Ελασσόνα: Μια «ομάδα κρούσης» σωτηρίας αδέσποτων - Έσωσαν 90 σκυλιά

Κατηγορήθηκαν ως «γραφικοί», όταν δημιούργησαν μια «ομάδα κρούσης» για την προστασία των αδέσποτων στην Ελασσόνα. Τους κοιτούσαν παράξενα προσπαθώντας να καταλάβουν τι κρύβεται πίσω από την αθώα αγάπη τους για τα αδέσποτα στην πόλη, μα άδικα.

Όταν όλα τα μέλη της ομάδας δαπάνησαν πολλά από τα προσωπικά τους «κομποδέματα», για να σώσουν ενενήντα αδέσποτα σκυλιά και να αφιερώσουν πολύτιμο χρόνο της ζωής τους σε αυτή την αποστολή, με μόνο αντίκρισμα την ηθική ικανοποίηση που άντλησαν από αυτή, ποιο άραγε θα μπορούσε να ήταν το συμφέρον τους;

Πέντε άτομα όλα κι όλα, που κατέθεσαν την ψυχή τους σε μια αποστολή σωτηρίας αδέσποτων, κατάφεραν μέσα σε ένα χρόνο, να αποδείξουν, όπως χαρακτηριστικά αναφέρει και η κ. Ρούλα Γιαβούρογλου, εκ των μελών της ομάδας ότι :«Τελικά στην Ελλάδα, μόνο για θαύματα πρέπει να μιλούμε, μικρά καθημερινά θαύματα, που μόνον ευαισθητοποιημένοι πολίτες μπορούν να κάνουν, με την πλήρη συμπαράσταση της πλήρους ανυπαρξίας της Πολιτείας».

Το αποτέλεσμα των προσπαθειών τους ήταν να σωθούν και να φύγουν από την σκληρή περιπλάνησή τους στους δρόμους της πόλης, ενενήντα αδέσποτα σκυλιά, που υιοθετήθηκαν από φιλόζωους τόσο της ευρύτερης περιοχής της Ελασσόνας όσο και από φιλόζωους Έλληνες στη Ρόδο, στην Ιταλία, στη Θεσσαλονίκη, στην Αθήνα... κ.α.

Απ’ άκρη σε άκρη της χώρας μας, έγιναν γνωστοί μέσω της ιστοσελίδας τους στο διαδίκτυο ως Ελασσονίτες εθελοντές και η ανταπόκριση που έτυχε η πρόσκλησή τους για υιοθεσίες αδέσποτων ξεπέρασε κάθε προσδοκία.

Μάλιστα ένας κτηνοτρόφος της περιοχής υιοθέτησε είκοσι αδέσποτα!

Η δράση τους άξιζε τον κόπο, αλλά οι ίδιοι δεν μπορούν να τη συνεχίσουν, διότι εξαντλήθηκαν και τα χρήματα που μπορούσε να διαθέσει ο καθένας για την περίθαλψη και φροντίδα των ζώων.

Το τι ακριβώς έκανε αυτή η «ομάδα κρούσης», καλύτερα να μιλήσουν τα μέλη της γι’ αυτό:

-Ρούλα Γιαβούρογλου: «Αδέσποτα... μια μεγάλη πληγή που θα πονάει και δεν θα κλείνει όσα χρόνια κι αν περάσουν στη χώρα αυτή. Τι να φταίει άραγε; Πολλές φορές αναρωτιέσαι και τις περισσότερες φορές το φταίξιμο το ρίχνεις στο κράτος. Συμφωνώ, όμως δεν φταίει μόνο αυτό. Το κακό ξεκινάει από μας τους ίδιους, από την έλλειψη παιδείας και ευαισθησίας που μας διακρίνει.

