Ο Σεπτέμβρης με βρήκε χωρίς την Κάρλα...

Ο Σεπτέμβρης με βρήκε χωρίς την Κάρλα… Σκοτώθηκε από σκάγια καραμπίνας, για ανεξήγητους λόγους, εντός του οικοπέδου ενός κυνηγού, ο οποίος μέσα στο οικόπεδο του είχε εγκατεστημένα δύο παρατηρητήρια για πουλιά και έπαιζε πόλεμο. Ο κρότος, το πνιχτό ουρλιαχτό της και όλα τα λοιπά στοιχεία (κουράστηκα πια να τα εξιστορώ) με οδήγησαν στο συγκεκριμένο άτομο το οποίο και μήνυσα και το οποίο έπειτα από αυτόφωρη διαδικασία και δίκη, παρουσία δικηγόρων…. δικάστηκε και κρίθηκε αθώος λόγο αμφιβολιών. Δεν ξέρω τι κατάφερα τελικά… Σεβαστή, βεβαίως, η απόφαση της ελληνικής δικαιοσύνης. Εξάλλου υπάρχει πάντα το ενδεχόμενο των διαβολικών συμπτώσεων… Νομίζω όμως ότι άξιζε τόσο το σκυλί μου όσο και η ψυχή μου αυτή την ύστατη προσπάθεια δικαίωσης.

Το σκυλί αυτό, όταν το πήρα κοντά μου πριν δύο χρόνια, ήταν ένα κακοποιημένο πλάσμα που φοβόταν τους ανθρώπους και όπως φάνηκε δικαίως. Παράλληλα, η μοναξιά μου με έκανε να την κρατήσω κοντά μου. Νομίζω πως μέσα στα θεματάκια μας υπήρξαμε ένα αχτύπητο δίδυμο και πως κατά έναν περίεργο τρόπο αλληλογιατρευτήκαμε.. Το τελευταίο διάστημα ήταν στα καλύτερα της. Όταν ανέβαινε εκείνον τον καταραμένο λόφο προς την καταστροφή της, την κοίταζα και θαύμαζα πόσο πολύ άλλαξε αυτό το σκυλί. Ήταν σαν να μη φοβόταν πια τίποτα…

Κοντά της άλλαξα όμως και εγώ… με άφησε πιο υπεύθυνο, πιο υπομονετικό, πιο ευτυχισμένο για τα απλά και καθημερινά πράγματα, πιο χαρούμενο και εν τέλει με μία πιο γεμάτη από αγάπη ψυχή.

Πάντα είχα στο νου μου ότι μπορεί κάποια στιγμή να πεθάνει το σκυλί μου. Μηχανισμός άμυνας για το ενδεχόμενο τέλος. Ωστόσο, δεν περίμενα ποτέ να πάει από σφαίρες. Ο βίαιος θάνατος της καθώς και όλη η ανθρώπινη βιαιότητα που ακολούθησε θα μου μείνουν πάντα χαραγμένα στο υποσυνείδητο μου…

Το γεγονός ότι μου παν ψέματα πως δεν την είδαν, ενώ ακόμη σφάδαζε και πιθανότατα θα μπορούσα να τη σώσω…

Το γεγονός ότι δεν έβρισκα να παρκάρω και την κουβάλησα μέσα στη πόλη για δύο χμ., ποτισμένος από το αίμα και τα ούρα της, ώσπου να βρω κτηνίατρο.

Τα περίεργα γελάκια ανθρώπων που θα έπρεπε να ασχοληθούν με προθυμία… και άλλα τόσα που σιχαίνομαι να πω….

Μου λείπει όταν το πρωί δεν βρίσκεται μπροστά από την πόρτα του αυτοκινήτου μου για να μπει μέσα να πάμε για δουλειά…

Μου λείπει όταν σε μακρινά ταξίδια δεν σταματάω πια για να κάνει τη βόλτα της…

Μου λείπει όταν στην παραλία δεν μου κάνει πια το μαξιλάρι για να ακουμπήσω το κεφάλι μου…

Μου λείπει όταν στην βόλτα με το ποδήλατο δεν μπορώ να υπολογίσω πια πόσο πολύ πρέπει να τρέξω για να τη φτάσω…

Μου λείπει η βαβούρα που προκαλούσε στον περίγυρο μας η ύπαρξη της….

Μου λείπει, όταν σε όλους τους τόπους και χώρους όπου υπήρξαμε μαζί, δεν την βλέπω πια κοντά μου…

Μεγάλωσα σε μια χώρα όπου δεν έβλεπα αδέσποτα στους δρόμους, ούτε ψοφίμια, ούτε κυνηγούς κοντά σε οικισμούς ή μέσα σε αρχαιολογικούς χώρους. Μεγάλωσα όμως σε μια χώρα όπου ο σεβασμός στη ζωή εν γένει διδάσκεται στα σχολεία. Η αλήθεια είναι όμως πως είναι και θέμα οικογένειας… Τι να πω… Αν η εποχή μας, σε αυτή τη χώρα, είναι μία φορά άγρια για μας, φανταστείτε πόσο άγρια είναι για τα ανυπεράσπιστα ζωντανά… Έχει μία βδομάδα τώρα που όλοι οι αγροτικοί δρόμοι της Πρέβεζας βρωμάνε από τα κουφάρια που κείτονται στις παρυφές τους…

Κάτι ακόμη… όσο ζω θα τη θυμάμαι με χαρά και θα μεταφέρω πόσο καλό είδα από αυτό το πλασματάκι… Εξάλλου, έχει αφήσει και τα σημάδια της παντού γύρω μου… όπως στην είσοδο του σπιτιού μας, στο χωριό, όπου τα αποτυπώματα της στο τσιμέντο θα μας θυμίζουν πως μπήκε για να μείνει για πάντα και να μας προστατεύει…. από το κακό !!!!

konstantinep.wordpress.com