Το πριγκηπόσκυλο!
Την εορταστική περίοδο, φοράω στο μικρό το αγιοβασιλιάτικο ζιπούνι και βγαίνουμε βόλτα.
Έτσι διατηρείται το κορμί του το φιδίσιο, ζεστό και ταυτόχρονα γελάμε πολύ με τους γείτονες και τους περαστικούς.
Ο πριγκηπόσκυλος, συνήθως όμως νοιάζεται πώς θα ραντίσει όλα τα δέντρα και τα γρασίδια.
Ενίοτε, δίνει σημασία και σε καμιά τσάντα με ψώνια, που κουβαλάει κάποιος περαστικός. Πάει σφαίρα προς τα εκεί, σέρνοντας κι εμένα, για να βάλει την κεφάλα του μέσα να μυρίσει.
Υπό άλλες συνθήκες θα ακούγαμε τίποτα μπινελίκια ξεγυρισμένα, αλλά έτσι ντυμένος, τον αρχίζουν στις γλύκες.
«Τι ωραίο κουστουμάκι Άγιε Βασίλη, τι θα μας φέρεις;».
Απαξιωτικό βλέμμα από πλευράς σκύλου…«Να σας φέρω; Τι λες καλέ; Εσείς να μου φέρετε!
Δώσε το αλλαντικούλι που έχεις στη σακουλίτσα σου και θα σου πω κάλαντα, θα σου ευχηθώ και καλή χρονιά. Αν θες, σου κατουράω και το χαλάκι της εξώπορτας για να σου πάει γούρι!».
Εκεί που τα πράγματα είναι πιο ζόρικα, είναι όταν τον βλέπουν παιδιά, ειδικά εκείνα που κρατώντας τριγωνάκια στα χέρια, έρχονται καταπάνω του τρέχοντας και τσιρίζοντας: «Σκυλάκιιιι!! κι είναι και ντυμένο Άγιος Βασίλης! Άχου τοοο!!».
Ε, τότε βγαίνει ο Ηρώδης από μέσα του.
Γιατί, πειράζει; Κι αυτός στο κλίμα των ημερών είναι. Δεν τα πάει τα περισσότερα παιδιά.
Τα θεωρεί μεγάλη απειλή για τα αυτιά του και γενικά. για τη σωματική του ακεραιότητα.
Εγώ προσπαθώ να ηρεμήσω το σκύλο που γαυγίζει ακατάπαυστα διάφορα τρυφερά λογάκια όπως:
«Ίσα ρε, που θέτε και να με χαϊδέψετε! Θα σας γαυγίσω-δαγκώσω, μέχρι του παραχρόνου! Πίσω ρε λέμε, σκυλάκι και σκυλάκι… Θα σας φάω και τα δώρα, αν σας φέρει ο Άγιος Βασίλης, τέτοια που είστε!».
Παράλληλα, προσπαθώ να πείσω και τα παιδιά πως έχει μια φοβία, πως δεν πρέπει να του κάνουν γιούρια, να τους εξηγήσω ποιος είναι ο τρόπος ο σωστός να πλησιάζουμε ένα σκυλάκι, ειδικά αν είναι και λίγο σχίζα, όπως ο δικός μου.
Εκτός κι αν έχουν μαζί τους κάνα μελομακάρονο…Τότε, αλλάζει.
Εκεί θα κάνει γλύκες, αγάπες και φιλάκια, προκειμένου να αποπροσανατολίσει το παιδάκι και να καταπιεί το μελομακάρονο και κάνα δυο δάχτυλα μαζί, κατά λάθος πάντα.
Πάντως, εμείς στη γειτονιά, έχουμε γελάσει με την καρδιά μας. Σχεδόν όλοι περιμένουν τη γνωστή εξόρμηση, ειδικά τις παραμονές.
Ο σκύλος πάλι, δεν πολυγουστάρει.