Απ' τη μάνα στο πάρκο που για να ταΐσει το παιδί της ή για να το αποτρέψει από κάποια ζημιά, το απειλεί λέγοντας ότι θα το φάει ο σκύλος. Άσε που όταν αντί για σκύλο υπάρχει γάτα, το αμέσως επόμενο που ακούς είναι το "μη, είναι βρόμικη"! Που να ήξερε η δόλια, ότι, μια γάτα πλένεται με μεγάλη σχολαστικότητα 14 ώρες την ημέρα; Να πάμε μετά στο σχολείο; Όλοι περάσαμε από αυτά τα θρανία, ας μου πει όμως κάποιος αν έστω κι ένας δάσκαλος, μας δίδαξε ή διδάσκει το σεβασμό απέναντι σε ένα τετράποδο; Ο δρόμος πλέον μετά το Δημοτικό έχει χαραχθεί, για έναν νέο πολίτη που θα μεγαλώσει, θα σπουδάσει, θα βγει στην κοινωνία, θα γίνει πατέρας και θα περνάει κι αυτός το ίδιο μήνυμα στα παιδιά του. Κι αυτό συνεχίζεται, επί χρόνια και γενιές με την πλήρη συγκάλυψη της Πολιτείας, μιας Πολιτείας που δεν έθεσε ποτέ έναν νόμο γι αυτό το σκοπό και φρόντισε να τηρείται από τους πολίτες της.

Και σ’ αυτό τελικά διαφέρουμε από άλλους «πολιτισμένους» λαούς;

Φτάνοντας και στα δικά μας τώρα, στη μικρή κοινωνία που ζούμε...

Μαζευτήκαμε πέντε-έξι γραφικοί τύποι (έτσι, μας αποκαλούν πλέον) και προσπαθήσαμε να πάρουμε την κατάσταση «Αδέσποτα» στα χέρια μας.

«Καυτή πατάτα...», στην κυριολεξία. Βέβαια, κατά καιρούς και αναλόγως των περιστατικών, ο καθένας μας χωριστά, βοηθούσε, όλα αυτά τα χρόνια, με τον τρόπο του στην προστασία των αδέσποτων, άλλος με το να τα ταΐζει, άλλος με το να τα σώζει από δηλητηριάσεις κ.λπ., όμως εκείνη τη βραδιά του Γενάρη του 2011 ήταν η πρώτη φορά που συναντηθήκαμε όλοι μαζί με τις ίδιες αγωνίες και συστρατευτήκαμε να δώσουμε έναν αγώνα.

Πρώτα απ' όλα αποφασίσαμε να δούμε πόσους και ποιους συμμάχους έχουμε κι έτσι χτυπήσαμε αρχικά την πόρτα του Δήμου Ελασσόνας, στέλνοντας εγγράφως, αίτημά μας στο οποίο αφού συστηνόμασταν, εκθέταμε την αγωνία μας και χωρίς κανένα αντάλλαγμα ή συμφέρον, θέταμε εθελοντικά τον εαυτό μας κι ο καθένας χωριστά, στο να βρούμε κάποιες λύσεις ώστε να αντιμετωπίσουμε όλες τις περιπτώσεις αδέσποτων, που ειλικρινά είναι πάρα πολλές στην περιοχή μας, ώστε να διαφυλάξουμε την ασφάλεια και υγεία των συμπολιτών μας, αλλά και την αξιοπρεπή διαβίωση των τετράποδων.

Με μεγάλη μας έκπληξη η απάντηση του αντιδημάρχου, ο οποίος σημειωτέον, διετέλεσε κάποτε και προϊστάμενος της Κτηνιατρικής Διεύθυνσης Λάρισας, σε μένα προσωπικά, αφού με κάλεσε στο γραφείο του ήταν να μας διαμηνύσει ότι, αυτά τα πράγματα δεν γίνονται και ειδικότερα δεν γίνονται γιατί δεν είμαστε σύλλογος!

Ναι, σύλλογο δεν θα κάναμε γιατί όλοι κι όλοι ήμασταν πέντε άτομα και δεύτερον είναι γνωστό το τι γίνεται με τους συλλόγους, γιατί απλά ζούμε στην Ελλάδα κι όχι στη Σουηδία.

Και εμείς απαντάμε, ότι κ. αντιδήμαρχε, είμαστε εθελοντές, τρελοί, παλαβοί, γραφικοί, φιλόζωοι, επίμονες, πεισματάρηδες, αγωνιστές, ευαίσθητοι, πολιτισμένοι αλλά πάνω από όλα εθελοντές . Φωνή βοώντος εν τη ερήμω...

