Θα σε βρω στον παράδεισο..

Όταν αγαπήσεις κάποια στιγμή ένα ζωάκι, δεν υπάρχει επιστροφή.

Θα αρχίσεις να τα αγαπάς όλα και να ενδιαφέρεσαι. Μπορεί να έχεις πέντε και να τα νοιάζεσαι εξίσου.

Όσοι έχουμε αδέλφια, κάποια στιγμή μας πέρασε από το μυαλό πως οι γονείς μάς αγαπούσαν λιγότερο από ό,τι το αδερφάκι μας. Μάταια προσπαθούσαν να μας πείσουν πως δεν είναι έτσι.

Η αγάπη δεν μετριέται, δεν καθορίζεται, δεν υπαγορεύεται, δεν γίνεται κατά παραγγελία, δεν…δεν…

Τι είναι όμως;

Ποιος μπορεί να το ορίσει με σιγουριά;

Δεν ξέρω για τα παιδιά, γιατί όλοι δεν τεκνοποιούν για τους ίδιους λόγους. Άλλοι κατά λάθος, από εγωισμό, για αξεσουάρ, επειδή τους είπαν πως έτσι πρέπει να κάνουν, για να μη διαφέρουν, για να έχουν κάποιον να τους γηροκομήσει, γιατί πλήττουν, για να δέσουν το γάιδαρό τους.

Κακά τα ψέματα, όλα είναι πιθανά.

Αλλά όταν πρόκειται για ένα πλάσμα που βρήκες στον κόσμο, το αγκάλιασες, το τάισες, το μεγάλωσες, το έτρεξες σε γιατρούς, το κανάκεψες, έπαιξες μαζί του, μοιραστήκατε χαρές και γέλια, στεναχώριες και αναποδιές, τότε είναι αγάπη αληθινή που σε χαράζει για πάντα.

Αργά ή γρήγορα όμως, έρχεται η στιγμή που συνειδητοποιείς πως το μικρό σου φιλαράκι, μεγάλωσε, ίσως και παραμεγάλωσε…Ή, ξαφνικά αρρώστησε.

Εκεί νιώθεις στην κυριολεξία το «μου κόπηκε η ανάσα».

Συνειδητοποιείς πως η αγάπη για ένα «γονιό» μπορεί να γίνει πιο «έντονη» όταν το ένα του «παιδί» αντιμετωπίσει κάποιο πρόβλημα.

Όταν αρχίσει να σε τρώει το σαράκι ενός μελλοντικού αποχωρισμού και δέκα σκύλους ή γάτες να έχεις, θα αντιδράσεις το ίδιο.

Η ψυχή σου θα γεμίσει από πόνο. Θα παραμελήσεις τα άλλα και θα σκύψεις σε αυτό που δε θα είναι ακόμα για πολύ καιρό κοντά σου. Το ήξερες πως θα ερχόταν αυτή η μέρα. Αλλά δυστυχώς, τίποτα δεν μπορεί να σε προετοιμάσει ή να σε ηρεμήσει.

Στα μάτια σου η ζωή που έζησες μαζί του, φαίνεται σαν μια στιγμή.

Ποτέ δε θα είσαι έτοιμος να πεις αντίο. Και δεν υπάρχει κάτι για να σε προετοιμάσει.

Στην ταινία με τον Robin Williams «Θα σε βρω στον Παράδεισο» (What Dreams May Come), υπάρχει η συγκλονιστική εκείνη σκηνή, που ο πρωταγωνιστής ξαναβρίσκει τον πρώτο του και μοναδικό σκύλο.

Δεν ξέρω αν θα συμβεί αυτό για όλους.

Δεν ξέρω αν όντως ισχύει πως αν πιστέψεις κάτι πολύ, γίνεται. Αυτό που ξέρω όμως είναι πως η αγάπη δε χάνεται!

Και με ανοιχτά μάτια μπορείς να τη θυμάσαι και να τη νιώθεις. Τα συναισθήματα και οι στιγμές δε θα φύγουν από μέσα σου, όσο θα υπάρχεις εσύ. Και θα μπορείς να τα ανακαλείς στη μνήμη σου, όσο συχνά θέλεις.

Το τσίκι- τσίκι από τα νυχάκια στα πατώματα θα ηχεί στα αυτιά σου, όπου στο σύμπαν κι αν βρίσκεται το φιλαράκι σου.

Και ξέρω πως με τον καιρό, θα μείνει μόνο η γλυκιά νοσταλγία και ο πόνος θα απαλύνει. Αρκεί να πάρεις αγκαλιά και τα άλλα μουσουδάκια που έχεις γύρω σου και θα το περάσετε μαζί.

Κι αν δεν έχεις, να βρεις!

Μη φοβηθείς να βάλεις στη ζωή σου κι άλλο ένα ψυχάκι. Να ξαναζήσεις μια ακόμα αγάπη από την αρχή.

Δεν θα είναι η ίδια. Αλλά θα είναι εξίσου μεγάλη.

Μην το θεωρήσεις προδοσία στο φιλαράκι σου που πέρασε τη Γέφυρα. Θα είναι η προσφορά σου σε μια ακόμα ύπαρξη.

Να μη φοβηθείς. Να μη λυπάσαι που θα ξαναστεναχωρηθείς κάποια στιγμή στο μέλλον από έναν ακόμα αποχωρισμό.

Να είσαι ευγνώμων!

Άλλοι, ούτε στον ύπνο τους δεν συνάντησαν μια φορά τέτοια μοναδική αγάπη!

Τίνα Βάμβουρα 

eyedoll.gr