«Είπαμε να βγούμε για κατούρημα, αν είναι να κόβομαι για χαιρετούρες και αυτόγραφα κάθε τρεις και λίγο, δε λέει!».
Ξαφνικά θα του τη σβουρήξει. Δε θα αντέξει άλλο. Θα τον πιάσει η φρίκη και θα κυλιστεί στην πιο βρώμικη λακκούβα.
Πάει η στολή με το άσπρο της χνουδάκι! Πάει και το αγιοβασιλιάτικο σκυλάκι…Γουρουνάκι βρωμερό έγινε, να θέλει να τριφτεί σε όλα τα μπατζάκια και να αφήσει παντού αυτόγραφα με λασπωμένα πατουσάκια.
Μάλλον είναι η αντίδραση στο ζιπουνάκι κι όλα όσα συνεπάγεται;
Η κρίση από τα πιτσιρίκια και τις εκδηλώσεις αγάπης;
Μήπως θέλει να γυρίσει πίσω, να τσεκάρει για μια ακόμα φορά την κάλτσα του στο παράθυρο του χωλ;
Όσες φορές κι αν του εξηγήσω πως ο Άγιος Βασίλης δε θα έρθει πριν τις 31 με το δώρο του, αυτός επιμένει να τσεκάρει, μπας και…
Και μετά πάλι, με κοιτάει με τα μάτια που λένε «Άγιος Βασίλης δεν υπάρχει, δεν τον μύρισα! Από εσάς είναι τα λούτρινα! Τι θα μου φέρετε φέτος, κάνα τάρανδο; Θέλω και το έλκηθρο να κάνω σκι σαλόνι- κουζίνα!» .
Η χαρά του κόβεται εντελώς, όταν ανακαλύπτει πως ήρθε η ώρα η πικρή, αυτή του μπάνιου.
Τρέχοντας για να σωθεί, φωνάζει σπαρακτικά: «Μη με πλύνετε καλέ, πήρα ρόλο σε ταινία!
«Ποια παιδί μου, πώς τη λένε;».
«Ο Άγιος Γαβσίλης ήταν μες τη λέρα!».
Ο πριγκηπόσκυλος, συνήθως όμως νοιάζεται πώς θα ραντίσει όλα τα δέντρα και τα γρασίδια.
Ενίοτε, δίνει σημασία και σε καμιά τσάντα με ψώνια, που κουβαλάει κάποιος περαστικός. Πάει σφαίρα προς τα εκεί, σέρνοντας κι εμένα, για να βάλει την κεφάλα του μέσα να μυρίσει.
Υπό άλλες συνθήκες θα ακούγαμε τίποτα μπινελίκια ξεγυρισμένα, αλλά έτσι ντυμένος, τον αρχίζουν στις γλύκες.
«Τι ωραίο κουστουμάκι Άγιε Βασίλη, τι θα μας φέρεις;».
Απαξιωτικό βλέμμα από πλευράς σκύλου…«Να σας φέρω; Τι λες καλέ; Εσείς να μου φέρετε!
Δώσε το αλλαντικούλι που έχεις στη σακουλίτσα σου και θα σου πω κάλαντα, θα σου ευχηθώ και καλή χρονιά. Αν θες, σου κατουράω και το χαλάκι της εξώπορτας για να σου πάει γούρι!».
Εκεί που τα πράγματα είναι πιο ζόρικα, είναι όταν τον βλέπουν παιδιά, ειδικά εκείνα που κρατώντας τριγωνάκια στα χέρια, έρχονται καταπάνω του τρέχοντας και τσιρίζοντας: «Σκυλάκιιιι!! κι είναι και ντυμένο Άγιος Βασίλης! Άχου τοοο!!».
Ε, τότε βγαίνει ο Ηρώδης από μέσα του.
Γιατί, πειράζει; Κι αυτός στο κλίμα των ημερών είναι. Δεν τα πάει τα περισσότερα παιδιά.
Τα θεωρεί μεγάλη απειλή για τα αυτιά του και γενικά. για τη σωματική του ακεραιότητα.
