Ο εφιάλτης της εγκατάλειψης...

Σήμερα με χώρισαν από την μητέρα μου. Ελπίζω η νέα “ανθρώπινη οικογένεια” που με πήρε να με φροντίζει το ίδιο καλά. Αισθάνομαι τυχερός. Όλοι ασχολούνται μαζί μου και ο καιρός κυλάει ευχάριστα. Μεγαλώνω πολύ γρήγορα.

Σήμερα, μου βάλανε τις φωνές επειδή ούρησα μέσα στο σπίτι. Δεν γνώριζα ότι ήταν λάθος! Έχω γίνει 8 μηνών.  Είμαι χαρούμενος και νοιώθω αγάπη και ασφάλεια. Ποτέ δε δοκιμάζουν να μου μάθουν κάτι, προφανώς ότι κάνω είναι σωστό.

Οι μήνες περνούν. Είμαι πλέον ενός έτους. Λένε ότι μεγάλωσα περισσότερο από όσο περίμεναν. Πόσο περήφανοι θα είναι για μένα, σκέφτηκα! Σήμερα με έδεσαν. Δεν καταλαβαίνω γιατί… Σχεδόν δεν μπορώ να κουνηθώ. Βρέχομαι και κρυώνω.

Σήμερα με βάλανε στο αυτοκίνητο. Ήμουν σίγουρος ότι θα με πήγαιναν βόλτα. Τι χαρά… Ξαφνικά σταμάτησαν και με βγάλανε έξω. Θα πάμε βόλτα, σκέφτηκα! Αλλά φύγανε. Έτρεξα λαχανιασμένος πίσω τους. Μάταια, όμως. Τότε το κατάλαβα. Με είχαν εγκαταλείψει.

Ψάχνω ακόμη να βρω το δρόμο να γυρίσω πίσω. Είμαι μόνος και χαμένος. Πεινάω, κρυώνω και φοβάμαι. Να είναι καλά οι άνθρωποι που σταματάνε και μου δίνουν λίγο φαγητό. Μακάρι να με υιοθετούσαν. Θα ήμουν ο καλύτερος και ο πιο πιστός σκύλος. Τους ευχαριστώ.

Ο καιρός περνάει. Έχω χάσει ένα μάτι και έχω αδυνατίσει πάρα πολύ. Άλλοι με κοιτάζουν με θλίψη και άλλοι με διώχνουν. Πονάω τόσο πολύ!  Με χτύπησε ένα αυτοκίνητο. Δε θα το ξεχάσω ποτέ. Είμαι αβοήθητος. Με το ζόρι κινούμαι. Και η ίδια σκέψη τριγύριζε στο μυαλό μου…

Η ιστορία είναι παρμένη από ενημερωτικό υλικό της Φιλοζωϊκής Κομοτηνής
singule.com