Σεβασμός στην ζωή και στον θάνατο των τετράποδων φίλων μας

Σεβασμός στη ζωή και στο θάνατο 
 


Πριν από λίγες μέρες, στις 5 Οκτωβρίου, έχασα το σκύλο της ζωής μου, το μικρό μου φίλο και σύντροφο, μέλος της οικογένειάς μου, που μαζί μοιραστήκαμε 17,5 ευγενικά χρόνια.

Πέθανε τόσο διακριτικά όπως έζησε. 

Γάβγισε μία φορά, στις 3 τη νύχτα, είχα ξεχάσει το γάβγισμά του, είχε να γαβγίσει χρόνια… μία φορά ίσα ίσα για να μας ξυπνήσει χωρίς να μας τρομάξει, πήγαμε κοντά όλοι, γύρω του, μας κοίταξε όλους, μας αποχαιρέτησε και έτσι διακριτικά όπως έζησε… έφυγε.

Αν και ο Ζαχαρίας έφυγε πλήρης ημερών, έχοντας ζήσει μια γεμάτη ζωή όπου είχε δώσει και είχε εισπράξει πολλή αγάπη και σεβασμό (ίσως γι’ αυτό να κατάφερε να ζήσει τόσο, παρά τα σοβαρά προβλήματα υγείας που αντιμετώπιζε) …είναι οδυνηρό και μέσα μας υπάρχει και θα υπάρχει για πολύ καιρό ακόμα, καταλαβαίνω, ένα μικρό πένθος.

Τον τυλίξαμε στην αγαπημένη του κουβέρτα και όταν ήρθε το πρωί ξεκινήσαμε να πάμε να τον θάψουμε, στο βουνό κοντά στο νεκροταφείο της γειτονιάς μου.

Εκεί μου είχαν πει να πάω, όταν στο παρελθόν είχα ρωτήσει για τη συγκεκριμένη διαδικασία, δίπλα στο νεκροταφείο των ανθρώπων.

Αν και παράνομα μου είχαν πει, είναι μια μικρή περιοχή όπου πολλοί θάβουν τα ζώα τους.

Μπήκαμε στο αυτοκίνητο, πήραμε και ένα φτυάρι και τραβήξαμε κατά κει.

Όταν φτάσαμε, επειδή ήμουν διστακτική ως προς το τι να κάνω, ρώτησα το φύλακα του νεκροταφείου ποια είναι εκείνη η περιοχή που θάβουνε τα ζώα.

Προς τιμήν του ο ηθικότατος αυτός άνθρωπος, που αντικρίζει καθημερινά δεκάδες νεκρούς ανθρώπους, μου είπε με κατανόηση

«εκεί απέναντι τα θάβουν συνήθως αλλά ήρθαν απ’ την αστυνομία και έβαλαν μια πινακίδα ότι απαγορεύεται…Κάντε ότι νομίζετε κι οι άλλοι εκεί πάνε, αλλά προσοχή έρχονται που και που… μη σας πιάσουν!».

Αφήσαμε το αυτοκίνητο στο δρόμο, πήραμε το φτυάρι και ανεβήκαμε πιο πάνω απ’ την πινακίδα στο βουνό, κάτι περαστικοί μας κοίταξαν καχύποπτα και ένιωσα ενοχή που παρέσυρα στην παρανομία και τον άνθρωπό μου.

Βρήκαμε ένα σημείο και σκάψαμε ένα μικρό λάκκο ίσα για να χωρέσει με ασφάλεια το κορμάκι του.

Το σκεπάσαμε με χώμα, πέτρες, φυτέψαμε δίπλα και ένα μικρό πεύκο και φύγαμε σαν κλέφτες.

Την επόμενη φορά που πήγα για να ποτίσω το πευκάκι, διαπίστωσα ότι περιστοιχιζόμουν από δεκάδες ανάλογες περιπτώσεις με λόφους από πέτρες και φυτεμένα δεντράκια.