Εγώ προσπαθώ να ηρεμήσω το σκύλο που γαυγίζει ακατάπαυστα διάφορα τρυφερά λογάκια όπως:
«Ίσα ρε, που θέτε και να με χαϊδέψετε! Θα σας γαυγίσω-δαγκώσω, μέχρι του παραχρόνου! Πίσω ρε λέμε, σκυλάκι και σκυλάκι… Θα σας φάω και τα δώρα, αν σας φέρει ο Άγιος Βασίλης, τέτοια που είστε!».
Παράλληλα, προσπαθώ να πείσω και τα παιδιά πως έχει μια φοβία, πως δεν πρέπει να του κάνουν γιούρια, να τους εξηγήσω ποιος είναι ο τρόπος ο σωστός να πλησιάζουμε ένα σκυλάκι, ειδικά αν είναι και λίγο σχίζα, όπως ο δικός μου.
Εκτός κι αν έχουν μαζί τους κάνα μελομακάρονο…Τότε, αλλάζει.
Εκεί θα κάνει γλύκες, αγάπες και φιλάκια, προκειμένου να αποπροσανατολίσει το παιδάκι και να καταπιεί το μελομακάρονο και κάνα δυο δάχτυλα μαζί, κατά λάθος πάντα.
Πάντως, εμείς στη γειτονιά, έχουμε γελάσει με την καρδιά μας. Σχεδόν όλοι περιμένουν τη γνωστή εξόρμηση, ειδικά τις παραμονές.
Ο σκύλος πάλι, δεν πολυγουστάρει.
«Είπαμε να βγούμε για κατούρημα, αν είναι να κόβομαι για χαιρετούρες και αυτόγραφα κάθε τρεις και λίγο, δε λέει!».
Ξαφνικά θα του τη σβουρήξει. Δε θα αντέξει άλλο. Θα τον πιάσει η φρίκη και θα κυλιστεί στην πιο βρώμικη λακκούβα.
Πάει η στολή με το άσπρο της χνουδάκι! Πάει και το αγιοβασιλιάτικο σκυλάκι…Γουρουνάκι βρωμερό έγινε, να θέλει να τριφτεί σε όλα τα μπατζάκια και να αφήσει παντού αυτόγραφα με λασπωμένα πατουσάκια.
Μάλλον είναι η αντίδραση στο ζιπουνάκι κι όλα όσα συνεπάγεται;
Η κρίση από τα πιτσιρίκια και τις εκδηλώσεις αγάπης;
Μήπως θέλει να γυρίσει πίσω, να τσεκάρει για μια ακόμα φορά την κάλτσα του στο παράθυρο του χωλ;
Όσες φορές κι αν του εξηγήσω πως ο Άγιος Βασίλης δε θα έρθει πριν τις 31 με το δώρο του, αυτός επιμένει να τσεκάρει, μπας και…
Και μετά πάλι, με κοιτάει με τα μάτια που λένε «Άγιος Βασίλης δεν υπάρχει, δεν τον μύρισα! Από εσάς είναι τα λούτρινα! Τι θα μου φέρετε φέτος, κάνα τάρανδο; Θέλω και το έλκηθρο να κάνω σκι σαλόνι- κουζίνα!» .
Η χαρά του κόβεται εντελώς, όταν ανακαλύπτει πως ήρθε η ώρα η πικρή, αυτή του μπάνιου.
Τρέχοντας για να σωθεί, φωνάζει σπαρακτικά: «Μη με πλύνετε καλέ, πήρα ρόλο σε ταινία!
«Ποια παιδί μου, πώς τη λένε;».
«Ο Άγιος Γαβσίλης ήταν μες τη λέρα!».
Τίνα Βάμβουρα
0 σχόλια:
Παρακαλούμε χρησιμοποιείτε ελληνικούς χαρακτήρες. Σχόλια άσχετα με το δημοσιευμένο θέμα θα διαγράφονται.