Έτσι, καταλάβαμε πολύ γρήγορα ότι το «κράτος» μόνο σύμμαχο δεν θα το έχουμε και ξεκινήσαμε μόνοι μας. Με την καλή χρήση των προσωπικών γνωριμιών του καθενός μας, πολύ γρήγορα βρήκαμε πρώτα, έναν χώρο και αφού τον καθαρίσαμε, τον διαμορφώσαμε και τον βαπτίσαμε «καταφύγιο φιλοξενίας ταλαιπωρημένων ζώων», αρχίσαμε την περισυλλογή στην αρχή των κουταβιών αλλά και των άρρωστων ζώων.

Η κάθε περίπτωση διαφορετική από την άλλη...

Τρέχαμε ανά τρίωρο, μοιραζόμενοι ο καθένας μας το χρόνο, με θερμοφόρες και μπιμπερό, να ζεστάνουμε και να ταΐσουμε τα κουτάβια, με πείσμα να τα κρατήσουμε στην ζωή. Χαιρόμασταν όταν το καταφέρναμε και λυπόμασταν πολύ, όταν χάναμε κουταβάκια, αλλά δεν απογοητευόμασταν. 

Μαζεύαμε όσα σκυλιά, κινδύνευε η ζωή τους, από διάφορες αρρώστιες, τα πηγαίναμε στους κτηνιάτρους και με επιμονή και υπομονή τα αποθεραπεύαμε. Σε καθημερινή βάση είχαμε και τα συσσίτια στις γειτονιές... αφού «σταμπάραμε» μερικές περιοχές που μαζευόταν τα αδέσποτα και ρίχναμε καθημερινά τροφή και νερό.

Ένα άλλο μεγάλο θέμα που αντιμετωπίσαμε ήταν και οι φόλες, που εδώ στην πόλη μας γίνεται ένας μικρός χαμός, αφού υπάρχουν πολλοί ανεγκέφαλοι καλοθελητές. Σε όσες περιπτώσεις επεμβήκαμε είχαμε 100% επιτυχία. Σώσαμε πάρα πολλά σκυλιά από βέβαιο και πολύ οδυνηρό θάνατο. Θέλοντας να διαχειριστούμε και τις νέες γέννες, προβήκαμε και σε στειρώσεις. Καθώς περνούσε ο καιρός, βλέπαμε ότι η προσπάθειά μας άρχισε να έχει μεγάλη ανταπόκριση και αποδοχή από πολλούς συμπολίτες μας, οι οποίοι ναι μεν μπορεί να μην μάχονταν στην πρώτη γραμμή όπως εμείς, όμως μας βοηθούσαν με τις πληροφορίες τους, με το να μας επισημαίνουν κάποια ζώα που χρειαζότανε τη βοήθειά μας. Είχαμε γίνει μια μικρή ομάδα κρούσεις, με το «ασθενοφόρο» της, τις πρώτες βοήθειες και με μεγάλη ευαισθησία και πολλή αγάπη.

Το κάθε σκυλί αντιμετωπιζόταν σαν μονάδα, χαμός γινόταν όταν ψάχναμε να βρούμε όνομα για το καθένα... Όσο περνούσε, ο χρόνος και τα σκυλιά αυξανόταν σε αριθμό, υπό την προστασία μας, έπρεπε να δούμε τι θα τα κάνουμε. Το αντιμετωπίσαμε και αυτό. Αρχίσαμε, λοιπόν, τις υιοθεσίες.

Εκεί η ανταπόκριση του κόσμου ήταν υπέρ του δέοντος. Με πολλή περηφάνια μπορούμε να πούμε ότι κάναμε 90 υιοθεσίες. Ενενήντα υιοθεσίες, εμβολιασμένων, υγιέστατων, στειρωμένων ζώων, μικρών και μεγάλων σε ηλικία. Ενενήντα υιοθεσίες, από αυτά τα ίδια τα μελλοθάνατα και άρρωστα ζώα, που γύριζαν μέσα στην πόλη μας, στις πλατείες και τις γειτονιές. Για να γίνουν όλα αυτά όμως χρειάζονταν πολλά χρήματα. Τροφές, εμβόλια, φάρμακα, ιατρική φροντίδα, στειρώσεις, χώρια οι μετακινήσεις. 

