Ο Μίνως από το Κυνοκομείο Ηρακλείου στην αγκαλιά της Χρύσας!

Aπό το Κυνοκομείο Ηρακλείου μετακόμισε στην Αθήνα και στην αγκαλιά της Χρύσας Μελισσάρη ο μικρός Μίνως που δεν είχε ελπίδα να σωθεί αφού είναι τυφλός από το αριστερό μάτι κι έχει ένα σοβαρό χτύπημα στο πόδι του, αλλά βρήκε τον δικό του άνθρωπο και απέδειξε ότι είναι ο τέλειος σκύλος συντροφιάς.

Η Χρύσα μάς γράφει την δική του ιστορία:

“Είχαν περάσει τρία χρόνια μετά τον θάνατο της πολυαγαπημένης μας Πατού όταν αποφάσισα να βάλω στη ζωή μου ξανά ένα σκυλάκι. Άρχισα λοιπόν να ψάχνω σε καταφύγια και Φιλοζωικές το ζωάκι που θα μπορούσε να προσαρμοστεί στον τρόπο ζωής μου και να είναι ευτυχισμένο, διότι εχω απόλυτη γνώση πως τα ζώα αυτά έχουν μεγαλύτερη προσαρμοστικότητα και ανάγκη υιοθεσίας, αλλά και γιατί είμαι κατά του εμπορίου ψυχών διότι πίσω από αυτό υπάρχει μεγάλος....πόνος ( βλ. άθλιες συνθήκες αναπαργωγής, παρανομία, μη έλεγχος ευζωίας κ.λπ.).

Είχα αποφασίσει ότι θα είναι μαύρο και μεγάλο σε ηλικία (γιατί τα βρίσκω πιο όμορφα και γιατί οι στατιστικές λένε ότι είναι πιο δύσκολο να υιοθετηθούν), μέχρι πέντε κιλάκια - γιατί ζω σε διαμέρισμα - και κοριτσάκι στη μνήμη της λατρεμένης μου Πατού. Μέχρι που είδα την αγγελία για τον Μίνωα, ένα εφηβάκι που βρισκόταν πολύ χτυπημένο στο Κυνοκομείο Ηρακλείου Κρήτης. Απ’ την αρχή μου άρεσε πολύ αλλά ήταν κουτάβι (καλά, έφηβος ήταν), άσπρο, επτά κιλάκια και φυσικά αγοράκι. Θεωρούσα λοιπόν ότι θα ήταν πολύ πιο εύκολο να υιοθετηθεί από κάποιον….

Η τελευταία δημοσίευση ήταν κουδουνάκι κινδύνου για το μικρό Μινωάκι: Δεν τον είχε ζητήσει κανείς (!) και καθώς το χτύπημα του ήταν πολύ σοβαρό (ήταν αμφίβολο αν θα πατήσει το αριστερό ποδαράκι και είναι τυφλό από το αριστερό ματάκι) δε μπορούσε να αφεθεί πάλι στο «φυσικό» του περιβάλλον…

Αποφάσισα αμέσως και τηλεφώνησα για να μάθω τη διαδικασία που κυριολεκτικά έτρεξα να τακτοποιήσω για να τον έχω κοντά μου το συντομότερο δυνατό. Έτσι λοιπόν, το πρωί της 19ης Μαρτίου 2011, παρέλαβα από το λιμάνι του Πειραιά το νέο συγκάτοικό μου.

Μόλις έφτασα στο χώρο που έχουν τα σκυλάκια και πριν τον δω, φώναξα το όνομά του. Ανταποκρίθηκε αμέσως και μάλιστα κλαψούρισε όταν τον άφησα για λίγο γιατί ο σύρτης του κλουβιού είχε σφηνώσει και δε μπορούσα να τον ανοίξω… Γύρισα λοιπόν και μετά από κάποιες προσπάθειες βρέθηκε στην αγκαλιά μου.

Ενα σκυλάκι Τζακ - Ποτ!

