Στους δύο τρίτος δε χωρά, εκτός κι αν έχει ουρά!

Χουάν εδώ και πάλι. Σάββατο σήμερα κι είμαι πολύ χαρούμενος. Όλη η αγέλη, δυο μέρες σπίτι!

Έρχεται και ο μπαρμπούλης μου, οι θείες μου, παίρνω περισσότερα χάδια, αγκαλιές, κάνα φιλεματάκι. Περνάει κι ο μπαμπάς περισσότερο χρόνο μαζί μου.

Είμαι πολύ τυχερός, γιατί έχω τον καλύτερο μπαμπά.

Από την πρώτη στιγμή που τον είδα, αγαπηθήκαμε πολύ. Θυμάμαι, του ‘χα κάνει το μαύρο μάλλινο, μέσα στη μπεζ-άσπρη τρίχα και δεν έβγαλε κιχ.

Δυο ώρες έκανε η μαμά για να τον καθαρίσει με την κολλητική ταινία, αλλά άξιζε τον κόπο. Τι είναι άλλωστε μισό εκατομμύριο τρίχες, μπροστά στις αγκαλιές που κάναμε;

Ο μπαμπάς μου το «όχι» δεν το ξέρει.

Σε κανέναν δε μιλάει άσχημα, χατίρια δε χαλάει και πόσω μάλλον σε μένα.

Καμιά φορά προσπαθεί να μου κάνει το σκληρό, αλλά δε φταίει αυτός. Φταίνε αυτές οι μέγαιρες, η μάνα κι η γιαγιά μου, που τον αγριοκοιτάζουν και του λένε «εσύ χαλάς τον σκύλο!».

Οι κακιασμένες, χωρίς λόγο! Μια χαρά θα ήμασταν οι δυο μας, χωρίς τα άσκοπα «μη» και «όχι» για  ξεκάρφωμα.

Αφού στο τέλος, ξέρω πως θα μου την κάνει τη χάρη!

Θα με ανεβάσει στον καναπέ ή στο κρεβάτι όταν δεν κοιτάνε αυτές κι απλώς θα πει να το κρατήσω μυστικό. Μεταξύ αντρών, εχεμύθεια.

Και φυσικά, όταν έρχεται, ακόμα κι αν έχω βγει βόλτα, εκείνος θα με ξαναπάει. Θα σουλατσάρουμε οι δυο μας, χωρίς τις γυναίκες στο κεφάλι μας.

Θα σταματήσω παντού, θα τα μυρίσω όλα πάλι, μην πέρασε άλλο πλάσμα από κει από και θα ξανασφιχτώ να κατουρήσω τα ίδια δέντρα, μην πει πως τζάμπα βγήκαμε, γιατί γουστάρω να τον ευχαριστήσω.

Κι αν μας την πέσει άλλος σκύλος, καμιά γάτα, θα σκαρφαλώσω πάνω του, για να με προστατέψει. 

Να νιώσει δυνατός, βασταγερός!

Την ώρα του φαγητού, πάντα είμαι κολλημένος στα πόδια του. Όσο φαί κι αν έχω στο σκαφάκι μου, το δικό του είναι πάντα πιο ωραίο.

Μεζεδάκι, δε θα μου αρνηθεί. Κι αν κάνει πως αρνείται, θα μπήξω τα κλάματα και τις φωνές, θα πέσω να χτυπιέμαι, θα ραγίσει η καρδιά του και θα μου δώσει τελικά.

Κι ας λένε ό,τι θέλουν οι άκαρδες, μάνα και κόρη.

Μαζί θα διαβάσουμε την αθλητική εφημερίδα κι όσο θα μου διαβάζει την αγαπημένη μου στήλη, για να ηρεμήσω τάχατες, εγώ θα προσπαθώ να πιω όλο τον καφέ που έχει δίπλα. Αρκεί να μη με ρουφιανέψουνε και απομακρύνει το φλιτζάνι, γιατί το κάνουνε κι αυτό οι μάγισσες.

Μαζί θα δούμε και τα mail του, γιατί δεν έχω σκοπό να φύγω από την αγκαλιά του, ούτε για πλάκα.

Αυτός κάνει προσπάθειες να με ξεγαντζώσει, αλλά εγώ εκεί. Ο επιμένων νικά.

Με το που θα ακουμπήσει η πατούσα μου πάτωμα, βάζω μπρος την κλάψα κι αρχίζω να αναρριχώμαι. 

Κάποια στιγμή το παίρνει απόφαση, πως στο τέλος νικητής θα είμαι εγώ και παραδίνεται.

Ελπίζω σήμερα, να δούνε dvd και να διαλέξει την ταινία η μαμά.

Α, επιλέγει καταπληκτικές ταινίες. Πολύ μου αρέσουνε, όπως και στο μπαμπά...ορκίζομαι σας λέω, πολύ του αρέσουν οι ταινίες που διαλέγει.

Προσεύχομαι να έχει αποφασίσει να δει για δισεκατομμυριοστή φορά το «Τα καλύτερα μας χρόνια» με εκείνη τη Μπάρμπαρα, τη Στρέιζαντ καλέ, με τις νυχάρες.

Τι ωραία είχαμε περάσει την τελευταία φορά που την «είδαμε»!

Οκτώ ύπνους έριξα γερμένος στην αγκαλιά του μπαμπά κι αυτός πέντε-έξι παραπάνω, γερμένος στης μαμάς.

Μόνο να μη φύσαγε τη μύτη κάθε τρεις και λίγο...Αλλά δε φταίει η μαμά, αυτός ο άτιμος ο Ρέντφορντ, όλο κάτι έκανε και τη συγκινούσε.

Σκέφτομαι πως όταν έπαιζε ο Ρέντφορντ στην ταινία, εγώ ήθελα άλλα πενήντα πέντε χρόνια για να γεννηθώ, δηλαδή, έλεος, να κλαίει με μπαγιάτικο δράμα!

Κι άλλοι αγαπήσανε κυρά μου, αλλά δεν κάνανε έτσι. Γι αυτό λυσσάει που μου κάνει ο μπαμπάκας τα χατίρια. Παθιασμένη, μαζί του! Καλά που πέφτει ξάπλα και ανταμοίβομαι.

Άει γεια σας τώρα, ήρθε ο μπαμπάς και δε λέει να χάσω δευτερόλεπτο.

Καλό Σαββατοκύριακο και όχι τσιγκουνιές στις λιχουδιές.

Τίνα Βάμβουρα

eyedoll.gr