Ένα μεγάλο μήνυμα από ένα μικρό κορίτσι...Διαβάστε το αξίζει...

 
Η μικρή Νταβίνα πραγματικά μας συγκίνησε με το ωραίο της γράμμα.
Αποφασίσαμε να το ανεβάσουμε στη σελίδα μας για να προβληματιστούμε όλοι μας, διαβάζοντάς το, και να γίνουμε αυτοί που πραγματικά αγαπάμε τα ζώα, όπως γράφει και η ίδια.


Αξιότιμες κυρίες και κύριοι,
Είμαι η Νταβίνα.
Είμαι 13 ετών.
Εγώ θα υπογράψω αυτό το γράμμα αλλά το γράφω μαζί με τη μαμά μου (για τα ορθογραφικά και τη σύνταξη όπως λέει).
Σας γράφω γιατί από προχτές είμαστε πολύ στεναχωρημένες και οι δύο.
Στεναχωριόμαστε γιατί μιά φίλη της μαμάς, μας είπε στο πάρκο όπου βγάζουμε το σκυλί μας, ότι ξέρει έναν άνθρωπο που βρήκε ένα σκυλί στο δρόμο και παρότι το πήρε στο σπίτι του εντούτοις το βασανίζει και το σκυλί δεν έχει που να πάει, ούτε ξέρει αυτή κάποιον να του το πάρει. Πήγε στην Αστυνομία αλλά οι αστυνόμοι της είπαν ότι δεν μπορούν να κάνουν κάτι, αν ήθελε αυτή να κάνει. Αλλά αυτά που της είπαν, μας είπε με παράπονο, ότι είναι “άθλος” και δεν θα καταλήξουν και πουθενά. Ίσα ίσα που ο κακός άνθρωπος θα τσιτώσει με την αστυνομία και θα κάνει και σε κείνη κακό και στο σκυλί. Κι αυτή θέλει να το σώσει αλλά δεν ξέρει τι να κάνει. Στεναχωρήθηκα πάρα πολύ.
Στεναχωριέμαι γιατί οι μεγάλοι άνθρωποι έχουν περισσότερη δύναμη από μένα.
Αλλά δεν σκέφτονται ότι και γώ πονάω το ίδιο μ’ένα ζώο ή έναν μεγάλο άνθρωπο, ίσως και περισσότερο πολλές φορές, ακριβώς γιατί δεν έχω δύναμη να τον σταματήσω να κάνει κακό.
Το ίδιο βράδυ μιλούσαμε με τη μαμά μου στην κουζίνα.
Ήταν κι αυτή πάρα πολύ στεναχωρημένη.
Θέλουμε να βοηθήσουμε όλα τα σκυλάκια και τα γατάκια της Ελλάδας και ίσως και του κόσμου ολόκληρου αλλά δεν έχουμε τόσα χρήματα. Ούτε και χώρο να τα πάρουμε όλα….
Όμως θέλουμε να κάνουμε κάτι, κάτι!
Γι αυτό σας γράφουμε.
Γιατί η μαμά μου πιστεύει ότι η ιδέα μου είναι “ιδιοφυής” και πιστεύει ότι αυτό το “κάτι″ ίσως είναι αυτή η ιδέα.
Ξέρω ότι υπάρχουν πάρα πολλά σωματεία και σύλλογοι στην Ελλάδα που πραγματικά προσπαθούν να σώσουν τα ζώα.
Πολλά, ίσως, όμως το καθένα κάνει αυτήν τεράστια προσπάθεια μόνο του.
Αν υπάρχει ένα σωματείο στην Αθήνα κι ένα άλλο στη Νάξο κι ένα τρίτο στη Κέρκυρα νομίζω ότι υπάρχει μεγάλη απόσταση μεταξύ τους.
Αυτή η απόσταση αφήνει ένα μεγάλο κενό.
Μέσα σ’αυτό το κενό κάθε κακός άνθρωπος μπορεί να βρει χώρο για να κάνει το κακό.
Αν όμως όλα τα Σωματεία ανήκαν σε ένα, που θα είχε ΜΕΓΑΛΗ ΔΥΝΑΜΗ, αν ο κάθε κακός άνθρωπος ήξερε ότι δύο βήματα πιό κει υπάρχει τρόπος να φανεί το έγκλημά του και να τιμωρηθεί, τότε ίσως να το σκεφτόταν ξανά να το κάνει.


