Έξι διάσημοι μας συστήνουν τα σκυλιά τους
Πρόσωπα της τηλεόρασης, του θεάτρου και των media μας συστήνουν τους τετράποδους φίλους τους και εξηγούν τους λόγους που αυτά τα ζωάκια άλλαξαν τη ζωή τους προς το καλύτερο.
«Πριν από οκτώ χρόνια έπαιζα στο θέατρο με τη Θάλεια Προκοπίου. Εκείνη την περίοδο η σκυλίτσα της γέννησε οκτώ κουτάβια και πήρα το ένα. Δεν είχα ποτέ κατοικίδιο, όμως ο Άραμις αποδείχτηκε καταπληκτικός χαρακτήρας και προσαρμοστήκαμε αμέσως ο ένας στην καθημερινότητα του άλλου. Δεν δυσκολεύτηκα καθόλου μέχρι να τον εκπαιδεύσω, γιατί είχα μεγάλη διάθεση να το κάνω. Ούτε ποτέ τον είδα σαν δέσμευση, αντίθετα, μόνο χαρά μού προσφέρει. Η μεγαλύτερή μου ευχαρίστηση είναι όταν τον παίρνω στα γυρίσματα και βλέπω που όλοι τον χαιρετάνε με ενθουσιασμό και παίζουν μαζί του. Αυτό με κάνει πολύ περήφανο μπαμπά!», λέει ο Παναγιώτης. Ο ηθοποιός είναι πολύ ευαισθητοποιημένος απέναντι στα ζώα, το ίδιο όμως ευαισθητοποιημένος είναι απέναντι και στο περιβάλλον. «Όταν βγάζω τον Άραμι βόλτα, έχω πάντα μαζί ένα σακουλάκι ή εφημερίδα, για να κάνει την ανάγκη του χωρίς να λερώνει».
«Aπό την παιδική μου ηλικία είχα κατοικίδια. Tώρα έχω συνολικά έξι σκυλιά – τρία μεγάλα και τρία μωρά», λέει ο Δημήτρης. «Τον Lemon τον έχω από ενάμιση έτους και είναι αρκετά κοινωνικός, πολύ χαρούμενος και ακόμα περισσότερο λιχούδης. Βέβαια, έχει αποδειχτεί και αρκετά ζημιάρης! Η συνύπαρξη με τα υπόλοιπα είναι αρκετά αρμονική, όμως υπάρχουν στιγμές που ζηλεύουν το ένα το άλλο, ειδικά την ώρα του φαγητού». Τι είναι αυτό που έχει μάθει από τη συναναστροφή του με ζωάκια από τότε που θυμάται τον εαυτό του; «Έχοντας πάντοτε σκυλιά στην οικογένεια, απέκτησα μεγαλύτερη υπομονή».
«Μια φίλη μου βρήκε τον Γιούρι στο δρόμο και τον έφερε στο σπίτι μου. Πριν από δύο μήνες είχα χάσει το σκύλο μου, επίσης Pit bull, από καρκίνο και, μόλις είδα ένα μικρό κουταβάκι με σπασμένο πόδι, δεν το σκέφτηκα καθόλου να μοιραστούμε το σπίτι μου», μας λέει ο Ιβάν Σβιτάιλο.
«Τα κατοικίδια επηρεάζονται από το χαρακτήρα του αφεντικού τους και νομίζω πως πρέπει να βρεις ένα συγκεκριμένο κώδικα επικοινωνίας ώστε να καταλαβαίνει ο ένας τον άλλο. Τον παίρνω μαζί μου στο θέατρο και μετά το τέλος των παραστάσεων πηγαίνουμε βόλτες, τις οποίες απολαμβάνει. Όταν πηγαίνω περιοδείες, τον έχω πάντα μαζί μου, είναι ο πιο πιστός μου φίλος και δεν τον αποχωρίζομαι για κανένα λόγο». Μάλιστα, ο Γιούρι έχει κάνει μια αναπάντεχη φιλία. «Ο γείτονάς μου έχει κουνέλι και παίζουν με τον Γιούρι. Όσο περίεργο κι αν ακούγεται, τα πηγαίνουν πολύ καλά», μας λέει ο «μπαμπάς» του.
