Έτσι η Ρίσα έσωσε τη ζωή του παπά-Νικόλα

Tης Άννας Κωνσταντουλάκη

Ο ιερέας πατήρ Νικόλαος Γεναράκης δακρύζει όταν μιλάει για τον σκύλο του την Ρίσα, ένα θηλυκό κόλεϊ που του είχε χαρίσει όταν ήταν ακόμη κουτάβι, ένας ενορίτης.

Μ’αυτό το σκύλο δέθηκε όσο με λίγους ανθρώπους στην ζωή του και σ’αυτό το σκυλί χρωστάει την ίδια του τη ζωή.

Η Ρίσα πέθανε σε ηλικία 14 ετών, πριν “φύγει” όμως έσωσε από βέβαιο θάνατο το αφεντικό της που ποτέ δεν θα ξεχάσει τον αγαπημένο του σκύλο “το σκυλί του παπά Νικόλα” όπως τον ήξεραν όλοι στην περιοχή της Ανάληψης όπου λειτουργούσε ο ιερέας πριν συνταξιοδοτηθεί.

Το κόλεϊ και ο ιερέας είχαν μια σχέση μοναδική.

Ήταν πάντα μαζί στο σπίτι, στις βόλτες στις εκδρομές.

Ένα πρωί ο ιερέας σηκώθηκε από το κρεβάτι και ετοιμάστηκε να βγάλει όπως έκανε κάθε μέρα το σκύλο του βόλτα. Ξαφνικά όμως έχασε τις αισθήσεις του και σωριάστηκε στο έδαφος.

Είχε προηγηθεί ένα εγκεφαλικό επεισόδιο που είχε κάνει την υγεία του ιδιαίτερα ευάλωτη.

Η Ρίσα, κατάλαβε ότι κάτι είχε συμβεί στο αφεντικό της.

Άρχισε να του γλείφει το πρόσωπό και να γαυγίζει.

Έφυγε από το δωμάτιο και πήγε στο δωμάτιο του γιου του πατήρ Νικόλα ο οποίος είναι γιατρός.

Γαύγισε δυνατά και του τράβηξε το σεντόνι για να ξυπνήσει όμως εκείνος δεν έδωσε σημασία.

Η Ρίσα άρχισε τότε να τον τραβάει από τα μανίκια της πυζάμας για να τον αναγκάσει να σηκωθεί.

Ο γιατρός σηκώθηκε και ακολούθησε το σκύλο που τον οδήγησε στο δωμάτιο του πατέρα του. Συνεχώς, το σκυλί κοιτούσε πίσω για να σιγουρευτεί ότι πήγαινε μαζί του.

Ο γιατρός πρόλαβε τον πατέρα του ζωντανό και τον μετέφερε στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο.

Αν καθυστερούσε λίγα λεπτά ακόμη, ο ιερέας θα είχε ξεψυχίσει.

Από εκείνη την ημέρα όλη η οικογένεια αναγνώριζε την Ρίσα ως το σκυλί φύλακα-άγγελο που έσωσε τον πατήρ Νικόλα Γεναράκη.

Ο ίδιος ένιωθε ακόμη πιο υπερήφανος για το κόλεϊ που έτσι κι αλλιώς υπεραγαπούσε και έμειναν αχώριστοι σύντροφοι μέχρι το τέλος της ζωής της.

“Δεν υπήρχε άλλο τέτοιο σκυλί στον κόσμο” λέει ο ιερέας ο οποίος αποκαλεί ακόμη και σήμερα Ρίσα το άλλο σκυλί που απέκτησε η οικογένεια, την Ρίντα ένα κόλεϊ που βρήκαν εγκαταλελειμμένο στην περιοχή της Μεσαράς.

“Πήραμε αυτό το σκυλί γιατί κανει παρέα στον πατέρα μου, του απαλύνει τον πόνο και τον βοηθάει να ξεπεράσει την κατάθλιψη” μας είπε η κόρη του ιερέα.

Ο πατήρ Νικόλας πάντα αγαπούσε και σεβότα τα ζώα και συνεχώς έλεγε στους ενορίτες του: “Αν δεν σεβαστείς την φύση, τα ζώα, τα φυτά ,δεν θα μπορέσεις να σεβαστείς και να αγαπήσεις τους ανθρώπους.

Και τα ζώα έχουν συναισθήματα και τα ζώα έχουν αξιοπρέπεια και τα ζώα δίνουν και αξίζουν αγάπη, γιατί την προσφέρουν με αγνότητα και χωρίς ιδιοτέλεια”.

Όταν πέθανε η Ρίσα, από γηρατιά, τα παιδιά του έθαψαν το σκυλί πάνω σ’ ένα βουνό και ποτέ δεν είπαν στον πατέρα τους τον τόπο.

Γιατί πάντα θα ήθελε να επιστρέφει εκεί για να κάνει παρέα στον σκύλο του που του στάθηκε αχώριστος σύντροφος και φύλακας-άγγελος, μέχρι να τους χωρίσει ο θάνατος, σε όλη του τη ζωή.

patris.gr