Η μαμά λέει ότι υπάρχουν Νόμοι, αλλά δεν εφαρμόζονται. Λέει ακόμα ότι τα Υπουργεία δεν συντονίζονται και ούτε λόγος να γίνεται για την Αστυνομία.
Μπορεί να μη καταλαβαίνω όσα λέει, όπως τα λέει, εγώ όμως δεν χάνω τις ελπίδες μου.
Γι αυτό αυτή είναι η ιδέα μου:
Να κάνατε μία ψηφοφορία. Όπως αυτή που κάνουν οι κυβερνήσεις. Ώστε να ξέρετε ποιός νοιάζεται για τα ζώα και ποιός όχι.
Και όπως με τις εκλογές όλοι να πρέπει να πάνε στην πλατεία και να γράψουν σ’ένα χαρτί “αγαπώ” ή “δεν αγαπώ” τα ζώα.
Τότε θα έχει γίνει μιά σπουδαία αρχή για να ξέρετε τους δικούς σας ανθρώπους.
Ξέροντας ποιοί αγαπούν τα ζώα, τότε θα μάθετε αμέσως και ποιοί δεν τα αγαπάνε.
Να το κάνετε υποχρεωτικό. Όπως τις εκλογές.
Εγώ με τις συμμαθήτριές μου μπορούμε να πηγαίνουμε κάθε μέρα σε πολλά σπίτια και να ενημερώνουμε τον κόσμο.
Να πάμε στα σπίτια των ανθρώπων που είναι άρρωστοι και δεν μπορούν νάρθουν στην πλατεία.
Και να ρωτήσουμε εμείς. Σε συνεργασία και με τα σχολεία και τους καθηγητές.
Κάθε σχολείο έχει πάρα πολλά παιδιά. Και όλη η χρονιά έχει πάρα πολλές μέρες.
Με αυτό τον τρόπο δεν θα μάθουμε όλοι ποιός αγαπά ή όχι τα ζώα; Θα ξέρουμε ακόμα και τα ονόματά τους!
Αν όλοι αυτοί οι άνθρωποι ενωθούμε μαζί, τότε οι κακοί θα μας υπολογίζουν πριν βασανίσουν ή κάψουν ή κακοποιήσουν ένα ζώο.
Γιατί υπάρχουν και άνθρωποι που έχουν σπίτι τους ζώα κι όμως τα βασανίζουν και δεν τ’αγαπάνε.
Αν όμως αντί για μένα που είμαι παιδί και που όλοι με αγνοούν, παρουσιαζόταν στην πόρτα του ανθρώπου αυτού ένας Αστυνομικός των Ζώων που θα τον πήγαινε στο δικαστήριο τότε μήπως θα το ξανασκεφτόταν να βασανίσει και το δικό του ζώο; Τα ζώα δεν είναι για να τα βασανίζουμε. Είναι για να τα πονάμε και να τ’αγαπάμε.
Μας θυμίζουν ότι υπάρχει ακόμα αγάπη, χαρά, γέλιο, αφοσίωση, καλωσύνη, ευγνωμοσύνη, συγχώρεση κι άλλα συναισθήματα που γλυκαίνουν την ψυχή μας.
Οι άνθρωποι που βασανίζουν και σκοτώνουν τα ζώα δεν είναι μόνο εχθροί των ζώων αλλά και δικοί μας. Γιατί μουτζουρώνουν όσα μας κάνουν να νιώθουμε τα ζώα και τα γεμίζουν με λάσπη, βρωμιά, απελπισία και θλίψη. Και πρέπει να σταματήσουν να το κάνουν πιά αυτό!!!
Εκτός απ’την ιδέα μου αυτή, έχω και ένα όνειρο.
Όνειρό μου είναι να ξυπνήσω μιά μέρα και να έχω δίπλα μου έναν αστυνομικό που θα ξέρει τον Νόμο. Που θα με ακούσει ακόμα κι αν είμαι παιδί.
Που θα με ΠΙΣΤΕΨΕΙ όταν του λέω ότι ο επιστάτης στο σχολείο κυνήγησε με αλυσίδα ένα σκυλάκι που μπήκε στο προαύλιο επειδή πεινούσε και έτσι ο επιστάτης θα προσέξει καλά την άλλη φορά αντί να με πηγαίνει στη διευθύντρια να μου δίνει αποβολή επειδή του είπα ότι′ναι κακός άνθρωπος.
Ονειρεύομαι έναν αστυνομικό δυνατό και γελαστό. Που δεν θα προδώσει την ελπίδα μου και που θα έχει όση εξουσία χρειάζεται για να πάρει το σκυλάκι αυτό στο καταφύγιο που θάχουν κάνει άλλοι καλοί άνθρωποι και που θα το δώσουν σε καλή οικογένεια που θα το αγαπήσει όπως αγαπώ εγώ το δικό μας το σκυλάκι.
Αυτός ο Αστυνομικός θα είναι ο δικός μας αστυνομικός. Ο Αστυνομικός των καλών ανθρώπων που αγαπούν και προστατεύουν τα ζώα!
Και τότε, ίσως να σταματήσει και αυτός ο πόνος που νοιώθω συνέχεια όταν δεν μπορώ εγώ να βοηθήσω όλα τα ζωάκια.
Ίσως η ιδέα μου να θέλει πολύ κόπο για να γίνει πραγματικότητα.
Όμως σας παρακαλώ σκεφτείτε την δώστε της μιά ευκαιρία. Ίσως να μπορεί να γίνει στ’αληθινά.

Σας ευχαριστώ πολύ

Νταβίνα Λέβι Γάγγα

love4pets.gr