«Έχω μεγαλώσει με κατοικίδια και τα αγαπάω πολύ. Έχω φανταστεί τη ζωή μου χωρίς φίλους και σύντροφο, ποτέ όμως χωρίς ζώα. Έχουν μια γλυκιά αθωότητα και λένε “ναι” στη ζωή κάτω από οποιαδήποτε συνθήκη», μας λέει η Άννα. «Η Λίζα ήταν αδέσποτη πριν την υιοθετήσω. Την έβλεπα για χρόνια στη πλατεία της Νέας Πεντέλης, όμως το φετινό χειμώνα τη χτύπησε αυτοκίνητο, είχε σταματήσει να παίζει και καθόταν σε μια γωνία προσπαθώντας να προστατευτεί από το κρύο. Έτσι, πήρα την απόφαση να την πάρω σπίτι». Η Άννα έχει κι άλλα κατοικίδια. «Έχω δύο σκύλους και δύο γάτες στο σπίτι. Η αγάπη που παίρνεις από τα ζώα σού φέρνει ηρεμία και γαλήνη», εξηγεί.
«Βρήκα την Τζίνα μέσα από την Κιβωτό, ένα φιλοζωικό σωματείο της Μυτιλήνης, κακοποιημένη και τρομαγμένη. Εκείνη την περίοδο ήμουν πιεσμένη, γιατί έτρεχα με τους γονείς μου στα νοσοκομεία και είχα χάσει το σκύλο που είχα μέχρι τότε. Έχω πάρει πολλή αγάπη από την Τζίνα, η οποία με έβγαλε από την κατάθλιψη. Πέρασα ένα πολύ δύσκολο διάστημα, καθώς έχασα τους γονείς μου, είχα χωρίσει και η Τζίνα είχε τόση χαρά για τη ζωή που τράβηξε κι εμένα μαζί της. Την άλλη μου “κόρη”, τη Ζιζού, την κληρονόμησα όταν έχασα έναν αγαπημένο μου φίλο και τέθηκε το ερώτημα τι θα γίνει με το κατοικίδιό του, οπότε και αποφάσισα να την πάρω σπίτι μου. Τα κατοικίδια παίρνουν στοιχεία από το χαρακτήρα του αφεντικού τους. Θυμάμαι ότι ο προηγούμενος σκύλος μου είχε πάρει το χαρακτήρα του πρώην συντρόφου μου και ήταν νευρικός», λέει η γλυκιά Τζόυς .
Mάλιστα, δεν έχει μόνο σκύλους, αλλά και τρεις γάτες.
«Θυμάμαι πάντα τον εαυτό μου με σκυλάκι. Το πρώτο μού το είχαν πάρει οι γονείς μου επειδή ήμουν μοναχοπαίδι και ήταν ράτσας κόλεϊ. Έχω μεγαλώσει με σκυλιά κι αυτό που έχω μάθει είναι πως από αυτά λαμβάνω απεριόριστη αγάπη. Και αυτό είναι το μόνο που ζητούν και εκείνα: αγάπη», λέει. «Απολαμβάνω ιδιαίτερα τη στιγμή που επιστρέφω στο σπίτι, παίρνω τη Λούσι αγκαλιά και κοιμόμαστε μαζί. Δυστυχώς δεν μπορώ να την πάρω παντού μαζί, γιατί σε κάποια ξενοδοχεία δεν επιτρέπονται τα κατοικίδια, αλλά για μένα είναι σεβαστό. Δυστυχώς, δεν είναι όλοι οι άνθρωποι φιλόζωοι. Έχω ακούσει τόσα πολλά από περίεργους ανθρώπους, που πια τίποτα δεν μου κάνει εντύπωση», εξηγεί.
Καθώς μεγάλωσε έχοντας πάντα σκύλο στην οικογένεια, η Σόφη Πασχάλη έχει να μας δώσει και μία συμβουλή. «Θα συνιστούσα στους γονείς που έχουν μόνο ένα παιδί να τους πάρουν ένα κατοικίδιο για παρέα. Είναι μοναδική η επικοινωνία που αποκτά ένα παιδί με το κατοικίδιό του».
0 σχόλια:
Παρακαλούμε χρησιμοποιείτε ελληνικούς χαρακτήρες. Σχόλια άσχετα με το δημοσιευμένο θέμα θα διαγράφονται.