Και πώς να αποχαιρετήσεις τον σκύλο σου;




Το σπίτι της, η τροφή, τα παιχνίδια της, και όλοι εμείς υποδεχτήκαμε πριν 11,5 χρόνια τη Ρόζα, το ημίαιμο κανελί κουταβάκι με τη λευκή ρίγα στο σβέρκο και τα υπέροχα καφετιά μάτια. Mας έφαγε την αροκάρια, τα κορδόνια, έμαθε τον συναγερμό από το αυτοκίνητο, τον ήχο από το σκαλάκι του ασανσέρ και ήξερε κάθε στιγμή πότε επιστρέφουμε σπίτι. Έκανε παρέα στη μαμά ενώ εμείς λείπαμε σε σχολές, δουλειές, όταν πήγα να μείνω μόνη μου.

Η Ρόζα ήταν υπέροχος χαρακτήρας και πολύ δυνατή. Η μόνη επέμβαση που είχε κάνει ήταν η στείρωση, στα 6 της. Δεν της άρεσε να τη βγάζω φωτογραφίες, να τη σφίγγω και δεν της άρεσαν οι γάτες. Γάβγιζε με μανία όταν χτύπαγε κάποιος το κουδούνι (φύλακας), και είχε αδυναμία στο ψωμί, το γιαούρτι και το κοτόπουλο. Και ποιος θα τολμούσε να της πάρει το γιαούρτι; Της άρεσε να το παίρνει και να το κάνει χαρτοπόλεμο.

Μία φορά μπήκε στη θάλασσα, όταν την πήρα διακοπές στην Καλαμάτα, τον Σεπτέμβρη του 2007. Φυσικά όταν της έλεγα να μπούμε μαζί δεν ήρθε. Μπήκε μόνη της αφού βγήκα εγώ. Εγώ έβαλα τα κλάματα από τη συγκίνηση και δεν μπόρεσα να τη βγάλω φωτογραφία. 

Το Πάσχα του 2013 και με αφορμή ένα λίπωμα στην ουρά της, διαγνώστηκε με καρκίνο στους λεμφαδένες αλλά και πάθηση στην καρδιά. Στον υπέρηχο η κτηνίατρος έβαλε τα κλάματα. Από τότε όλοι σκεφτόμασταν το χειρότερο. Όμως το κορίτσι μου είχε καλή ζωή, έτρωγε, έβγαινε βόλτα, τσακωνόταν με τον Μπάνι, ένα dog de bordeaux 75 κιλά, γάβγιζε σε ένα ροτβάιλερ και έπαιζε με ένα γκόλντεν ριτρίβερ.

Ένα βράδι πριν μερικές εβδομάδες, καθυστέρησα να τη χαιρετίσω και εμφανίστηκε στην πόρτα μου με νυσταγμένο βλέμμα απορίας. Τα πρωινά τρύπωνε στο δωμάτιο και κοιμόταν μαζί μου στα πλακάκια.

Στις 7 Νοέμβρη, ξαφνικά έχασε την όρασή της. Το βλέμμα της άλλαξε. Κοιτούσε πιο σαστισμένα, με μεγαλύτερη ανασφάλεια. Οι κόρες της είχαν μεγαλώσει και είχαν κοκκινίσει γύρω γύρω. Πόσο θλιβερό να τη βλέπεις να χτυπάει πάνω στα έπιπλα. Όμως το περήφανο κορίτσι μου, 2-3 μέρες μετά, είχε μάθει και πήγαινε προσεκτικά. Τη βοηθούσαμε κι εμείς όπως μπορούσαμε. 

Την Κυριακή, 17 Νοέμβρη, η κατάσταση χειροτέρεψε. Τα μάτια της ήταν μισόκλειστα και η κόρη από το ένα είχε μετατοπιστεί. Η ίδια δεν ήταν καλά. Δεν ανταποκρινόταν πολύ. Παγωμάρα στο σπίτι. 

