Η εξομολόγηση ενός σκύλου που διεσώθη έπειτα από 12 χρόνια σε ένα puppy mill

Γεια σας! Το όνομά μου είναι Moxie. Είμαι ένα ευτυχισμένο αγόρι, αλλά δεν ήμουν έτσι πάντα..Πριν από ενάμιση χρόνο διασώθηκα από την National Mill Dog Rescue, αλλά πριν από αυτό πέρασα 12 ολόκληρα χρόνια σε ένα puppy mill.

Όταν έφτασα στο puppy mill, ήμουν λιγότερο από ενός έτους. Για 12 χρόνια μοιράστηκα ένα μικρό κλουβί με πολλά άλλα σκυλιά, στεκόμουν πάνω σε ένα σύρμα και ποτέ δεν είχα βγει έξω από το κτίριο. Μια μεγάλη μεταλλική αποθήκη, χωρίς παράθυρα. Τα εκατοντάδες σκυλιά που ζουν σε αυτό το κτίριο είναι πάντα στο απόλυτο σκοτάδι. Έζησα τη ζωή μου χωρίς το φως του ήλιου ή φρέσκο ​​αέρα.

Εγώ και η διασώστρια-μελλοντική μαμά μου!

Ευτυχώς όμως, είμαι ένας από τους τυχερούς που διασώθηκε και έχω μια δεύτερη ευκαιρία στη ζωή. Είναι πολύ σπάνιο για ένα 12χρονο επιζώντα των puppy mill να έχει μια τέτοια ευκαιρία. Συνήθως τα ηλικιωμένα σκυλιά σαν κι εμένα απορρίπτονται λες και είναι σκουπίδια.

Όταν η ομάδα διάσωσης με έσωσε, ήμουν σχεδόν νεκρός. Ήμουν τόσο αδύναμος που μετά βίας μπορούσα να σηκώσω το κεφάλι μου και να κάτσω κάτω, κοιτάζοντας το έδαφος. Κανείς δεν μπορούσε να πει ότι ήμουν μαλτέζ. Το χρώμα της γούνας μου θα έπρεπε να ήταν λευκό, αλλά ήταν κίτρινο και καφέ. Ήμουν μπερδεμένος, βρώμικος και γεμάτος ούρα.

Λατρεύω το μπάνιο!

Οι διασώστες μου με έκαναν μπάνιο και έκοψαν το τρίχωμα από το πρόσωπό μου. Ήταν τότε που παρατήρησαν ότι δεν έχω κάτω γνάθο. Πολλά σκυλιά των puppy mill δεν έχουν κάτω σιαγόνες, επειδή ζουν όλη τους τη ζωή χωρίς οδοντιατρική περίθαλψη και συχνά πίνουν βρώμικο νερό από έναν τροφοδότη νερού για κουνέλια. Το σαγόνι αποσυντίθεται κυριολεκτικά. Είχα μόνο δύο δόντια. Οι ρίζες είχαν μολυνθεί και μου προκαλούσαν απίστευτο πόνο.

Μια στιγμή που δεν θα ξεχάσω ποτέ ήταν η πρώτη φορά που οι διασώστες με έβαλαν να καθίσω στο γρασίδι. Ποτέ δεν είχα νιώσει κάτι κάτω από τα πόδια μου, εκτός από σύρμα. Τα πόδια μου είναι ταλαιπωρημένα, αφού μια ζωή στεκόμουν πάνω σε αυτά. Την πρώτη φορά που κάθισα στο χορτάρι ένιωσα όμορφα. Φυσικά το να βλέπω τον ουρανό και να αναπνέω καθαρό αέρα είναι καταπληκτικό. Προσπάθησα να περπατήσω, αλλά μετά από ένα βήμα θα έπεφτα. Δεν ήταν μόνο ότι ήμουν αδύναμος, αλλά και το ότι μοιραζόμουν ένα μικρό κλουβί με τόσα πολλά σκυλιά, χωρίς να έχεις να πας πουθενά και να κάνεις απλά ένα - δυο βήματα κάθε φορά.

Η μαμά μου μου αλέθει την τροφή, γιατί στο puppy mill δεν τους ένοιαζε που δεν είχα δόντια και δεν μπορούσα να φάω τις κροκέτες.

Φτάσαμε στο Κολοράντο που βρίσκεται η οργάνωση. Εκεί μου αφαίρεσαν τα δυο τελευταία μου δόντια και μια διασώστρια με πήρε μαζί της στο σπίτι. Ήταν σίγουρη ότι δεν θα επιβιώσω πάνω από μερικές ημέρες. Για δύο εβδομάδες δεν έκανα τίποτα από το να είμαι ξαπλωμένος στο ίδιο κρεβάτι και να κοιτάζω το έδαφος.

Κάθε φορά που κάποιος περπατούσε άκουγα να λένε: "Κοίταξε να δεις αν αναπνέει." Μετά από μια-δυο εβδομάδες, το σώμα μου και η καρδιά μου άρχισε να θεραπεύεται. Αργά αλλά σταθερά, έφτασα σε ένα σημείο όπου μπορούσα να σηκώσω το κεφάλι μου, να σηκωθώ για να φάω (πριν από αυτό έπρεπε να βάλεις το μπολ με το φαΐ μπροστά μου) και να περπατώ λίγα βήματα κάθε φορά.

Η μαμά μου κι εγώ σώσαμε τον γιο μου που έζησε 6 χρόνια σε ένα κλουβί. Τώρα ξέρει κι αυτός τι σημαίνει ελευθερία.

Ενάμιση χρόνο αργότερα και εγώ είμαι πλέον πολύ δυνατός! Υιοθετήθηκα από την διασώστριά μου επίσημα και έχω αγάπη και μια δική μου οικογένεια. Η μαμά λέει πάντα ότι το μόνο που χρειαζόμουν ήταν η αγάπη. Η αγάπη με θεράπευσε. Η αγαπημένη μου συνήθεια είναι να τρέχω στο γρασίδι. Μερικές φορές τρέχω τόσο γρήγορα που δεν μπορούν να με πιάσουν!

Ακόμα όμως κι αν μπορώ να τρέξω σαν τον άνεμο, ένα από τα αγαπημένα μου καινούργια πράγματα είναι το καρότσι μου. Οι γονείς μου είναι πολύ δραστήριοι και τους αρέσει να με παίρνουν μαζί τους σε περιπάτους και όπου πηγαίνουν. Το καρότσι μου επιτρέπει να πηγαίνω παντού μαζί τους. Φυσικά όπου πάμε κατακτούμε την προσοχή όλων και έτσι είναι η τέλεια ευκαιρία για τη μαμά και τον μπαμπά να ενημερώσει τους ανθρώπους για τα puppy mills. 

Έξω σε μια διάσωση ζώων από puppy mill

Πλέον, κάθε μέρα είναι μια νέα περιπέτεια για εμένα. Η μαμά μου μερικές φορές με παίρνει μαζί της στις διασώσεις που κάνει.Έχω βοηθήσει να σωθούν εκατοντάδες σκυλιά, αλλά έχουμε ακόμη πολύ δουλειά να κάνουμε..

dogw0rld.blogspot.gr