Κανέλος: Όταν το όνειρο γίνεται πραγματικότητα και η απογοήτευση ελπίδα!

Γράφει η Ξένια Ψαθάκη


Κανελος. Στο τοπο που μεγαλωσε και βρεθηκε να αργοπεθαινει ελαχιστοι αλλα υπέροχοι ανθρωποι τον νοιαστηκαν πραγματικα και βρεθηκε μια κοπελα απο την μακρινη Δανια που στα ματια του δεν ειδε μονο ενα βασανισμενο πλασμα αλλα την ευγενικη και γενναια καρδια του...


Τον αγαπησε και ταξιδεψε απο τοσο μακρια για τον γνωρισει απο κοντα και τον συνοδευσει στο σπιτι της....

Για την ιστορια του Κανελου πολλοι θα πουν οτι εγινε μεγαλο θεμα και οτι ειναι απλα ενας σκυλος αναμεσα σε τοσα αλλα που υποφερουν.. και ισως να εχουν δικιο..

Για μας που τον αγαπησαμε και αγωνιουσαμε γι' αυτον ηταν ο ΚΑΝΕΛΟΣ...Για μας ειχε ονομα, ειχε ψυχη..Για μας ο πονος του εγινε δικος μας..Για μας η ζωη του απεκτησε αξια.. Για μας, εγινε σκοπος η ευτυχια του... και τα καταφεραμε! 

Ο Κανελος βρηκε την οικογενεια του, βρηκε την αγαπη και την φροντιδα που του αξιζει, όπως αξιζει σε καθε βασανισμενο αδεσποτο...

Η ιστορια του Κανελου απο την αρχη εως το τελος εξελιχθηκε μεσα στην σφαιρα της φαντασιας και του εξωπραγματικου για μενα...Έναν απλο ανθρωπο που στην μεχρι τωρα ζωη του ικανοποιουσε την συνείδηση του με το να ταιζει καποια αδεσποτα και να φροντισει σε καποια να βρει σπιτι.. 

Υπηρξαν φορες που κοιτουσα φωτογραφιες κακαοποιημενων ζωων και τραβουσα το βλεμμα, εβλεπα αναρτησεις απο κακοποιημενα ζωα που καποιοι ειχαν βοηθησει και ελεγα ποτε δεν θα μπορουσα να κανω κατι τετοιο. Δεν θα βρω την δυναμη καν να το ακουμπησω σε αυτην την κατασταση, ελεγα..

Οταν τον αντικρισα να αργοπεθαινει μονος του, επαψα να ειμαι εγω..Εγινα ενας αλλος ανθρωπος..Ενας ανθρωπος που ξεπερασε τους φοβους του, απεκτησα δυναμη. Εκανα τον πονο του δικο μου..

Τωρα που ολα πηγαν καλα, θελω να πω ενα ευχαριστω σε αυτο το γενναιο και ευγενικο Κανελο γιατι με εκανε πιο δυνατη, πιο ανθρωπινη, πιο αισιοδοξη..

Δεν θα ξεχασω ποτε την ευγνωμοσυνη στα ματια του ακομα και τις φορες που πονουσε οταν απλωνα το χερι να το χαιδεψω.. 

Δεν θα ξεχασω ποτε τις στιγμες που ακουμπουσε το πονεμενο κεφαλακι του πανω μου και με κοιτουσε στα ματια δινοντας σε εμενα κουραγιο να παλεψω για αυτον...

Δεν θα ξεχασω ποτε τους υπεροχους αυτους ανθρωπους που νοιαστηκαν απο την πρωτη στιγμη γι αυτον, που εκλαψαν μαζι μου, που ηταν παντα παρον να μου δινουν κουραγιο να συνεχισω, που ανοιξαν την αγκαλια τους γι αυτον,  που εκαναν το ονειρο πραγματικοτητα, την απογοητευση ελπιδα και τον πονο Αγαπη.. 

Τελικα υπαρχουν γυρω μας ΑΝΘΡΩΠΟΙ..
 
 Καλη ζωη καλο μου αγορι... Θα 'σαι παντα στην καρδια μας..

dogw0rld.blogspot.gr