Και του αντι-παρα-χρόνου μόνοι σας!

Παραμονές του Αγίου Βαλεντίνου πριν κάνα δυο χρόνια, χτυπάει το κινητό μου.

«Μήπως έχουμε κουταβάκι, μικρούλικο και ζουζουνιάρικο, να το κάνω δώρο στη Λίτσα;».

«Λάθος νούμερο!».

Δεν πτοήθηκε που του το έκλεισα στα μούτρα και ξαναπήρε. Αντί να αρπάξει την ευκαιρία που του δόθηκε, να γλιτώσει το μπινελίκωμα, να ξανασκεφτεί τι ξεστόμισε και σε ποιον, επέμεινε!

«Ρε άνθρωπε, πας καλά; Τι είναι το κουτάβι; Ταμπακιέρα να το κάνεις δώρο στη γκόμενα; Και θα στο δώσω εγώ; Άει ξύσου».

«Και μετά λυσσάς να μην ψωνίζουμε ζώα από τα πετ σοπς!».

«Εσύ, από όλα όσα σου χω πει για τα πετ σοπς, αυτό κατάλαβες; 'Oτι δεν ψωνίζουμε, αλλά βρίσκουμε ένα αθώο αδέσποτο, του κοτσάρουμε ένα φιόγκο και βουρ στη γκόμενα;».

«Μα, θέλω να της πάρω κάτι γλυκό!».

«Παρ’ της μια τούρτα να την ευχαριστηθεί, αν και αμφιβάλλω, γιατί κάνουν και μια ζωή δίαιτα οι γκόμενες».

«Μα, ένα σκυλάκι δεν είναι πρωτότυπο δώρο;».

«Καθόλου! Άλλωστε, έχει εσένα!».

«Και τι να της πάρω για να τη συγκινήσω;».

«Δέκα τόμους Άρλεκιν».

«Καλά, είσαι κυνική και υπερβολική. Ένα σκυλάκι ζητήσαμε και το κάνεις θέμα!».

«Σε ποιον θα κάνεις ρε βλάκα το κουτάβι δώρο; Στη Λίτσα που τα βλέπει και της γυρνάει το στομάχι ανάποδα; Να της κατουρήσει τις δωδεκάποντες; Να της φάει τη φιρμάτη τσάντα; Να αφήσει μισή τρίχα στον καναπέ; Θα πρέπει να αλλάξεις πλανήτη μετά, που θα σε πνίξει με τα ίδια της τα χέρια, αφού σου φέρει πρώτα το κουτάβι κατακέφαλο! Που μια φορά την άφησες να σου ποτίζει τις γλάστρες κι όταν γύρισες βρήκες τη Σαχάρα στο μπαλκόνι σου κι αυτή να βάφει νυχοπόδαρα αμέριμνη!...Τελείωνε! Κουτάβι να αγοράζει  την τροφή, να πίνει και να βγαίνει βόλτα μόνο του, δεν έχουμε!».

Τον υπόλοιπο διάλογο τον κόβω, εφόσον μέχρι να πείσω τον συγκεκριμένο πως δεν μπορεί αυτός να  πηδάει κι ο σκύλος να πληρώνει, ανταλλάξαμε διάφορες «τρυφερές» κουβέντες.

Δεν είναι δυνατόν επειδή δε βρίσκει κάποιο δώρο για μια ρημαδομέρα, να χαρίσει μια ζωή.

Αν θες να μείνεις ανεπανάληπτος και αξέχαστος στη γκόμενα κι έχεις τα άντερα, να πας να της κάνεις μια καντάδα! Μάλιστα… Εκεί να σε δω πόσο γενναίος είσαι. Στήσου κάτω από το μπαλκόνι και πάρε το ρίσκο.

Δε θα παίξεις όμως ρώσικη ρουλέτα με την τύχη ενός πλάσματος.

Αν δε μπορείς, βολέψου με λουλούδια, κόσμημα, λούτρινο και σοκολατάκια.

Ο σκύλος έχει ψυχή και δε δωρίζεται. Αν θες, δώρισε τη δική σου ψυχή…Δεν τολμάς; Δεν ξέρεις αν θα την αγαπάς για πάντα; Και τότε πώς ξέρεις αν αυτή θα αγαπάει το ζωάκι για πάντα; Αν θα είναι αντάξια της αγάπης του;

Τι θα γίνει αν χωρίσετε; Θα είναι ένας σκύλος χωρισμένων γονιών; Από αυτούς που τους πετάνε στο δρόμο για να μη θυμίζει τον πρώην;

Ή αυτούς που τους κρατάνε σε ένα μπαλκόνι παρατημένους, για να μην τους βλέπουν και τους τραβάνε και καμιά, λες κι έτσι θα εκδικηθούν αυτόν που τους τον χάρισε;

Θα έπρεπε να απαγορεύεται δια νόμου η κακοποίηση των ζώων από ερωτοχτυπημένους!  

Συγχύστηκα πάλι.

Και μέρα που είναι, όλοι μοιράζουν ευχές.

Για να μην με πουν ξανά αναίσθητη  -όχι πως δεν είμαι- να δώσω κι εγώ τις δικές μου, στα γρήγορα.

Αν σας χρωστάει η ζωή έναν έρωτα, μακάρι να τον βρείτε. Να είναι καλός και να σας κρατήσει για πάντα, όπως η αγάπη και η αφοσίωση ενός τετράποδου προς το σωτήρα του.

Να γιορτάζετε τον έρωτά σας κάθε μέρα, με την ίδια τρέλα ενός κουταβιού για το αγαπημένο του παιχνίδι.

Να νιώσετε πίστη, όπως αυτή που δείχνει ο σκύλος στον κηδεμόνα. Και να είστε γάτες, να αποφεύγετε τις παγίδες.

Αν πάλι είστε από αυτούς που μυαλό δε βάζουν και θα μπορούσαν ελαφρά τη καρδία να κάνουν δώρο ένα πλάσμα, σας εύχομαι και του αντι-παρα-χρόνου μόνοι σας!

Τίνα Βάμβουρα

eyedoll.gr