Ρεζίλι των γατιών!

Δεν ισχύει πάντα ότι οι σκύλοι κυνηγάνε τις γάτες. Υπάρχουν και σκύλοι γατόφιλοι και ζουν ανάμεσά μας!

Ο δικός μου έχει μεγάλη αγάπη στις γατούλες. Όποτε βλέπει μία θέλει να πάει κοντά, να τη μυρίσει, να την ακουμπήσει, να παίξουνε.

Είχε παλιά μια αδέσποτη γάτα φίλη στο χωριό, την Μάρω και τα γατόπαιδά της. Δεν τον πείραζε κι αυτός της έδινε το φαγητό του, ναι, την τροφή για ευαίσθητο στομάχι που είχα κουβαλήσει από την Αθήνα κι είχα χρυσοπληρώσει. Πόσες κονσέρβες κουβάλησα. Μου έπεσε η μέση και τα χέρια για να τις βάλω στο αυτοκίνητο. Κι αυτός να μην τις τρώει!

Πάνω που έλεγα πως θα τις κάνω μάσκα ή πατέ να κεράσω κάτι ενοχλητικούς γείτονες, ξαφνικά έγινε το θαύμα!

Κάποιος πάλι μπήκε από την μπαλκονόπορτα για επίσκεψη.

Μαζί του μπούκαρε η Μάρω και τα γατοπαίδια και έπεσαν με τα μούτρα στο φαγητό του σκύλου. 

Αυτός κύριος! Ούτε γαύγισε, ούτε σάλεψε.

«Φάτε καλέ. Χάλια είναι. Αφού είστε χαζές. Εγώ ούτε να τις φτύσω τις χαζοκονσέρβες! Αλλά από το να τρώτε φίδια και ποντίκια στα χωράφια, καλύτερες θα είναι».

Κι έτσι τις αγάπησε περισσότερο τις γατούλες που τον έσωσαν από το βάσανο και την κλαούρα μου.

«Φάε βρε αντίχριστε! Τι θα τις κάνουμε τόσες κονσέρβες; Πάλι πίσω στην Αθήνα θα τις πάμε; Εμ βέβαια, εσύ κουβαλάς κακομαθημένε;».

Κι οι γατούλες όμως τον αγάπησαν. Α, όλα κι όλα, αχάριστες δεν ήταν! Παρόλο που είχαν δικό τους φαγητό, πάντα έτρωγαν και του σκύλου. Κι έτσι κάθε που έβγαινε βόλτα ο μικρός, όλη η γατοπαρέα πίσω του! Γέλια που έκαναν οι γείτονες…

Αφού σε λίγο θα βάζαμε λουρί και στις γάτες!

Κι όταν τέλειωνε η βόλτα, αυτές πάλι στο πόστο τους να περιμένουν το μεζεδάκι από το φιλαράκι τους.

Καλόμαθε ο μικρός και νόμιζε πως όλες οι γάτες είναι ίδιες. Σφάλμα!

 

Η Αθηναία αλητόγατα δεν είναι για πολλά σου ξου μου, εκτός κι αν θες να γίνεις φέτες!

Περνώντας έξω από την αυλή μιας μονοκατοικίας στην γειτονιά μας, είδαμε μια γλυκιά μελί γατούλα! Ο μικρός αμέσως τη συμπάθησε και είπε να πάμε πιο κοντά για να γνωριστούν. Και με το που πήγε να ζυγώσει τη μουσούδα του στα κάγκελα της αυλής, η γατούλα φούντωσε και έγινε τριπλάσια του μικρού! Πήρε θέση μάχης και έβγαλε ένα χχχχχχχχ που πάγωσε το αίμα μου!

Ο μικρός δεν το πίστεψε. Είπε να το επαναδιαπραγματευτεί!

Και τότε η γάτα πετάχτηκε κι άρχισε να τρέχει κατά πάνω μας! Σε κλάσματα δευτερολέπτου πήρα αγκαλιά τον σκύλο κι άρχισα να τρέχω!

Μπρος εμείς, πίσω η γάτα!

Μας είδαν κάτι περαστικοί, κάποιοι στο καφενείο βγήκαν και γέλαγαν μαζί μας ! Άκουσα κι ένα «ωραίο ροτβάϊλερ έχεις κοπελιά!»

Τι να κάτσω να τους εξηγήσω; Πως η γάτα χρειαζόταν εξορκιστή; Γιατί αλλιώς δεν εξηγείται πώς με τέτοια λύσσα μας κυνηγούσε ένα τετράγωνο! Τι της κάναμε δηλαδή; Καμπούρα την είπαμε; 

Εγώ σίγουρα όχι, ο μικρός ούτε κιχ δεν έβγαλε! Άρα μπήκε κάποιο πνεύμα μέσα της!

Δυστυχώς ο σκύλος δεν είχε κάνει την ανάγκη του. Κάναμε τον σταυρό μας και ξαναβγήκαμε! 

Ένα βήμα εγώ μπροστά να ανιχνεύω. Μη δω τη γάτα «δολοφόνο», να προλάβω να σώσω το «παιδί»!

Κι εκεί που ήμουν προσηλωμένη να κοιτάζω μήπως δω ουρίσια σκιά να βγαίνει απ’ την γωνία, πετιέται ξάφνου μια άλλη γάτα μπροστά μας πάνω από έναν κάδο!

Έβαλα μια φωνή! Με κοίταξε η γάτα απορημένη. Και νομίζω πως μετά το είδα στο βλέμμα της. 

Μας κοιτούσε και γελούσε!

Θα είχαν κυκλοφορήσει τα χαΐρια μας στη γειτονιά.

Γίναμε επισήμως το ρεζίλι των γατιών!

Τίνα Βάμβουρα  

eyedoll.gr