Όλα τα πληρώσαμε μόνοι μας. Με έρανο μεταξύ μας αλλά και με την προσφορά σε χρήματα, ακόμα και σε είδος π.χ. τροφές, ορισμένων συμπολιτών μας. Με πείσμα και σωστή διαχείριση του προβλήματος κάναμε ένα μικρό θαύμα. Τελικά στην Ελλάδα, μόνο για θαύματα πρέπει να μιλούμε, μικρά καθημερινά θαύματα, που μόνον ευαισθητοποιημένοι πολίτες μπορούν να κάνουν, με την πλήρη συμπαράσταση της πλήρους ανυπαρξίας της Πολιτείας.

Εμείς πάντως καταφέραμε το αδύνατο και είμαστε πολύ περήφανοι γι’ αυτό. Όμως το ερώτημα παραμένει: πώς μια χούφτα άνθρωποι, καταφέρνουν το αδύνατο, ενώ η Πολιτεία ενσυνείδητα κοιμάται;».

-Αντώνης Λιάνος: «Κάναμε ό,τι μπορούσαμε. Ας αναλάβει πρωτοβουλίες και ο Δήμος. Αν μια ομάδα πέντε ατόμων μπόρεσε τόσα πολλά, τότε σίγουρα το κράτος εάν θέλει, μπορεί πολύ περισσότερα. Θέλουμε να ευχαριστήσουμε τους κ. Σάκη και Νίκο Παπασυννεφάκη για την παραχώρηση του ιδιωτικού τους χώρου, την κτηνιατρική κλινική της κ. Σοφίας Ζώη στη Λάρισα, τον κτηνίατρο κ. Γιάννη Παπαλεξίου στην πόλη μας και φυσικά όλο τον κόσμο που υιοθέτησε τις 90 αυτές ζωές».

-Γιώργος Αθαναηλίδης: «Θέλω να ευχαριστήσω πάρα πολύ τα παιδιά για τη συνεργασία και εύχομαι ο κόσμος να βοηθήσει και στη συνέχεια τα αδέσποτα, γιατί αποτελούν μέρος της κοινωνίας μας».

-Εριών Μπάλλιου: «Το έργο των εθελοντών και ειδικά η υπόθεση με τα αδέσποτα ήταν μια πολύ δύσκολη δουλειά και μια καλή αρχή για να κάνουμε τους πολίτες της Ελασσόνας, να ευαισθητοποιηθούν ακόμη περισσότερο και να αναλάβουν και εκείνοι πρωτοβουλίες. Αν και μετά τις 90 υιοθεσίες που πραγματοποιήσαμε, δεν είδαμε να αναλαμβάνει δράση ο ίδιος ο Δήμος, πρέπει να γίνει κατανοητό ότι το έργο των εθελοντών πρέπει να συνεχιστεί από την ίδια την πολιτεία. Σαφώς απαιτούνται έξοδα, αλλά πρωτοβουλία είναι η βοήθεια προς τα αδέσποτα και όχι η φόλα!».

-Φώτης Μπίλας: «Πρώτα από όλα θα ήθελα να ευχαριστήσω όλους όσοι, μας στάθηκαν σε αυτήν την προσπάθεια. Παρά τους διάφορους αρνητικούς παράγοντες, όπως το φαινόμενο της φόλας και τους θανάτους σκύλων με αποτρόπαιες τακτικές (όπως κρέμασμα και κάψιμο!), καταφέραμε να σώσουμε 90 μικρά και μεγάλα αδέσποτα σκυλιά και να έχουμε όλο αυτό τον καιρό ένα μέρος για να μπορούν να διαμένουν προσωρινά, μέχρι να υιοθετηθούν από συμπολίτες μας.

Πιστεύω πως είναι ώρα για να ευαισθητοποιηθούν και άλλοι πολίτες στην πόλη μας».

eleftheria.gr