Η καλή νοικοκυρά είναι σκύλος με ουρά!

Ο νοικοκύρης ο σκύλος στη φασίνα φαίνεται.

Με το που θα καταλάβει πως ήρθε η ώρα για εργασία και "χαρά", θα συμμετέχει οπωσδήποτε.

Οι περισσότεροι έχουν αδυναμία στο τίναγμα μαξιλαριών, κουβερτακακίων, ριχταριών κλπ. 

Αγαπημένη ενασχόληση!

Τινάζεις εσύ τα μαξιλαράκια του καναπέ και μέχρι να γυρίσεις από το μπαλκόνι, ο σκύλος έχει γραπώσει το ριχτάρι  και το τσουρομαδάει.

Πας να του το πάρεις μπας και σωθεί κι αρχίζει το «Μα όχι σε παρακαλώ, άστο, θα το κάνω εγώ. Μην τα κάνεις όλα μόνη σου και σε πιάσει η μεσούλα σου! Τι εννοείς πως δεν το τινάζω καλά;;; 

Σέρνεται στο πάτωμα; Λεπτομέρειες…Και τι πειράζει που έχει πάνω τρύπες από τους κυνόδοντές μου; Άλλες κάνουν κρα για να χουν κοφτό και δαντέλα. Εγώ σου έκανα και σχεδιάκι οριτζινάλε! Με την προσωπική υπογραφή του καλλιτέχνη! Αχάριστη!».

Όσο για το Swifer…το παρακολουθεί και δεν το αφήνει λεπτό από τα μάτια του.   

    

-Βρε, μπας και θέλει να μάθει να ξεσκονίζει;

Πώς, αμέ! Για άστο λίγο κάπου και πήγαινε να κάνεις διάλειμμα. Όταν θα γυρίσεις θα τον βρεις να ξεσκονίζει ή θα ‘χει κάνει το ξεσκονιστήρι χαρτοπόλεμο; Αν είναι και το τελευταίο, να σε δω να πείθεις το σκύλο να συνεχίσει το υπόλοιπο σπίτι με την ουρά του. Αλλιώς, δε θα χρειάζεται να τρέχεις για μπλοκάκι και στυλό. Θα σημειώνεις με το δάχτυλο στα έπιπλα, όπου κι αν κάθεσαι. 

Ευγενική προσφορά του σκύλου σου.

Και η ηλεκτρική δεν είναι πάντα και για όλους τους σκύλους μια εύκολη υπόθεση.

Δεν εννοώ πως είναι πολύπλοκες στο χειρισμό και δε θα μπορούν να τις κουμαντάρουν. Αλλά πως εξαρτάται από το τι τους «ξυπνάει» η σκούπα μέσα τους.

Μακάριοι όσοι έχουν σκύλους που λουφάζουν όσο ακούνε το μοτέρ της σκούπας. Γιατί όλοι οι υπόλοιποι, που στους σκύλους μας ξυπνάει το βασικό ένστικτο «τι ζώο είσαι εσύ που ήρθες μέσα στο βασίλειό μου;» τότε το σκούπισμα γίνεται άθλος που απαιτεί  δεξιότητες και πολύπλοκους χειρισμούς.

Η γυναίκα του Λωτ δεν έπρεπε να κοιτάξει πίσω για να μη γίνει στήλη άλατος.

Εσύ δεν πρέπει να κοιτάξεις ποτέ μπροστά, για να μη γίνει ο σκύλος φλαμπέ αν μασήσει την «ουρά» του εισβολέα, η οποία τυγχάνει να είναι και καλώδιο συνδεδεμένο στο ρεύμα.

Και τότε να σε δω να σκουπίζεις με τα «μάτια της ψυχής», γιατί τα κανονικά σου κοιτάνε το σκύλο.

Όταν με χίλια βάσανα φτάσεις και στο σφουγγάρισμα, θα παρακαλάς να είχες μεταλλικό ζιπουνάκι στο σκύλο και ένα αρκετά ισχυρό μαγνήτη, να τον κρατάει μακριά από το πάτωμα μέχρι να τελειώσεις και να στεγνώσει.

Όσο δεν υπάρχει αυτή η επιλογή κι ο σκύλος είναι αμολητός σαν τον Ντέηβιντ Κόπερφιλντ, πασχίζεις να βρεις το κόλπο να παραμένει ο κουβάς όρθιος στον αέρα, δίπλα σου.

Να μη χυθεί το νερό από το σκύλο που θα πέσει πάνω του τρεχάτος, καθώς εκείνη τη στιγμή θα θυμηθεί πως ξέχασε να κάνει το καθημερινό του κατοστάρι μετ’ εμποδίων.

Να μην πέσει το πιο βαρύ παιχνίδι του σκύλου και γίνει το πλατς σε τοίχους, πόρτες και πάνω σου, γιατί νόμισε πως είναι ευκαιρία να δει αν σουτάρει καλά τα τρίποντα.

Να μη βρεις μέσα στο νερό μουσούδι να επιπλέει κι όπως είσαι πανβρώμικη και ιδρωμένη τα παρατήσεις όλα και να τρέχεις σε όποιον κτηνίατρο βρεις, για να του πεις πως ο σκύλος ήπιε σφουγγαρόνερο με πράσινο σαπούνι και να ρωτάς «Γιατρέ θα αφρίσουν τα μέσα του;»

Ούτε και να σε ακούει η γειτονιά να ουρλιάζεις «Μην δω πατουσάκι κάτω αν δε στεγνώσει, κάηκες!».

Τίνα Βάμβουρα   

eyedoll.gr