Αφιερωμένο στην γιαγιά Φλώρα..

Κάθε μέρα ακουμπάει το κεφάλι της στα γόνατα μου και κλαίει.

Όχι, η γιαγιά Φλώρα δεν κλαίει γιατί την μάλωσα, ούτε γιατί της βάζω δάκρυα για τον καταρράκτη.

Κλαίει γιατί έχει ένα μπολ γεμάτο τροφή και δεν ψάχνει στα σκουπίδια για να φάει.

Κλαίει γιατί κοιμάται σε ένα κήπο με αυτοσχέδιο κρεβάτι από παλιά μαξιλάρια και κουβέρτες και όχι στην άσφαλτο.

Κλαίει γιατί κάθε μέρα έχει καθαρό νερό και δεν θα χρειαστεί της ζεστές μέρες του καλοκαιριού να κάνει χιλιόμετρα για να βρει μια γούρνα από ζεστό νερό με λάσπη.

Κλαίει γιατί μετά από χρόνια κάποιος της δίνη χάδια και όχι κλοτσιά, δεν θα υπάρχει κάποιος να την φοβίζει….

Αυτή είναι η γιαγιά Φλώρα η αδέσποτη, έτσι είναι όλα τα αδέσποτα που μεγάλωσαν στο πεζοδρόμιο .

Ξέρουν να εκτιμάνε πράγματα.

Ξέρουν να σέβονται καταστάσεις.

Μα πιο πολύ ξέρουν να αγαπάνε γιατί ξέρουν την ζωή στο πεζοδρόμιο.

Όποιος δεν έχει ζήσει στο πεζοδρόμιο αποκλείεται να ξέρει τι πάει να πει να είσαι τίμιος και ειλικρινής και ταυτόχρονα παράνομος.

Όποιος δεν έχει ζήσει στο πεζοδρόμιο καλά θα κάνει να το βουλώνει όταν η κουβέντα φτάνει σε θέματα όπως η μοναξιά και η ανασφάλεια.

Όποιος δεν έχει ζήσει στο πεζοδρόμιο πώς να εκτιμήσει την ζεστασιά από τα μάτια σου και την ομορφιά σου κούκλα μου;

Φώτο - Κείμενο Γιάννης Λίγγος