Νομίζω κανείς μας δεν κοιμήθηκε εκείνο το βράδι. Το πρωί την πήγαμε στον γιατρό. Λάθος. Οι γονείς  μου την πήγαν. Δεν άντεξα. Πριν φύγει την αγκάλιασα όσο μπορούσα. Έγλειψε τα δάκρυά μου. Της είπα να είναι δυνατή και ότι θα την αγαπώ για πάντα. Της ζήτησα συγνώμη που δεν μπορώ να πάω μαζί της. Δε νομίζω να με άκουσε. Την πήρα στα χέρια μου και καθίσαμε στην καρέκλα. Ήθελα να τη σφίξω μήπως και της χαρίσω λίγη ζωή ακόμη. Στο ασανσέρ τη φίλησα ξανά και ξανά. Αγάπη μου, αντίο. Να είσαι δυνατή. Σε αγαπώ. Ήταν η τελευταία φορά που την αγκάλιασα, που τη μύρισα. Οι γονείς μου γύρισαν χωρίς αυτή. Δεν το πίστευα. Δεν θα ξανάβλεπα ποτέ την αγάπη μου. 

Την έχουμε θάψει στο άλσος της. Αλλά, ξέρετε, κάθε πρωί την ψάχνω, κάθε ώρα και στιγμή την ψάχνω και ακόμη μπερδεύομαι. Και κάθε βρωμομέρα που βρέχει σκέφτομαι ότι είναι έξω, ενώ για 11,5 χρόνια ήταν στο πιο ζεστό και αγαπησιάρικο σπίτι. Με τους καλύτερους γονείς και τα καλύτερα αδέλφια. Η Ρόζα μου, το καλύτερο σκυλί. 

Αντίο, κουτάβι μου.


7 σχόλια:

  1. πολυ συγκινητικη ιστορια αγαπης, αληθινης αγαπησ που μονο τα ζωα ξερουν να μας αναβουν!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Με πηραν τα κλαμματα...καλη δύναμη και καλό κουράγιο...σκέφτομαι να δώσω όλα μου τα σκυλιά γτ δεν θέλω να σκέφτομαι τέτοιο ενδεχόμενο... Θα πεθάνω αν γίνει κάτι τέτοιο.... Χριστε μου... ������

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Ένα μεγάλο μπράβο για αυτά που έγραψες.....όταν πριν από 15 μήνες έσφιξα στην αγκαλιά μου τον Φοίβο μου σκέφτηκα την στιγμή που θα φύγει...αλλά πίστεψε με, από τότε ευγνωμονώ την στιγμή που μπήκε στην ζωή μου..και θα κάνω όπως έκανες και εσύ τα πάντα για είναι ευτυχισμένος...
    Να σε έχει ο Θεός καλά...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σας ευχαριστώ για τα καλά σας λόγια. Το να αποχαιρετήσω την Ρόζα ήταν ό,τι χειρότερο μου έχει συμβεί. Θα είναι πάντα στην καρδιά μας!

