι γονείς μου γύρισαν χωρίς αυτή. Δεν το πίστευα. Δεν θα ξανάβλεπα ποτέ την αγάπη μου. 

Την έχουμε θάψει στο άλσος της. Αλλά, ξέρετε, κάθε πρωί την ψάχνω, κάθε ώρα και στιγμή την ψάχνω και ακόμη μπερδεύομαι. Και κάθε βρωμομέρα που βρέχει σκέφτομαι ότι είναι έξω, ενώ για 11,5 χρόνια ήταν στο πιο ζεστό και αγαπησιάρικο σπίτι. Με τους καλύτερους γονείς και τα καλύτερα αδέλφια. Η Ρόζα μου, το καλύτερο σκυλί. 

Αντίο, κουτάβι μου.

protagon.gr