Είναι ένα πάρα πολύ καλό σκυλάκι, λαχείο με Τζακ -Ποτ όπως λέω…

Μαθαίνει πολύ γρήγορα, είναι καθαρός, δεν κάνει ζημιές και παίζει ασταμάτητα… Παίζει με όλα τα τετράποδα: σκυλιά, γατιά, μικρά, μεγάλα. Παίζει με τα παιχνίδια του διαλέγοντας περισσότερο τα πάνινα που έχουν σφυρίχτρα. Παίζει και με τις παντόφλες και μάλιστα όταν πάμε στο σπίτι της μαμάς μου, μεταφέρει το κρεβάτι του στο σαλόνι και μαζεύει γύρω του μία παντόφλα από τον καθένα. Παίζει και με αυτοσχέδια παιχνίδια όπως ένα άδειο μπουκάλι νερού που θα βρει στην πλατεία. Επίσης λατρεύει τα παιδιά (μας ξέρουν όλα στη γειτονιά) και δεν είναι καθόλου, μα καθόλου επιθετικός ο κούκλος μου.

Ποτέ δεν ήθελα να ανεβαίνει στο κρεβάτι μου. Κοιμάται στο δικό του δίπλα μου. Ενα βράδυ πήρε την πρωτοβουλία και ανέβηκε μόνος του. Τον μάλωσα λέγοντάς του: ’’Μίνο αμέσως τώρα στο κρεβάτι σου.!!!’’ Τότε με έκπληξη είδα να παίρνει το κρεβάτι του, να το ανεβάζει στο δικό μου και να μπαίνει μέσα!!!! Τι να πω μετά;;;;!......

Στις βόλτες μας τα περιστέρια τον κάνουν έξαλλο και τα κυνηγάει γαυγίζοντας (το ότι θα έτρεχα στην πλατεία της γειτονιάς μου πίσω από ένα σκυλάκι που κυνηγάει περιστέρια ούτε που το φανταζόμουν).

Στις βόλτες και στο αυτοκίνητο είναι κύριος, κάνουμε μαζί ψώνια και πάμε για καφέ. Είναι σκύλος συντροφιάς με όλη την έννοια της λέξης.

Το ποδαράκι του το πατάει πλέον πάρα πολύ καλά, τρέχει και πηδάει όπως όλα τα σκυλάκια χωρίς κανένα πρόβλημα. Τίποτα δεν θυμίζει την εξάρθρωση και το κάταγμα στη λεκάνη!!! Η ζημιά στο ματάκι του δεν πρόκειται να διορθωθεί αλλά ενώ στην αρχή σκουντούφλαγε και κάλυπτα εγώ το κενό τώρα δεν σκουντουφλάει ποτέ! Σα να βλέπει στερεοσκοπικά! Δεν ξέρω πώς το κάνει αλλά το κάνει!

Το σκυλάκι μου είναι ένα τόσο καλό σκυλάκι που ποτέ μα ποτέ δεν με στενοχωρεί. Το μόνο προβληματάκι είναι ότι αραιά και πού τρώει απ’ το δρόμο (και φοβάμαι μη φάει καμία «λιχουδιά» κερασμένη από κάποιον υπάνθρωπο). Όμως αυτό θα μάθουμε και οι δύο να το διαχειριζόμαστε σωστά. Άλλωστε ξέρω ότι αρκεί να καταλάβει ότι αυτό που περιέχει το χέρι μου είναι πολύ πιο νόστιμο από αυτό που βρίσκει στον δρόμο…

Κάθε ζωάκι έχει μοναδικό χαρακτήρα. Ο Μίνως δεν είναι το πρώτο ζωάκι από το δρόμο που μπαίνει στο σπίτι μου. Ούτε μία στιγμή δε μετανιώσαμε για τα ζωάκια που μαζέψαμε. Όλα μας ανταπέδιδαν στο μέγιστο αυτό που εισέπρατταν, καθένα με τον τρόπο του, χωρίς φυσικά να το ζητάμε.

patris.gr