      Διαγραφή
  4. Πριν από περίπου έναν μήνα αποχαιρέτισα την κουνελίτσα μου. Ήταν στειρωμένο αναπαραγωγής, έφτασε τα 7 χρόνια ζωής (πάνω από 100 σε ανθρώπινα), είχε εδώ και 1μιση χρόνο παστερέλα (κάτι σαν καρκίνωμα) σε μια κύστη χαμηλά στην κοιλίτσα. Το ελέγχαμε, το ανοίγαμε και το αδειάζαμε, το καθαρίζαμε, αλλά τον τελευταίο ενάμιση μήνα η κατάσταση είχε φτάσει στο μη περαιτέρω. Γέμιζε πάρα πολύ γρήγορα, βρώμαγε απίστευτα (σαν σήψη) και την ενοχλούσε στα πάντα· δεν μπορούσε να βολευτεί να κάτσει, δεν μπορούσε να περπατήσει και για 3 μέρες έκανε αιματουρία και δεν έτρωγε.
    Ο γιατρός μας είπε ότι θα μπορούσαμε να κάνουμε χειρουργείο, το οποίο ήταν πολύ δύσκολο, με 95% πιθανότητες ανάνηψης και θα κέρδιζε 6 μήνες ζωής. Τελικά κάναμε ευθανασία για να μην ταλαιπωρείται και η ίδια. Τι έξη μήνες τι τώρα;
    Τις τρεις τελευταίες μέρες μετά την επίσκεψη στον γιατρό κοιμώμουν μαζί της, την έπαιρνα αγκαλιά και ροχάλιζε με το κεφαλάκι ακουμπισμένο πάνω στο μπράτσο μου. Έγερνε και το κορμάκι του πάνω στο σώμα μου,σαν το μωράκι κοιμώταν!
    Βέβαια, οι μασέλες δούλευαν μέχρι τελικής πτώσεως κυριολεκτικά! Το μεσημέρι πριν φύγουμε να πάμε στον γιατρό για την ευθανασία, την βρήκα μέσα στο κλουβί της να έχει γυρίσει το καλαθάκι με τα χόρτα της και να τρώει ακαταπαύστως, μπορεί να ισχύει αυτό που λένε, ότι τις τελευταίες μας ώρες κάνουμε αυτό που αγαπάμε περισσότερο, κι η Λίλα μου το λάτρευε το φαΐ! Ο,τι φαΐ κι αν ήταν, σε οποιαδήποτε ποσότητα...
    Ο γιατρός μας στήριξε απεριόριστα. Μας άφησε όσο χρόνο θέλαμε να την αποχαιρετίσουμε, ακόμη και μέσα στο εξεταστήριο. Μια ένεση για να κοιμηθεί και άλλη μία για να μας "αφήσει." Τόσο καλό, τόσο ήρεμο και τόσο υπάκουο, όπως έζησε. Και πάντα να γυρεύει την αγκαλιά μου για καταφύγιο...
    Μετά την θάψαμε στο βουνό, εκεί που θα έχει παρέα της όλα τα κουνέλια της εξοχής και θα κάνει πολλούς φίλους. Κι από πάνω μια τριανταφυλλιά για να την προστατεύει. Ξεκουράστηκε πια, αυτό λέω στον εαυτό μου για να μην κλαίω όποτε τη θυμάμαι (πράγμα που συμβαίνει συχνά).

    Δεν θα ξεχάσω ποτέ ένα πανέμορφο Golden Retriever που περίμενε να κάνει εμβόλιο έξω από το εξεταστήριο και άρχισε να κλαίει απ'όταν την βάλαμε μέσα,προτού γίνει η ευθανασία. Τι γλυκό ζωντανό...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. ειμαι τοσο σιγκινημενη.....σημερα πεπει να παω τον καλλυτερο φιλο που ειχα ποτε για ευθανασια...για 13 ολοκληρα χρονια ηταν μαζι μου κ στα καλα κ στα ασχημα...δεν εχω την δυναμη να το κανω.............εγω που την προστατευα για χρονια 8α την σκοτωσω...ομως ολοι μου λενε πως ειναι για το καλο της..για να μην πονα επειδη εκανε μεταστασεις ο καρκινος που χειρουργισαμε.δεν θα την ξεχασω ποτε..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Εχτες το βραδύ πήραμε την μεγάλη απόφαση μετα απο 17χρονια αποχωρηστικαμε τον κομη μας δεν ξέρω τι ηταν το χειροτερο οτι κοιμησα τον πιο καλύτερο παιδικό μου φιλο η οτι τον αθαψα με τα ίδια τα χεριά μου........μεγαλο το κενό κ σε μας άλλα κ στα αλλά μας σκυλιά.....δεν θα σε ξεχάσω ποτε φίλε μου.....πασά μου.......κόμης όνομα κ πραγμα

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Παρακαλούμε χρησιμοποιείτε ελληνικούς χαρακτήρες. Σχόλια άσχετα με το δημοσιευμένο θέμα θα διαγράφονται.

Copyright © 2013 DogWorld