Η ιστορία της Luna - Γιατί να υιοθετήσετε ένα πόιντερ


 
Γράφει η Έυη Μεσσαριτάκη

Όχι δεν ξύπνησα σήμερα με τον καημό να πω τα σώψυχά μου στο facebook. Απλά έτυχε να συναντηθώ με ένα πόιντερ που μου θύμισε τη δικιά μου, τη Λούνα μου (ζει και βασιλεύει) και βάλθηκα να κάνω τον κόσμο να αγαπήσει τα πόιντερ και να ανοίξει την καρδιά του και το σπίτι του γι’ αυτά. Αυτή είναι η ιστορία μας λοιπόν..

“Θέλω να μου δώσετε ένα σκυλί που δε θέλει κανένας άλλος.. Δε με πειράζει εμένα. Αρκεί να είναι μικρόσωμο γιατί θα μείνω σε διαμέρισμα. Και να μη φωνάζει και πολύ γιατί είμαι ψυχολόγος και θα έχω και το γραφείο μου εκεί. Αλλά δε με νοιάζουν χρώματα και ράτσες. Σκέφτηκα ότι αν έχετε κανένα που δε θέλει κανείς, να το πάρω εγώ” ήταν τα λόγια που είπα στην πρόεδρο της ΖΕΗ. 

Δεν ήξερα τότε, η αφελής, ότι τα ζώα που δε θέλει κανείς είναι εκατοντάδες.. πολλές εκατοντάδες..

Το ραντεβού κλείστηκε λοιπόν και αφού μου έδειξε η γυναίκα 2-3 του συλλόγου, προς τιμήν της αποφάσισε να μου δείξει και άλλο ένα, που δεν το ήξερε, αλλά της είχαν πει ότι βρήκαν ένα κακομοιριασμένο στο Γέρακα και δεν ξέρουν τι να το κάνουν. 

Η πρώτη συνάντηση με τη Λούνα ήταν μουδιασμένη και από τις δύο πλευρές. Αυτή με κοίταζε έντρομη, κοκκαλιασμένη, πληγιασμένη, με τεράστια εγκαύματα στην πλάτη και ένα στραβοκολλημένο πόδι από παλιότερο σπάσιμο. Εγώ την κοίταζα απορημένη. Και οι δύο φιλόζωες μας κοίταζαν με απόγνωση. Την ξέρω τώρα πια αυτήν την αγωνία. Είναι η αγωνία όταν περιμένεις ο υποψήφιος κηδεμόνας να αγκαλιάσει ή να απορρίψει. Και είναι αφόρητη.

 “Δεν έχω αντίρρηση” λέω “αλλά κάνει για διαμέρισμα; Μήπως δεν περνάει καλά;”

Σε μία βδομάδα η Λούνα ήταν στο σπίτι μου και εγώ θα έμενα για πρώτη φορά μόνη μου. Δηλαδή μαζί με τη Λούνα. Οι δυο μας. Για κανένα μήνα δε σηκωνόταν από το κρεβάτι της παρά μόνο όταν έλειπα. Μπορεί ούτε και τότε. Γυρνούσα και την έβλεπα απογοητευμένη στο ίδιο σημείο. Ευτυχώς χρειάστηκε μόλις ένα Σαββατοκύριακο για να την εκπαιδεύσω να λερώνει στη βόλτα. Αλλά πέρα από τη βόλτα δε σηκωνόταν. Τα πιατάκια της ήταν δίπλα στο κρεβάτι γιατί αλλιώς δεν έτρωγε. 

Μετά από κάνα μήνα λοιπόν γύρισα σπίτι και την είδα να κάθεται στο κρεβάτι. Έβγαλα μια χαρούμενη φωνή, η Λούνα νόμιζε ότι τσαντίστηκα, κατουρήθηκε από την τρομάρα της και ξανάτρεξε στο κρεβάτι της. 

Την επόμενη βδομάδα την έφαγα να την ψήνω με διάφορα κόλπα να ανέβει στο κρεβάτι. Περιττό να πω ότι τώρα πια δεν καταδέχεται να κάτσει πουθενά αλλού.

