Ποτέ δεν θα πειράξω τα ζώα τα καημένα...

Βγήκα στη βροχή, βράχηκα, έπαιξα, τσαλαβούτησα στα λασπόνερα, είδα τη φύση ξανά με τα καλά της και νάμαι τώρα μπροστά στη ντουλάπα να αναζητώ κάτι ζεστό και "θαλπωρητικό...".

Ανοίγω ένα ένα τα συρτάρια με τα χειμερινά μπας και βρω κάτι ανάλογο της περιστάσεως. Ούτε πολύ βαρύ, ούτε πολύ ελαφρύ.

Αρχικά πέφτω πάνω στο συρτάρι με τις πυτζάμες:

Σκέψη πρώτη:έ όχι ας μη βάλω πυτζάμες σαν άρρωστη θα νιώθω,

Σκέψη δεύτερη: αυτές εδώ, όμως, με τον αρκούδο με το κόκκινο κασκόλ, μμμμ αυτές είναι οι αγαπημένες μου,

Σκέψη τρίτη: μήπως να κάνω μια εξαίρεση και να τις βάλω. Έλα μωρέ και τι έγινε ωραιότατες  κόκκινες πυτζαμούλες (με κολλημένο πάνω τους ένα  καφέ αρκούδο, ο οποίος στέκει όρθιος και χαρωπός με ανοιχτά χέρια και πόδια, σα να πηδά και το μόνο που φορά είναι ένα τεράστιο κόκκινο κασκόλ.)

Σκέψη τέταρτη: οκ! κατοχυρώθηκε θα βάλλω τον αρκούδο, (τις πυτζάμες με τον αρκούδο εννοώ καλέ αμέσως να γελάσετε).

Σκέψη πέμπτη: Καλτσούλες? Πού είναι οι κατσούλες οέο?

Σκέψη έκτη: Ααααα!!! Νάτες καλέ!!!

Σκέψη έβδομη: Να βάλλω αυτές με τα σκυλάκια, ή αυτές με τις γάτες....

Σκέψη όγδοη: Θα βάλλω αυτές με τα πέλματα αρκούδας να ταιριάζουν και με την πυτζαμούλα....

Σκέψη ένατη: Σαν πολλά ζώα δεν μαζευτήκαμε εδώ μέσα....

Σκέψη δέκατη τελευταία και μεγαλύτερη όλων των προηγούμενων: Εδώ και μερικά χρόνια δεν ξέρω τι μανία είναι αυτή που μας έχει πιάσει όλους  σχεδιαστές τε και καταναλωτές κι όλα τα αξεσουάρ χουζουριού μεταμορφώθηκαν σε ζώα, βλέπε πυτζάμες, κάλτσες, παντόφλες κλπ.

Το τι τραβάνε και το τι βλέπουν τα έρμα τα ζωάκια εξαιτίας μας είναι άλλο πράμα και δε φτάνει που το τραβάν ως έμψυχα, (έχει γεμίσει αδέσποτα η κάθε γειτονιά γιατί είναι η εύκολη λύση για την κάθε κυράτσα που ήθελε ένα pet για συντροφιά, χωρίς να σκεφτεί ότι δεν είναι παιχνίδι αλλά ζωντανό με ανάγκες κι αυτό), το μένος μας τα έχει περιλάβει και ως άψυχα.

Και εξηγούμαι, διότι πως μπορώ να ξεχάσω α. το σοκ που έπαθα εγώ, όταν κάποια στιγμή πέρσι έψαχνα κάτι παπούτσια στα σκοτεινά, γιατί βιαζόμουν και ξαφνικά το χέρι μου ακουμπά ένα μαλακό, χνουδωτό και με τεράστια αυτιά... πράμα, και β. το τι έπαθε αυτό όταν διαπίστωσα ότι ήταν κάτι παντόφλες που μου είχε χαρίσει μια φίλη μου που έτσι και τις έβλεπε κυνηγός στο δάσος θα έριχνε ότι περιείχε η καραμπίνα του πάνω τους, νομίζοντας ότι την έκανε λαχείο με ένα "σετ" λαγών.

Διότι τόση ομοιότητα είχαν με αληθινούς, που όταν μου τις πρωτοέφεραν έκανα πλάκα σ' ένα φίλο μου κυνηγό δείχνοντάς τες από μακριά και λέγοντάς του ότι "τις σκότωσα" με το αυτοκίνητο.

 Όπως καταλαβαίνετε οι λαγοί μου είχαν ακόμα χειρότερη μοίρα από το pet της "κιουρίας" διότι δεν βρέθηκαν απλά στο δρόμο αλλά "στου χαντάκ'" κοινώς στη χωματερή.

Και μη νομίζετε ότι μόνο εγώ ταλαιπωρώ τα καημένα τα άψυχα ζωάκια, διότι έχω δει εγώ ζωάκια να ταλαιπωρούνται έχοντας μέσα τους κάτι τεράστιες βρωμερές ποδάρες... τέλος πάντων. Κι όμως βρε παιδί μου εγώ όταν ήμουν μικρή είχα μάθει ένα ποιηματάκι το οποίο είχα αποφασίσει ότι θα το κάνω πράξη σε όλη την υπόλοιπη ζωή μου... Να δεις πως ήταν ....

Ποτέ δεν θα πειράξω τα ζώα τα καημένα,

μην τάχα σαν και μένα κι εκείνα δεν πονούν...

Κάπως έτσι πήγαινε...

fereniki1.pblogs.gr