Οι οδηγοί ταξί της Καλαμάτας και τα αδέσποτα

Προ δύο ετών, όταν τα δύο θηλυκά αδέσποτα της τέντας, η Λεμονιά και η Λάιλα γέννησαν από 10 κουτάβια η καθεμία, οι οδηγοί των ταξί προσπάθησαν να τους βρουν σπίτι, χαρίζοντάς τα σε φίλους και γνωστούς, πολλές φορές υιοθετώντας από ένα και οι ίδιοι.

Ένας οδηγός αναφέρει: «Μόλις είχε γεννήσει η Λεμονιά και ήταν ξημερώματα. Καταλάβαμε ότι πεινούσε αλλά τα μαγαζιά ήταν κλειστά. Τότε ένας συνάδελφος πήγε και της αγόρασε μία τυρόπιτα να φάει, ακολούθησαν γέλια από τους υπολοίπους, αλλά δεν υπήρχε τίποτα άλλο εκείνη τη στιγμή, και η «Λεμονιά» σχεδόν την κατάπιε από την πείνα της».

Την επόμενη χρονιά οι δύο σκυλίτσες ξαναγέννησαν κι εκείνη τη φορά ήταν αδύνατο να υιοθετηθούν όλα τα μικρά. Έτσι μεγάλωσε η «φατρία» της τέντας. Με αρχηγό των μικρών κουταβιών την Τζούλια, την πιο ζωηρή κόρη της Λεμονιάς, κυκλοφορούσαν ελεύθερα σε όλη την περιοχή της τέντας, χαρούμενα και περήφανα. Ήξεραν ότι όποια ώρα κι αν το αποφασίσουν τους περιμένει φαγητό και καθαρό νερό κοντά στους οδηγούς.

Τις δύο θηλυκές πάντοτε προστάτευαν δύο αρσενικά. Ο ένας ήταν γέννημα θρέμα της μάντρας που βρίσκεται απέναντι από την πιάτσα των ταξί, ένα λευκό τσοπανόσκυλο και πολύ καλός φύλακας, ο Φλοξ. Ο δεύτερος ήταν της πιάτσας και άκουγε στο όνομα Αντώνης. 

Συγκινητική ήταν η μέρα που χάθηκε ο «Αντώνης». Όλοι οι οδηγοί αντάλλαζαν πληροφορίες μεταξύ τους. «Στη 1 τα ξημερώματα τον είδα να ανεβαίνει την οδό Σφακιανάκη», έλεγε ο ένας. «Στις 3 πήρα κούρσα και τον είδα περνώντας από τον κινηματογράφο, κάπως παράξενο», συμπλήρωνε ο άλλος. «Στις 5 πέρασα από την γωνία Μαυρομιχάλη κι Αλεξάκη, τον είδα ανάσκελα, νεκρό, με αφρούς στο στόμα», ολοκλήρωσε ο τελευταίος. Για μήνες θρηνούσαν τον Αντώνη.

Μετά την φόλα που έριξαν άγνωστοι στον Αντώνη, όλοι οι οδηγοί ήταν σε αναμμένα κάρβουνα. Για τον Φλοξ οι βόλτες τέλειωσαν, τον έδεσαν μέσα στη μάντρα για να τον γλιτώσουν. Ο κ. Γιώργος Σόκαλης τον οποίο συναντούσα τυχαία όλα αυτά τα χρόνια και τον ρωτούσα για τα σκυλάκια μου είχε πει ότι στείρωσαν την Λεμονιά και τη Λάιλα με χρήματα που έδιναν όλοι από κοινού, όσα μπορούσε να προσφέρει ο καθένας. Ήταν και η εποχή που οι οδηγοί μετρούσαν τις κούρσες που έπαιρναν τη μέρα στα δάχτυλα του ενός χεριού.

Πριν λίγο καιρό φολιάστηκαν όλα τα αδέσποτα της τέντας. Οι οδηγοί μας διηγήθηκαν ότι εκείνο το πρωί πήγε κάποιος να βγει από το ταξί και μπήκε μέσα η Λεμονιά, στο πατάκι, για να μην λερώσει, όπως ανέφεραν χαρακτηριστικά. Δεν το είχε ξανακάνει αυτό και παραξενεύτηκαν. Όταν την παρατήρησαν πρόσεξαν ότι έτρεμε. Με αυτόν τον τρόπο η Λεμονιά ζητούσε βοήθεια γιατί κάποιος της είχε ρίξει φόλα. Αμέσως την πήγαν στην κλινική μικρών ζώων και την γλίτωσαν παρα τρίχα. Δυστυχώς δεν είχαν την ίδια τύχη η Λαίλα και η Τζούλια. Πέθαναν μόνες μαζί με τα υπόλοιπα σκυλάκια της τέντας στο πίσω μέρος ενός κτήματος, μακριά από την πιάτσα.

Δεν ήταν η πρώτη φορά που έσωσαν την Λεμονιά. Το καλοκαίρι την είχε πατήσει αυτοκίνητο και της είχε σχεδόν ακρωτηριάσει το πόδι. Τότε χρειάστηκαν πολλά χρήματα για να εγχειριστεί και να παραμείνει για τρεις μήνες στην κλινική, τα οποία πάλι έβαλαν οι οδηγοί ταξί της Τέντας.

Με αυτά και με άλλα, την Λεμονιά την έχουν σαν άνθρωπο. Αναγνωρίζει τα αυτοκίνητα αυτών που την ταϊζουν από πολύ μακριά. Τους ακολουθεί μέχρι το σπίτι όταν επιστρέφουν από την βάρδιά τους. «Είναι μία από αυτούς» όπως αναφέρει ένας οδηγός ταξί, και είναι και η τελευταία των αδέσποτων της Τέντας.

kalamatain.gr