Η αλήθεια είναι ότι μπορώ να γράψω μακροσκελέστατα κείμενα για το σκυλούνι μου. Αλλά το φέισμπουκ δεν ενδείκνυται, οπότε θα συνοψίσω:

-Τα πόιντερ δε χρειάζονται ατέλειωτες βόλτες, ούτε άπλετο χώρο. Η Λούνα έχει ζήσει σε διαμέρισμα 52 τετραγωνικών για 3 χρόνια και ήταν απόλυτα ευτυχισμένη με τις βόλτες που κάναμε στη γειτονιά.

-Είναι πολύ τρυφερά κι ευγενικά σκυλιά. Επειδή χαίρομαι απίστευτα όταν μαμάδες επιτρέπουν στα μωρά παιδιά τους να χαιδεύουν σκυλιά, ποτέ δεν τα αποτρέπω από το να χαιδέψουν το δικό μου. Τη Λούνα την έχει φιλήσει μωρό στο μάτι, ένα άλλο παιδάκι της χτυπούσε χαιδευτικά τον πισινό, της έχουν φωνάξει μπροστά στη μουσούδα της. Όμως πάντα ήταν στωική και υπομονετική με τα παιδιά.

-Μπορούν να είναι σύντροφοι παντού. Πηγαίνουμε σχεδόν καθημερινά για καφέ στην παραλία το καλοκαίρι, για επίσκεψη στους δικούς μου, διακοπές σε κοντινούς προορισμούς. Πάντα κάθεται υπομονετικά δίπλα μου, δε γαβγίζει ενοχλητικά και μάλιστα έχει αγαπημένα της στέκια όπου με παρασέρνει.

-Είναι φιλικά προς όλες τις κατευθύνσεις. Αυτά τα 3 χρόνια της συγκατοίκησής μας με τη Λούνα, έχω φιλοξενήσει καμία δεκαπενταριά σκυλιά. Εκείνη πάντα επιδεικνύει εντυπωσιακή υπομονή όταν αυτά την τσιγκλάνε, τρώνε από το πιάτο της και διεκδικούν τη θέση της. Γιατί η Λούνα ξέρει.

-Είναι πολύ πιστοί σύντροφοι. Δεν κοιτάει ποτέ κανέναν με τον τρόπο που κοιτάει εμένα. Κι αν κάποιος της μιλά ή τη χαιδεύει, αυτή εμένα κοιτάει πάντα. Γι’ αυτήν είμαι μοναδική και για μένα το ίδιο.

-Δε γαβγίζουν ακατάσχετα. Γενικά δεν είναι φασαριόζικη ράτσα. Ειδικά για το δικό μου η γιαγιά μου αναρωτιόταν για καιρό μήπως είναι μουγκό το καημένο κι αν πρέπει να το πάω σε κανέναν γιατρό.

-Ακριβώς επειδή είναι ευγενικά σκυλιά, είναι παντελώς ανίκανα να ζήσουν αδέσποτα. Τα περισσότερα δεν εντάσσονται σε αγέλες, δεν είναι διεκδικητικά και πεθαίνουν από ασιτία και ασθένειες χωρίς την ανθρώπινη φροντίδα. Και τυγχάνουν της χειρότερης μεταχείρισης από τα “αφεντικά” τους.

Σε πολλές φιλοζωικές οργανώσεις και σωματεία υπάρχουν πολλά πόιντερ και άλλα κυνηγόσκυλα που είναι στα αζήτητα. Παρά την καθαροαιμία τους, που σε άλλες περιπτώσεις “ψήνει” τους υποψήφιους κηδεμόνες. Γι’ αυτό το λόγο θεωρώ ότι υφίστανται μία τεράστια αδικία. Και με αυτό το κείμενο προσπαθώ λιγάαααααααααααααααακι να την αποκαταστήσω..Αγαπήστε τα πόιντερ παρακαλώ.. Και ανοίξτε το σπίτι σας για ένα απ’ αυτά.

