Τα αδέσποτα της Ακρόπολης θρηνούν την καλύτερη φίλη τους

Κάτι έχει αλλάξει στον πεζόδρομο Αθανασίου Διάκου και Μακρυγιάννη γωνία. Οχι, δεν έβαλε λουκέτο κάποιο μαγαζί, ούτε μειώθηκε η κίνηση του πολυσύχναστου δρόμου απέναντι από το Μουσείο της Ακρόπολης.

 Τα μαγαζάκια παραμένουν ανοιχτά και ο δρόμος είναι καθημερινά γεμάτος από τουρίστες, περαστικούς και εργαζόμενους στην περιοχή. Ομως λείπει η Αλίκη, η προστάτιδα των αδέσποτων ζώων της περιοχής, που έφυγε πρόσφατα από τη ζωή. Την πρόδωσε η καρδιά της.

Η γωνίτσα της Αλίκης είναι πια άδεια. Ηταν χαρακτηριστική η εικόνα της στο πεζούλι της πολυκατοικίας όπου έμενε, στην Α. Διάκου, ακριβώς απέναντι από την είσοδο του μετρό, μαζί με τα 3 της σκυλιά και γύρω της αδέσποτες γάτες και σκύλοι, περιστέρια και όλη η γειτονιά -μαγαζάτορες και περίοικοι. Ενώ όποιος περνούσε από εκεί, όσο βιαστικός και αν ήταν, «έκανε μια στάση» για να ανταλλάξει δυο κουβέντες μαζί της.

«Χάσαμε έναν δικό μας άνθρωπο, η γειτονιά είναι άδεια χωρίς την Αλίκη μας, ακόμα δεν το έχουμε συνειδητοποιήσει ότι έφυγε από κοντά μας έτσι ξαφνικά», λένε μ' ένα στόμα όλοι στη γειτονιά που μέχρι και την τελευταία στιγμή ήλπιζαν ότι η Αλίκη θα νικούσε στη μάχη με το θάνατο.

Ολοι την αγαπούσαν -άνθρωποι και ζώα- γιατί ήταν ντόμπρος και καλός άνθρωπος, πάντα με το χαμόγελο και την καλή κουβέντα για όλο τον κόσμο. Τις μόνες φορές που γινόταν έξαλλη, ήταν όταν μάθαινε ή γινόταν μάρτυρας κακοποίησης ζώου. Τόσο πολύ τα αγαπούσε που είχε αναλάβει τη φροντίδα των αδέσποτων της περιοχής (ήταν πρόεδρος της Ενωσης Προστασίας Αδέσποτων Ακροπόλεως) και σε κάθε επεισόδιο κακοποίησης έμπαινε μπροστά για να υπερασπιστεί «ένα ανυπεράσπιστο πλάσμα, που δεν έχει το ίδιο φωνή», όπως έλεγε.

Και όσες φορές κάποιο αδέσποτο γινόταν επιθετικό όταν έβλεπε ένα σκυλί στο δρόμο με τον ιδιοκτήτη του που το είχε βγάλει βόλτα, το δικαιολογούσε: «Είναι αδέσποτα, πεινασμένα και δεν έχουν κανέναν να ενδιαφερθεί για εκείνα. Γυρίζουν όλη μέρα στους δρόμους, πάντα με το φόβο ότι κάποιο αυτοκίνητο θα τα χτυπήσει ή κάποιος θα τους ρίξει κλοτσιά. Είναι φυσικό να ζηλεύουν τα σκυλιά που έχουν ένα σπίτι, ένα πιάτο φαΐ, αλλά προπάντων κάποιον που νοιάζεται για εκείνα», έλεγε η καλόκαρδη γυναίκα. Γι' αυτό και τα τάιζε, τα προστάτευε και προσπαθούσε να βρει σε καθένα ένα σπίτι, να υιοθετηθούν. Την αγάπη της για τα ζώα την είχε μεταδώσει και στους 2 γιους της, μάλιστα ο ένας από τους δύο είναι κτηνίατρος.

Τον τελευταίο καιρό ήταν μελαγχολική. «Τι έχεις βρε Αλίκη μου» τη ρωτούσαν όλοι στη γειτονιά. «Το ένα από τα 3 σκυλιά μου είναι άρρωστο, έχει καρκίνο. Δεν έχει ζωή, θα μου πεθάνει, δεν μπορώ να το σώσω ό,τι και να κάνω», έλεγε με πόνο. Τελικά, «έφυγε» εκείνη πρώτη. Τη φροντίδα των 3 σκυλιών της ανέλαβαν οι γιοι της. Οσο για τα αδέσποτα της περιοχής, μπορεί να έχασαν την προστάτιδά τους, απέκτησαν, όμως, έναν φύλακα άγγελο.

**Στη γωνίτσα της, το πεζούλι της πολυκατοικίας της, καθημερινά περίοικοι αφήνουν λουλούδια.

ΝΑΥΣΙΚΑ ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΙΔΗ

enet.gr