Αναρωτιέμαι καλοπροαίρετα, σε μια χώρα σαν τη δική μας που έχει τέτοιες καιρικές συνθήκες, που πάντα επέτρεπε και επιτρέπει να υπάρχουν ζώα που ζουν έξω, και έχουμε τόσα αδέσποτα και ζωάκια στα σπίτια μας… εκατοντάδες χιλιάδες ζώα, τι πρέπει να τα κάνουμε όταν αυτά πεθαίνουν;

Να τα πετάξουμε στα σκουπίδια;

Όσο και να μου φαίνεται αδιανόητο και όμως υπάρχουν πολλοί που το κάνουν!

Που αναγκάζονται να το κάνουν είτε γιατί δεν μπορούν να δώσουν 500 ευρώ το χρόνο (!) όπως ζητάει κάποιος, ο οποίος είδε την αναγκαιότητα ύπαρξης νεκροταφείου ζώων και προσπαθεί να βγάλει χρήματα.

Είτε γιατί δεν μπορούν να πάνε κάπου να σκάψουν είτε για τους οποιουσδήποτε λόγους. Είτε γιατί απαγορεύεται.

Ρώτησα μια φίλη μου από την Ολλανδία τι έκανε όταν πέθανε πρόσφατα ο γάτος της και μου απάντησε ειλικρινέστατα ότι τον τύλιξε σε ένα σεντόνι, τον έβαλε μέσα σε μια σακούλα, τον στόλισε με λουλούδια και μετά τον έριξε προσεκτικά στον κάδο των σκουπιδιών, γιατί έτσι της είπαν ότι κάνουμε στην Ελλάδα!

Η ελληνική πραγματικότητα με χτύπησε για άλλη μια φορά στο πρόσωπο…

 

Και μόνον η ιδέα μιας μισο-σχισμένης σακούλας σε ένα σκουπιδότοπο, καταπλακωμένη από όλα αυτά που πετάμε όλοι στα σκουπίδια, που μέσα περιέχει κάτι που πριν από λίγο είχε ζωή… για να μην πω ότι ήταν το αγαπημένο μας οικόσιτο ζώο, μου γεννάει αδιανόητα συναισθήματα… με επικρατέστερο το θυμό για την έπαρση και την ασυδοσία του ανθρωπίνου είδους.

Ποιος είναι αυτός που όρισε ότι αυτός ο πλανήτης είναι human only zone και ότι όταν ένας άνθρωπος μείνει άταφος είναι ιεροσυλία, ενώ ένα νεκρό ζώο είναι απλώς… απόρριμμα;

Η ταφή ενός νεκρού ανθρώπου και η ανάπαυσή του εν ειρήνη, όπως συνηθίζεται να λέμε, είναι δείγμα σεβασμού προς τον άνθρωπο, προς τη ζωή, προς την οικουμένη, και τη «δικαιούνται» ακόμα και εκείνοι που δεν είχαν υποδειγματικό πέρασμα από αυτόν τον κόσμο.

Τα ζώα συντροφιάς όμως, που στη συντριπτική τους πλειονότητα προσέφεραν μόνον αφοσίωση και αγάπη δε δικαιούνται ούτε μία ταφή ως ελάχιστο δείγμα σεβασμού προς τη δική τους ψυχή.

Είναι νομίζω αδήριτη ανάγκη να δημιουργηθεί ένας χώρος ταφής ζώων, δημόσιος ή ιδιωτικός, για λόγους υγείας, πολιτισμού και σεβασμού στη ζωή.

Ή έστω ένας χώρος καύσης νεκρών ζώων που θα προσέφερε μια ρεαλιστική, και πρακτική, εναλλακτική λύση.

Γράφει η Ελπίδα Μουμουλίδου

Πηγή catisart.gr

Αναρτήθηκε στις Αδέσποτες Κουβέντες