Εύη-Λούνα
Αναρτήθηκε στις Αδέσποτες Κουβέντες

2 σχόλια:

  1. Τα πόιντερ ως κυνηγόσκυλα πρέπει να ειναι αξιαγαπητα εξίσου οπως τα μπιγκλ.., κιεγω ανελαβα την ευθυνη ενος 3χρονου μπιγκλ σε πολυ ασχημη κατασταση (κοκαλλιασμένου και μισοτυφλου) που περαν της σωματικης αδυναμίας εβγαζε κραυγες ολο το 24τεράωτο και επειδη ηταν δεμενο μονιμως μεσα στις ακαθαρσιες του εκανε την αναγκη του επιτοπου οπου εβρισκε.. ηταν πολλες οι στιγμες που ειπα να το πεταξω απο το μπαλκονι, να μετακομισω ή να το παρατησω.. οταν στις πεντε το πρωι ξεσηκωνε χωρις λογο τους γειτονες και τον εβρισκα λερωμενο πατοκορφα και μαζι και το κρεββατι του και οτι αλλο υπηρχε γυρω του... ομως μεσα στο ενα μοναδικό καλό του μάτι εβλεπα οτι αυτο το σκυλι ειχε δυνατοτητες.. και δεν διαψευστηκα... μετα απο 1 εξαντλητικο χρονο εργασιας το πρωι και ολονυχτιας το βραδυ για να τον προλαβαινω πριν λερωσει και πριν γαυγησει... εντελει ο Σκουμπυ εξελιχθηκε σε ενα αγαπησιαρικο καλοκαγαθο πλασμα, που με λατρευει και πλεον οχι μονο δεν γαυγηζει αλλα δεν βγαζει αχνα ολη μερα και νυχτα και επισης δεν λερωνει καθολου παρα περιμενει μεχρι και 12 ωρες στην βεραντα μεχρι να γυρισω και να παμε βολτα..εκτος δε που παει εναντια στη προδιαθεση της ρατσας του και αν στην μεση της διαδρομης μεινω πισω γυρναει και μυριζει να δει αν ακολουθω (γιατι δεν βλεπει παρα σκιες) αλλιως γυρναει πισω. Αυτα οχι προς χειροκρότημα και περιαυτολογια αλλα ως αποδειξη οτι ακομα και το πιο δυστροπο πλασμα (ανθρωπος ή ζωοο) με υπομονη, αγαπη και σταθερη πειθαρχια μπορει να μεταμορφωθει. * Να ευχαριστησω εδω και την ομάδα του Kynagon.gr που σε στιγμές απελπισίας μου, μου εδωσαν πολυτιμες συμβουλές για το πως να σταματήσω κακες συμπεριφορες σε ενα ζωο και οι οποιες χωρις ιχνος βιας πετυχαν να μεταλλαξουν ενα κακομαθημενο μπιγκλ!!! Ελένη Βαρβούνη

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Χάρηκα - και συγκινήθηκα - πολύ από την ιστορία σου!
    Σήμερα θα μου φέρουν για μερικές μέρες φιλοξενίας την μικρή Αναστασία (http://www.fazoo.gr/archives/3062) την οποία και ερωτεύτηκα με το πρώτο χάδι όταν την γνώρισα στο καταφύγιο.... Αν και έχω μεγαλώσει με σκυλιά και μου λείπει απίστευτα η επαφή μου μαζί τους, μένω πλέον και εγώ μόνη σε διαμέρισμα στο κέντρο, λείπω αρκετές ώρες κάθε μέρα, οπότε προβληματίζομαι για το εάν θα μπορέσουμε να συνυπάρξουμε χαρούμενοι με ένα τετράποδο. Εύχομαι πραγματικά αυτή η μικρή δοκιμή να μου δείξει θετικά πράγματα :) Είναι και αυτή αξιολάτρευτη ποϊντερίνα σαν τη δική σου και, παρ' όλη την ταλαιπωρία που φαίνεται να είχε υποστεί πριν την 'αναστήσει' η Μαριάνθη από το fazoo, είναι απίστευτα τρυφερό πλάσμα.
    Να χαίρεσαι τη Λούνα σου και πάλι ευχαριστώ για την ιστορία που μοιράστηκες μαζί μας!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Παρακαλούμε χρησιμοποιείτε ελληνικούς χαρακτήρες. Σχόλια άσχετα με το δημοσιευμένο θέμα θα διαγράφονται.

Copyright © 2013 DogWorld