Πεθαίνω που αγάπησα.....

Να'την πάλι!Ξαναβγήκε.Πάλι βόλτα.Τι όμορφη που είναι!Τι πόδια ψηλόλιγνα!Βήμα καμαρωτό!Μάτια όλο τσαχπινιά!Την ερωτεύθηκα με την πρώτη ματιά.Βέβαια δε λέω.Μου κούνησε κι αυτη την ουρά της....Και τώρα μερόνυχτα ξημεροβραδιάζομαι στην πόρτα της.Δε με νοιάζει σταλιά το ξεροβόρι του Δεκέμβρη.Η καρδιά μου είναι ζεστή.Ζεστή και χτυπά δυνατά κάθε φορά που καταδέχεται να μου ρίξει μια ματιά.

Με θέλει!Με θέλει!Αναφωνώ όρθιος στα πίσω μου πόδια όσο πιο δυνατά μπορώ.Κι ας μου φωνάζει εκείνος πάντα την ίδια ευγενική κουβέντα: "Σκάσε πια κοπρόσκυλο!Μας ξεκούφανες.Ουστ από'δω..."

Τον φοβάμαι λίγο,αλλά δε με νοιάζει.Φτάνει που εκείνη με αγαπά και το ξέρω.Η καρδιά ενός σκύλου δε λαθεύει ποτέ!Με αγαπά κάθε φορά που μου ανοιγοκλείνει τις βλεφαρίδες της όλο νάζι, σαν βγαίνει τη βόλτα της πάντα δίπλα του.Πάντα υπακούοντάς τον, κάθε που της μιλά.Κι εγώ την κοιτάω και λιώνω.Ένα βιαστικό άγγιγμα στις ουρές,όταν δεν μας βλέπει αυτός.Κι η μυρωδιά της...Αχ!!!Η μυρωδιά της πως με ζαλίζει τον έρημο. 

-Πότε θα σε ξαναδω; -Απόψε.Στον απογευματινό μου περίπατο.Θα το σκάσω και θα'ρθω κοντά σου...Να με περιμένεις! Θα σε περιμένω.Φυσικά θα σε περιμένω.Μια ζωή σε περίμενα.Κι οι ώρες περνούν αργά,σχεδόν μαρτυρικά.... Ώσπου να'την!Κούκλα σωστή.Περνά από μπροστά μου καμαρωτή.Μπρος εκείνη και πίσω της αυτός...Αυτός!Πάλι αυτός!Πάντα αυτός!Αλλά απόψε δε φοβάμαι.Απόψε δε με νοιάζει τίποτα.Απόψε το ξέρω θα γίνει δικιά μου...

Της γαβγίζω τρελός από έρωτα.Μου απαντά όλο γλύκα.Αρχίζω να τρέχω.Τρέχει πίσω μου.Και πίσω απ'αυτή τρέχει εκείνος.Τρέχει και βρίζει.Βρίζει και φωνάζει.Φωνάζει και απειλεί.Απειλεί και σφυρίζει.Σφυρίζει κι ουρλάζει.... Την κυνηγάω στα δέντρα του πάρκου.Παιχνίδι αγάπης αυστηρά για δύο.Δαγκώματα κι αγγίγματα απαλά.Είναι δικιά μου!Παραδομένοι κι οι δυο σε μια μέθη ζαλιστική.Σε ένα πάθος εκκωφαντικό.Κανείς δεν μπορεί να μας χωρίσει πια.... 

Κι ύστερα ο πόνος....Αφόρητος πόνος!Απίστευτος σε όλο μου το κορμί.Τα μάτια μου γεμίζουν δάκρυα από τον πόνο.Ένα ξύλο γεμάτο δεκάδες καρφιά προσγειώνεται με μανία στο κορμί μου.Ξανά και ξανά.Και φωνές κι ουρλιαχτά...Πιότερο με πονούν τα ουρλιαχτά.Πάλι εκείνος!Αίμα ζεστό ξεπηδά από παντού.Με χτυπά στο κεφάλι.Στο μάτι.Μου σπάει το πόδι...Πονάωωωωω!Γιατί;;;; Ξημερώνουν Χριστούγεννα...Πεθαίνω που αγάπησα.Πεθαίνω αδέσποτος.Πεθαίνω μόνος.... 

Αννα Παπαδοπούλου

tovima.gr